De ontwikkeling van een Climax-gemeenschap

Een climaxgemeenschap is een relatief stabiele en ongestoorde biologische gemeenschap van dieren, planten en schimmels die zijn geëvolueerd naar een "stabiele staat" van ontwikkeling die de stabiliteit van alle collectieve gemeenschappen waarborgt. Door een natuurlijk successieproces van instabiliteit, gaan alle ecosystemen van individuele organismen tegelijkertijd over in een reeks meer stabiliserende stadia waarin ze uiteindelijk allemaal hun individuele posities in de gemeenschap behouden en waar ze stabiel worden van "ei en zaad tot volwassenheid".

Alle biotische gemeenschappen op aarde zijn dus bezig met een vooruitstrevend evolutieproces dat plaatsvindt in verschillende belangrijke gedefinieerde stappen of fasen. Tot het hoogtepunt van de climax worden deze overgangsfasen elk een "seriële fase" of een "sere" genoemd. Met andere woorden, een sere is een tussenstadium dat wordt gevonden in ecologische successie in een ecosysteem dat zich ontwikkelt naar de climaxgemeenschap van een bepaald organisme. In veel gevallen is er meer dan één seriële fase die moet worden doorlopen voordat climaxomstandigheden worden bereikt.

Een seriële community is een naam die aan elke groep biota in de reeks wordt gegeven. Een primaire opvolging beschrijft voornamelijk de plantengemeenschappen die een site bezetten die nog niet is beplant. Deze planten kunnen ook worden omschreven als de vegetatieve pioniersgemeenschap. 

Successie definiëren

Om een ​​climax plantengemeenschap te begrijpen, moet je eerst de plantopvolging begrijpen, die gewoon de vervanging is van de ene plantengemeenschap door een andere. Dit kan gebeuren wanneer bodems en locaties zo hard zijn dat maar weinig planten kunnen overleven en het heel lang duurt voordat planten een wortelgestalte hebben om het successieproces te beginnen. Wanneer destructieve middelen zoals brand, overstromingen en insectenepidemieën een bestaande plantengemeenschap vernietigen, kan de vestiging van planten zeer snel plaatsvinden.

Opvolging van primaire planten begint op ruw niet-begroeid land en bestaat meestal als een zandduin, een aardverschuiving, een lavastroom, een rotsoppervlak of een terugtrekkende gletsjer. Het is duidelijk dat deze barre omstandigheden voor planten eonen nodig hebben voordat dit type blootgestelde aarde uiteenvalt om hogere planten te ondersteunen (met uitzondering van de aardverschuiving die de plantopvolging vrij snel zou starten).

Secundaire plantopvolging begint meestal op een site waar enige "verstoring" een eerdere opeenvolging heeft veroorzaakt. De enkele kan continu worden teruggezet waardoor de periode wordt verlengd tot een potentiële laatste climax-toestand van de plantengemeenschap. Landbouwpraktijken, periodieke houtkap, plagenepidemieën en natuurbrand zijn de meest voorkomende factoren van tegenslagen van secundaire plantensuccessen.

Kun je een Climax-bos definiëren?

Een plantengemeenschap die wordt gedomineerd door bomen die de laatste fase van natuurlijke successie voor die specifieke plaats en omgeving vertegenwoordigen, wordt voor sommigen als een climaxbos beschouwd. De naam die gewoonlijk aan een bepaald climaxbos wordt gegeven, is de naam van de primaire bestaande boomsoorten en of de regionale locatie.

Om een ​​climaxbos te zijn, moeten de bomen die in een bepaald geografisch gebied groeien in wezen ongewijzigd blijven wat betreft de soortensamenstelling zolang de site "ongestoord blijft".

Maar is dit echt een climaxbos of gewoon een andere late sere die verstoring het langst heeft voorkomen? Weten bosbouwers die alleen bomen beheren gedurende tientallen jaren voldoende om een ​​climaxbos te bepalen en aan te nemen dat dit het equivalent is van de opvolging in een laat stadium? Moeten speculatieve ecologen concluderen dat er nooit een climaxbos kan zijn omdat cyclische verstoring (zowel natuurlijk als door de mens veroorzaakt) altijd een constante zal zijn in Noord-Amerikaanse bossen?

Het Climax-debat is nog steeds bij ons

De eerste gepubliceerde discussie (s) over het bestaan ​​van climax-gemeenschappen begon bijna een eeuw geleden met fundamentele artikelen geschreven door twee ecologen, Frederick Clements en Henry Gleason. Hun ideeën werden decennia lang besproken en de definities van een "climax" veranderden met een beter begrip van een nieuwe wetenschap genaamd ecologie. Politieke wind verwarde het onderwerp ook met termen als "oerbossen" en "oude bossen".

Tegenwoordig zijn de meeste ecologen het erover eens dat climaxgemeenschappen niet gebruikelijk zijn in de echte wereld. Ze zijn het er ook over eens dat de meeste in ruimte en tijd bestaan ​​en kunnen worden waargenomen op grote tijdschalen van vele decennia en op grote afstanden van een gebied, van een tiental tot duizenden hectaren. Anderen geloven dat er nooit een echte climax-gemeenschap kan zijn vanwege constante verstoring in de tijd.

Bosbouwers hebben een bosbouwkundig praktische aanpak gevolgd bij het beheer van grote stabiele gemeenschappen van climax boomsoorten. Ze gebruiken en noemen een "climax" -bos om de laatste te zijn in termen van de stabilisatie van grote boomsoorten. Deze omstandigheden worden waargenomen op een menselijk tijdsschaal en kunnen specifieke boomsoorten en andere planten gedurende honderden jaren handhaven.

Voorbeelden van enkele hiervan zijn: 

• De naaldbossen van de Pacific Northwest.
• De wetlands in Noord-Amerika.
• De redwood (Sequoia sempervirens) bossen.
• Beuken-esdoorn van het Noord-Amerikaanse noordoosten.