Het verschil tussen sucrose en sucralose

Sucrose en sucralose zijn beide zoetstoffen, maar ze zijn niet hetzelfde. Hier is een blik op hoe sucrose en sucralose verschillen.

Sucrose versus Sucralose

Sucrose is een natuurlijk voorkomende suiker, beter bekend als tafelsuiker. Sucralose is daarentegen een kunstmatige zoetstof, geproduceerd in een laboratorium. Sucralose is, net als Splenda, trichloorsucrose, dus de chemische structuren van de twee zoetstoffen zijn verwant, maar niet identiek.

De moleculaire formule van sucralose is C₁₂H₁₉cl₃O₈, terwijl de formule voor sucrose C is₁₂H₂₂O₁₁. Oppervlakkig gezien lijkt het sucralose-molecuul op het suikermolecuul. Het verschil is dat drie van de zuurstof-waterstofgroepen verbonden aan het sucrosemolecuul worden vervangen door chlooratomen om sucralose te vormen.

In tegenstelling tot sucrose wordt sucralose niet door het lichaam gemetaboliseerd. Sucralose draagt ​​nul calorieën bij aan het dieet, vergeleken met sucrose, dat 16 calorieën per theelepel (4,2 gram) bijdraagt. Sucralose is ongeveer 600 keer zoeter dan sucrose. Maar in tegenstelling tot de meeste kunstmatige zoetstoffen, heeft het geen bittere nasmaak.

Over Sucralose

Sucralose werd ontdekt door wetenschappers van Tate & Lyle in 1976 tijdens de smaaktest van een gechloreerde suikerverbinding. Een rapport is dat onderzoeker Shashikant Phadnis dacht dat zijn collega Leslie Hough hem vroeg om de verbinding te proeven (geen gebruikelijke procedure), dus hij vond en vond de verbinding buitengewoon zoet in vergelijking met suiker. De verbinding is gepatenteerd en getest, eerst goedgekeurd voor gebruik als een niet-voedende zoetstof in Canada in 1991.

Sucralose is stabiel onder een breed pH- en temperatuurbereik, dus het kan worden gebruikt voor het bakken. Het staat bekend als E-nummer (additieve code) E955 en onder handelsnamen waaronder Splenda, Nevella, Sukrana, Candys, SucraPlus en Cukren.

Gezondheidseffecten

Er zijn honderden onderzoeken uitgevoerd naar sucralose om de effecten ervan op de menselijke gezondheid te bepalen. Omdat het niet in het lichaam wordt afgebroken, gaat het onveranderd door het systeem. Er is geen verband gevonden tussen sucralose en kanker of ontwikkelingsstoornissen. Het wordt als veilig beschouwd voor kinderen, zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven. Het is ook veilig voor gebruik door mensen met diabetes; het verhoogt echter de bloedsuikerspiegel bij bepaalde personen.

Omdat het niet wordt afgebroken door het enzym amylase in speeksel, kan het niet worden gebruikt als een energiebron door mondbacteriën. Met andere woorden, sucralose draagt ​​niet bij aan het voorkomen van cariës of gaatjes.

Er zijn echter enkele negatieve aspecten aan het gebruik van sucralose. Het molecuul breekt uiteindelijk af als het lang genoeg of bij een voldoende hoge temperatuur wordt gekookt, waarbij mogelijk schadelijke verbindingen worden vrijgemaakt die chloorfenolen worden genoemd. Inname hiervan verandert de aard van onze darmbacteriën, waardoor mogelijk de manier verandert waarop het lichaam met suiker en andere koolhydraten omgaat, en mogelijk leidt tot kanker en mannelijke onvruchtbaarheid..

Sucralose kan ook de insuline- en bloedglucosespiegel verhogen en de insulinegevoeligheid verlagen, allemaal effecten die mensen met diabetes proberen te vermijden. Omdat het molecuul niet wordt verteerd, komt het tegelijkertijd in het milieu terecht en draagt ​​het bij aan verdere vervuiling en volksgezondheidsproblemen.

Meer informatie over Sucralose

Hoewel sucralose honderden keren zoeter is dan suiker, komt het niet eens in de buurt van de zoetheid van andere zoetstoffen, die honderdduizenden keren krachtiger kunnen zijn dan suiker. Koolhydraten zijn de meest voorkomende zoetstoffen, maar bepaalde metalen smaken ook zoet, waaronder beryllium en lood. Zeer giftig loodacetaat of "suiker van lood" werd gebruikt om dranken in de Romeinse tijd te zoeten en werd aan lippenstiften toegevoegd om hun smaak te verbeteren.