De geschiedenis van Space Shuttle Challenger

Elk jaar in januari eert NASA haar verloren astronauten tijdens ceremonies die het verlies van ruimteveer shuttles markeren Uitdager en Columbia, en de Apollo 1 ruimtevaartuig. De ruimtependel Uitdager, die eerst STA-099 heette, werd gebouwd als testvoertuig voor het shuttle-programma van NASA. Het is vernoemd naar het Britse marine onderzoeksschip HMS Challenger, die in de jaren 1870 over de Atlantische en Stille Oceaan voer. De Apollo 17 maan module droeg ook de naam van Uitdager.

Space Shuttle Challenger Lancering. Dit ruimtevaartuig werd verloren op 28 januari 1986, toen het 73 seconden na het opstijgen explodeerde. Zeven bemanningsleden verloren het leven. Public Domain, NASA

Begin 1979 kende NASA Rockwell-fabrikant van ruimteveerbanen een contract toe om STA-099 om te zetten in een ruimteklasse-orbiter, OV-099. Het werd voltooid en geleverd in 1982, na de bouw en een jaar van intensieve trillings- en thermische testen, net zoals al zijn zusterschepen waren toen ze werden gebouwd. Het was de tweede operationele orbiter die operationeel werd in het ruimtevaartprogramma en had een veelbelovende toekomst als historisch werkpaard dat bemanningen en objecten in de ruimte levert. 

Challenger's vluchtgeschiedenis

Op 4 april 1983, Uitdager gelanceerd op haar eerste reis voor de STS-6-missie. Gedurende die tijd vond de eerste ruimtewandeling van het ruimteveerprogramma plaats. De Extra-Vehicle Activity (EVA), uitgevoerd door astronauten Donald Peterson en Story Musgrave, duurde iets meer dan vier uur. De missie zag ook de inzet van de eerste satelliet in de Tracking and Data Relay System-constellatie (TDRS). Deze satellieten zijn ontworpen voor communicatie tussen aarde en ruimte.

De volgende numerieke ruimteveermissie voor Uitdager (hoewel niet in chronologische volgorde), STS-7, lanceerde de eerste Amerikaanse vrouw, Sally Ride, de ruimte in. Voor de lancering van STS-8, die eigenlijk plaatsvond vóór STS-7, Uitdager was de eerste orbiter die 's nachts vertrok en landde. Later was het de eerste die twee Amerikaanse vrouwelijke astronauten op missie STS 41-G vervoerde. Het maakte ook de eerste spaceshuttle die landde bij Kennedy Space Center, waarmee missie STS 41-B werd afgesloten. Spacelabs 2 en 3 vlogen aan boord van het schip op missies STS 51-F en STS 51-B, net als de eerste Duitse toegewijde Spacelab op STS 61-A.

Challenger droeg ooit een spacelab om in een baan rond astronauten te gebruiken voor wetenschappelijke missies. NASA Marshall Space Flight Center (NASA-MSFC)

Challenger Voortijdig einde

Na negen succesvolle missies, de Uitdager gelanceerd op zijn laatste missie, STS-51L op 28 januari 1986, met zeven astronauten aan boord. Ze waren: Gregory Jarvis, Christa McAuliffe, Ronald McNair, Ellison Onizuka, Judith Resnik, Dick Scobee en Michael J. Smith. McAuliffe zou de eerste leraar in de ruimte worden en was geselecteerd uit een veld van opvoeders uit de hele Verenigde Staten. Ze had een serie lessen gepland die vanuit de ruimte zouden worden gegeven en naar studenten in de VS zouden worden uitgezonden. 

Space Shuttle Challenger Disaster STS-51L Afbeeldingen - LOX-tankbreuk. NASA

Drieënzeventig seconden na de missie explodeerde de uitdager en doodde de hele bemanning. Het was de eerste tragedie van het ruimtependelprogramma, gevolgd in 2002 door het verlies van de shuttle Columbia. Na een lang onderzoek concludeerde NASA dat de shuttle werd vernietigd toen een O-ring op een solide raketbooster faalde. Het ontwerp van de afdichting was defect en het probleem werd verergerd door ongewoon koud weer in Florida vlak voor de lancering. Booster-raketvlammen gingen door de defecte afdichting en verbrandden door de externe brandstoftank. Dat maakte een van de steunen los die de booster aan de zijkant van de tank hield. De booster brak los en botste tegen de tank en doorboorde zijn zijkant. Vloeibare waterstof en vloeibare zuurstofbrandstoffen uit de tank en booster gemengd en ontstoken, scheurend Uitdager deel. 

