Thylacoleo (Marsupial Lion)

Naam:

Thylacoleo (Grieks voor "buideldier"); uitgesproken THIGH-lah-co-LEE-oh

Habitat:

Vlaktes van Australië

Historisch tijdperk:

Pleistoceen-Modern (2 miljoen - 40.000 jaar geleden)

Grootte en gewicht:

Ongeveer vijf voet lang en 200 pond

Eetpatroon:

Vlees

Onderscheidende kenmerken:

Luipaardachtig lichaam; krachtige kaken met scherpe tanden

Over Thylacoleo (de Marsupial Lion)

Het is een veelgehoorde misvatting dat de gigantische wombats, kangoeroes en koala's van Pleistocene Australië alleen maar konden bloeien dankzij het ontbreken van natuurlijke roofdieren. Een snelle blik op Thylacoleo (ook bekend als de Marsupial Lion) brengt deze leugen echter in twijfel; deze lenige, zwaargebouwde, zwaargebouwde carnivoor was net zo gevaarlijk als een moderne leeuw of luipaard, en pond voor pond bezat het de krachtigste beet van elk dier in zijn weegklasse - of het nu vogel, dinosaurus, krokodil of zoogdier. (Trouwens, Thylacoleo bezette een andere evolutionaire tak dan sabeltandkatten, geïllustreerd door de Noord-Amerikaanse Smilodon.) Zie een diavoorstelling van 10 recent uitgestorven leeuwen en tijgers

Als het grootste zoogdierroofdier in een Australisch landschap vol met overmaatse, plantetende buideldieren, moet de 200-pond Marsupial Lion hoog op het varken hebben geleefd (als je de gemengde metafoor vergeeft). Sommige paleontologen geloven dat de unieke anatomie van Thylacoleo - inclusief zijn lange, intrekbare klauwen, semi-tegengestelde duimen en zwaar gespierde voorpoten - het mogelijk maakte om op zijn slachtoffers te springen, ze snel te ontmantelen en vervolgens hun bloedige karkassen hoog naar de takken van bomen, waar het op zijn gemak kon feesten, niet aangetast door kleinere, peskier aaseters.

Een vreemd kenmerk van Thylacoleo, hoewel het volkomen logisch is gezien zijn Australische habitat, was zijn ongewoon krachtige staart, zoals blijkt uit de vorm en opstelling van zijn staartwervels (en, vermoedelijk, de spieren die eraan vastzitten). De voorouderlijke kangoeroes die naast de Marsupial Lion bestonden, hadden ook sterke staarten, die ze konden gebruiken om zichzelf op hun achterpoten te balanceren terwijl ze roofdieren afweren - dus het is niet ondenkbaar dat Thylacoleo voor korte periodes op zijn twee achterpoten kon worstelen, zoals een oversized Cyperse kat, vooral als er een smakelijk diner op het spel stond.

Hoe intimiderend het ook was, Thylacoleo is misschien niet het toproofdier van Pleistocene Australië - sommige paleontologen beweren dat eer toebehoort aan Megalania, de Giant Monitor Lizard, of zelfs de grote krokodil Quinkana, die beide af en toe hebben gejaagd ( of opgejaagd door) de Marsupial Lion. In ieder geval verliet Thylacoleo de geschiedenisboeken ongeveer 40.000 jaar geleden, toen de vroegste menselijke kolonisten van Australië jaagden op zijn zachte, nietsvermoedende, herbivore prooi voor uitsterven, en soms zelfs gericht op dit krachtige roofdier direct wanneer ze bijzonder hongerig of verergerd waren (een scenario bevestigd door recent ontdekte grotschilderingen).