Inzicht in de 'Arbeidsverdeling in de samenleving' van Durkheim

Boek van de Franse filosoof Emile Durkheim De afdeling arbeid in de maatschappij (of De la Division du Travail Social) debuteerde in 1893.

Het was het eerste grote gepubliceerde werk van Durkheim, en het is degene waarin hij het concept van anomie introduceerde of de afbraak van de invloed van sociale normen op individuen in een samenleving.

Op het moment, De afdeling arbeid in de maatschappij was invloedrijk in het bevorderen van sociologische theorieën en gedachten.

Hoofdthema's

Durkheim bespreekt hoe de verdeling van arbeid - het creëren van specifieke banen voor specifieke mensen - de samenleving ten goede komt omdat het de reproductieve capaciteit van een proces en de vaardigheden van de werknemers verhoogt.

Het creëert ook een gevoel van solidariteit tussen mensen die deze banen delen. Maar, zegt Durkheim, de arbeidsverdeling gaat verder dan economische belangen: het vestigt tegelijkertijd ook sociale en morele orde in een samenleving.

"De arbeidsverdeling kan alleen worden bewerkstelligd onder leden van een reeds bestaande samenleving", stelt hij.

Volgens Durkheim staat de arbeidsverdeling recht evenredig met de morele dichtheid van een samenleving.

Dichtheid kan op drie manieren gebeuren:

• door een toename van de ruimtelijke concentratie van mensen
• door de groei van steden
• door een toename van het aantal en de effectiviteit van de communicatiemiddelen

Wanneer een of meer van deze dingen gebeuren, zegt Durkheim, begint de arbeid te scheiden en worden banen meer gespecialiseerd. Tegelijkertijd, omdat taken complexer worden, wordt de strijd om zinvol bestaan ​​zwaarder.

Een belangrijk thema van het boek is het verschil tussen ontwikkelende en geavanceerde beschavingen en hoe ze sociale solidariteit ervaren. Een ander aandachtspunt is hoe elk type samenleving de rol van de wet definieert bij het oplossen van inbreuken in die sociale solidariteit.

Sociale solidariteit

Durkheim stelt dat er twee soorten sociale solidariteit bestaan: mechanische solidariteit en organische solidariteit.

Mechanische solidariteit verbindt het individu met de samenleving zonder enige tussenpersoon. Dat wil zeggen, de samenleving is collectief georganiseerd en alle leden van de groep delen dezelfde set taken en kernovertuigingen. Wat het individu aan de samenleving bindt, is wat Durkheim het 'collectieve bewustzijn' noemt, soms vertaald als 'collectief geweten', wat een gedeeld geloofssysteem betekent.

Met organische solidariteit daarentegen is de samenleving complexer, een systeem van verschillende functies verenigd door bepaalde relaties. Elk individu moet een eigen functie of taak hebben en een eigen persoonlijkheid. Hier sprak Durkheim specifiek over mannen. Van vrouwen zei de filosoof:

"Tegenwoordig leidt de vrouw onder gecultiveerde mensen een heel ander bestaan ​​dan dat van de man. Je zou kunnen zeggen dat de twee grote functies van het psychische leven dus gescheiden zijn, dat een van de geslachten zorgt voor de effectieve functies en de andere voor intellectuele functies. "

Durkheim vatte individuen op als mannen en betoogde dat individualiteit groeit naarmate delen van de samenleving complexer worden. Zo wordt de samenleving efficiënter in het synchroon bewegen, maar tegelijkertijd heeft elk van zijn delen meer bewegingen die duidelijk individueel zijn.

Volgens Durkheim geldt dat hoe primitiever een samenleving is, hoe meer deze wordt gekenmerkt door mechanische solidariteit. De leden van een agrarische samenleving, bijvoorbeeld, hebben meer kans op elkaar te lijken en dezelfde overtuigingen en moraal te delen.

Naarmate samenlevingen geavanceerder en beschaafder worden, worden de individuele leden van die samenlevingen beter van elkaar te onderscheiden. Mensen zijn managers of arbeiders, filosofen of boeren. Solidariteit wordt organischer naarmate deze samenlevingen hun arbeidsverdeling ontwikkelen.

De rol van de wet

Voor Durkheim zijn de wetten van een samenleving het meest zichtbare symbool van sociale solidariteit en de organisatie van het sociale leven in zijn meest precieze en stabiele vorm.

Wet speelt een rol in een samenleving die analoog is aan het zenuwstelsel in organismen. Het zenuwstelsel reguleert verschillende lichaamsfuncties zodat ze in harmonie samenwerken. Evenzo regelt het rechtssysteem alle delen van de samenleving, zodat zij in overeenstemming samenwerken.

Er zijn twee soorten wetten in menselijke samenlevingen en elk komt overeen met het type sociale solidariteit dat samenlevingen gebruiken: repressief recht en restitutief recht.

Repressieve wet komt overeen met het "centrum van gemeenschappelijk bewustzijn" en iedereen neemt deel aan het beoordelen en bestraffen van de dader. De ernst van een misdrijf wordt niet noodzakelijkerwijs gemeten als de schade die wordt toegebracht aan een individueel slachtoffer, maar eerder gemeten als de schade die het heeft veroorzaakt aan de samenleving of de sociale orde als geheel. Straffen voor misdaden tegen het collectief zijn doorgaans hard.

Repressief recht, zegt Durkheim, wordt toegepast in mechanische vormen van de samenleving.

Restitutieve wet als restauratie

Het tweede type recht is het herstelrecht, dat in plaats daarvan gericht is op het slachtoffer, omdat er geen gemeenschappelijke opvattingen zijn over wat de samenleving schade toebrengt. Restitutieve wetgeving komt overeen met de organische staat van de samenleving en werkt via de meer gespecialiseerde organen van de samenleving, zoals de rechtbanken en advocaten.