Een stuk van de Space Shuttle Challenger dat werd teruggevonden en op zijn laatste rustplaats in het Kennedy Space Center werd geplaatst. NASA Headquarters - GROOTSTE beelden van NASA (NASA-HQ-GRIN)

Stukken van de shuttle vielen onmiddellijk na het uiteenvallen in de oceaan, inclusief de bemanningshut. Het was een van de meest grafische en publiekelijk bekeken rampen van het ruimtevaartprogramma en werd vanuit veel verschillende hoeken gefilmd door NASA en waarnemers. Het ruimteagentschap begon vrijwel onmiddellijk met herstel, met behulp van een vloot duikboten en kustwachtscharen. Het duurde maanden om alle orbiter-stukken en de overblijfselen van de bemanning te vinden. 

Na de ramp stopte NASA onmiddellijk alle lanceringen. De vliegbeperkingen duurden twee jaar, terwijl de zogenaamde "Rogers Commission" alle aspecten van de ramp onderzocht. Dergelijke intense vragen maken deel uit van een ongeval met ruimtevaartuigen en het was belangrijk voor het bureau om precies te begrijpen wat er gebeurde en maatregelen te nemen om ervoor te zorgen dat een dergelijk ongeval niet opnieuw gebeurde. 

Space Shuttle Challenger laatste bemanning. NASA Headquarters - GROOTSTE beelden van NASA (NASA-HQ-GRIN)

NASA's terugkeer naar vlucht

Toen de problemen die tot de vernietiging van de uitdager hadden geleid, waren begrepen en opgelost, hervatte NASA de shuttle-lancering op 29 september 1988. Het was de zevende vlucht van de Ontdekking orbiter Het tweejarige moratorium op lanceringen bracht een aantal missies terug, waaronder de lancering en inzet van de Hubble-ruimtetelescoop. Bovendien werd een vloot van geclassificeerde satellieten ook vertraagd. Het dwong NASA en zijn aannemers ook om de solide raketboosters opnieuw te ontwerpen zodat ze weer veilig konden worden gelanceerd. 

De Uitdager nalatenschap

Om de bemanning van de verloren shuttle te herdenken, hebben de families van de slachtoffers een reeks faciliteiten voor wetenschappelijk onderwijs opgezet, de Challenger Centres genaamd. Deze bevinden zich over de hele wereld en zijn ontworpen als centra voor ruimtevaart, ter nagedachtenis aan de bemanningsleden, met name Christa McAuliffe. 

De bemanning is herinnerd in filmopdrachten, hun namen zijn gebruikt voor kraters op de maan, bergen op Mars, een bergketen op Pluto en scholen, planetariumfaciliteiten en zelfs een stadion in Texas. Muzikanten, songwriters en artiesten hebben speciale werken in hun geheugen. De erfenis van de shuttle en de verloren bemanning zullen in het geheugen van mensen voortleven als een eerbetoon aan hun offer om de verkenning van de ruimte te bevorderen.

Snelle feiten

• Ruimteschip Uitdager werd vernietigd 73 seconden in lancering op 28 januari 1986.
• Zeven bemanningsleden kwamen om toen de shuttle bij een explosie uit elkaar brak.
• Na een vertraging van twee jaar hervatte NASA de lancering nadat een onderzoek onderliggende problemen had gevonden die het bureau kon oplossen.

Middelen

• NASA, NASA, er.jsc.nasa.gov/seh/explode.html.
• NASA, NASA, history.nasa.gov/sts51l.html.
• "De ramp met de Space Shuttle Challenger." Space Safety Magazine, www.spacesafetymagazine.com/space-disasters/challenger-disaster/.

Uitgegeven door Carolyn Collins Petersen.