Alfred Russel Wallace is misschien niet zo bekend buiten de wetenschappelijke gemeenschap, maar zijn bijdragen aan de evolutietheorie waren van onschatbare waarde voor Charles Darwin. Wallace en Darwin werkten zelfs samen aan het idee van natuurlijke selectie en presenteerden hun bevindingen gezamenlijk aan de Linnean Society in Londen. Wallace is echter slechts een voetnoot in de geschiedenis geworden doordat Darwin zijn boek "On the Origin of Species" publiceerde voordat Wallace zijn eigen werk kon publiceren. Hoewel de bevindingen van Darwin gegevens gebruikten die Wallace bijdroeg, kreeg Wallace nog steeds niet het soort erkenning en glorie dat zijn collega Charles Darwin genoot.
Er zijn echter enkele grote bijdragen waar Wallace de eer voor krijgt van zijn reizen als naturalist. Misschien werd zijn bekendste ontdekking ontdekt met gegevens die hij verzamelde tijdens een reis door de Indonesische eilanden en de omliggende gebieden. Door de flora en fauna in het gebied te bestuderen, kon Wallace een hypothese bedenken die zoiets als de Wallace-lijn omvat.
De Wallace Line is een denkbeeldige grens die loopt tussen Australië en de Aziatische eilanden en het vasteland. Deze grens markeert het punt waar er een verschil in soort is aan weerszijden van de lijn. Ten westen van de lijn zijn bijvoorbeeld alle soorten vergelijkbaar of afkomstig van soorten die op het Aziatische vasteland worden gevonden. Ten oosten van de lijn zijn er veel soorten van Australische afkomst. Langs de lijn is een mix van de twee waar veel soorten hybriden zijn van de typische Aziatische soorten en de meer geïsoleerde Australische soorten.
De Wallace Line-theorie geldt voor zowel planten als dieren, maar het is veel onderscheidend voor de diersoort dan de planten.
Er was een punt in de tijd op de geologische tijdschaal waar Azië en Australië werden samengevoegd om één gigantische landmassa te maken. Tijdens deze periode waren soorten vrij om zich op beide continenten te verplaatsen en konden gemakkelijk één enkele soort blijven omdat ze paren en levensvatbare nakomelingen voortbrachten. Toen echter eenmaal continentale drift en platentektoniek deze landen uit elkaar begonnen te trekken, dreef de grote hoeveelheid water die hen scheidde de evolutie in verschillende richtingen voor de soort, waardoor ze uniek werden voor beide continenten nadat een lange periode was verstreken. Deze voortdurende reproductieve isolatie heeft de eens nauw verwante soort ongelijk en onderscheidbaar gemaakt.
Niet alleen markeert deze onzichtbare lijn de verschillende gebieden van dieren en planten, maar hij is ook te zien in de geologische landvormen in het gebied. Kijkend naar de vorm en grootte van de continentale helling en het continentale plat in het gebied, lijkt het erop dat de dieren de lijn observeren door deze oriëntatiepunten te gebruiken. Daarom is het mogelijk om te voorspellen welke soorten soorten u aan weerszijden van de continentale helling en het continentale plat zult vinden.
De eilanden in de buurt van de Wallace Line worden ook gezamenlijk een naam genoemd ter ere van Alfred Russel Wallace: Wallacea. Ze hebben ook een onderscheidende set soorten die op hen leven. Zelfs de vogels, die in staat zijn om te migreren tussen het vasteland van Azië en Australië, lijken op hun plaats te blijven en zijn dus gedurende lange perioden uiteengelopen. Het is niet bekend of de verschillende landvormen de dieren bewust maken van de grens, of dat er iets anders is waardoor de soort niet van de ene kant van de Wallace Line naar de andere kant kan reizen.