Dit betekent ook dat repressief recht en herstelrecht rechtstreeks variëren met de mate van ontwikkeling van een samenleving. Durkheim geloofde dat repressieve wetgeving gebruikelijk is in primitieve of mechanische samenlevingen waar sancties voor misdaden doorgaans door de hele gemeenschap worden vastgesteld en goedgekeurd. In deze 'lagere' samenlevingen komen misdaden tegen het individu wel voor, maar in termen van ernst worden die aan de onderkant van de strafladder geplaatst.

Volgens Durkheim hebben misdaden tegen de gemeenschap prioriteit in dergelijke samenlevingen, omdat de evolutie van het collectieve bewustzijn wijdverbreid en sterk is, terwijl de arbeidsverdeling nog niet is gebeurd. Hoe meer een samenleving beschaafd wordt en de arbeidsverdeling wordt ingevoerd, hoe meer restitutierecht plaatsvindt.

Historische context

Durkheim schreef zijn boek op het hoogtepunt van het industriële tijdperk. Hoe mensen in de nieuwe sociale orde van Frankrijk passen, dook op als een belangrijke bron van problemen voor de snel industriële samenleving.

De pre-industriële sociale groepen bestonden uit familie en buren, maar naarmate de industriële revolutie voortduurde, vonden mensen nieuwe cohorten op hun werk en creëerden nieuwe sociale groepen met collega's.

Het verdelen van de maatschappij in kleine, door arbeid gedefinieerde groepen, zei Durkheim, vereiste een steeds meer gecentraliseerde autoriteit om de relaties tussen de verschillende groepen te regelen. Als zichtbare uitbreiding van die staat moesten ook wetcodes evolueren om de ordelijke werking van sociale relaties te handhaven door bemiddeling en civiel recht in plaats van strafrechtelijke sancties.

Durkheim baseerde zijn discussie over organische solidariteit op een geschil dat hij had met Herbert Spencer, die beweerde dat industriële solidariteit spontaan is en dat er geen noodzaak is voor een dwangorgaan om het te creëren of te handhaven.

Spencer geloofde dat sociale harmonie eenvoudig door zichzelf wordt gevestigd, een idee waarmee Durkheim het niet eens was. Veel van dit boek houdt in dat Durkheim ruzie maakt met de houding van Spencer en zijn eigen opvattingen over het onderwerp bepleit.

Kritiek

Het voornaamste doel van Durkheim was om de sociale veranderingen in verband met de industrialisatie te evalueren en de problemen beter te begrijpen. Maar de Britse juridische filosoof Michael Clarke beweert dat Durkheim tekortschoot door verschillende samenlevingen in twee groepen op te splitsen: geïndustrialiseerd en niet-geïndustrialiseerd.

Durkheim zag of erkende het brede scala van niet-geïndustrialiseerde samenlevingen niet, maar stelde zich industrialisatie voor als het historische stroomgebied dat geiten van schapen scheidde.

De Amerikaanse geleerde Eliot Freidson wees erop dat theorieën over industrialisatie de neiging hebben arbeid te definiëren in termen van de materiële wereld van technologie en productie. Freidson zegt dat dergelijke afdelingen worden gecreëerd door een administratieve autoriteit zonder rekening te houden met de sociale interactie van haar deelnemers.

De Amerikaanse socioloog Robert Merton merkte op dat Durkheim als positivist de methoden en criteria van de natuurwetenschappen overnam om de sociale wetten te onderzoeken die tijdens de industrialisatie ontstonden. Maar natuurwetenschappen, geworteld in de natuur, kunnen de wetten die uit mechanisatie zijn ontstaan ​​gewoon niet verklaren.

De arbeidsverdeling heeft ook een genderprobleem, volgens de Amerikaanse socioloog Jennifer Lehman. Ze stelt dat het boek van Durkheim seksistische tegenstrijdigheden bevat.

Durkheim vat 'individuen' op als 'mannen' maar vrouwen als afzonderlijke en niet-sociale wezens. Door dit kader te gebruiken, miste de filosoof de rol van vrouwen in zowel industriële als pre-industriële samenlevingen volledig.

bronnen

• Clarke, Michael. "De rechtssociologie van Durkheim." British Journal of Law and Society Vol. 3, nr. 2., Cardiff University, 1976, Cardiff, Wales.
• Durkheim, Emile. Over de verdeling van arbeid in de samenleving. Trans. Simpson, George. The MacMillan Company, 1933. New York.
• Freidson, Eliot. "De verdeling van arbeid als sociale interactie." Social Problems, Vol. 23 nr. 3, Oxford University Press, 1976, Oxford, U.K.
• Gehlke, C. E. Beoordeeld werk: van Over de verdeling van arbeid in de samenleving, Emile Durkheim, George Simpson Columbia Law Review, 1935, New York.
• Jones, Robert Alun. "Ambivalente Cartesians: Durkheim, Montesquieu en Method." American Journal of Sociology, 1994, University of Chicago Press, Chicago.
• Kemper, Theodore D. "The Division of Labour: A Post-Durkheimian Analytical View." American Sociological Review, 1972, American Sociological Association, Washington, D.C.
• Lehmann, Jennifer M. "Durkheim's Theories of Deviance and Suicide: A Feminist Heroverweging." American Journal of Sociology, University of Chicago Press, 1995, Chicago.
• Merton, Robert K. "Durkheim's afdeling van arbeid in de samenleving." American Journal of Sociology, Vol. 40, nr. 3, University of Chicago Press, 1934, Chicago.