De achteruitgang van de macht van de Unie

Toen de industriële revolutie de Verenigde Staten opsloeg in een stroom van nieuwe innovaties en werkgelegenheidskansen, bestonden er nog geen regels om te bepalen hoe werknemers in de fabrieken of mijnen werden behandeld, maar georganiseerde vakbonden kwamen op in het hele land om deze niet-vertegenwoordigde te beschermen arbeidersklasse burgers.

Volgens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken "ondermijnden de veranderende omstandigheden in de jaren tachtig en negentig de positie van georganiseerde arbeid, die nu een krimpend aandeel van het personeelsbestand vertegenwoordigde." Tussen 1945 en 1998 daalde het lidmaatschap van een vakbond van iets meer dan een derde van het personeelsbestand naar 13,9 procent.

Toch hebben krachtige uniebijdragen aan politieke campagnes en de opkomst van de kiezers de belangen van de unie tot op de dag van vandaag in de regering vertegenwoordigd. Dit is recent echter gemitigeerd door wetgeving die werknemers in staat stelt het deel van hun vakbondsrechten in te houden dat wordt gebruikt om zich tegen politieke kandidaten te verzetten of te ondersteunen.

Concurrentie en de noodzaak om door te gaan met operaties

Bedrijven begonnen de verzetsbewegingen van vakbonden rond het einde van de jaren zeventig te sluiten toen internationale en binnenlandse concurrentie de noodzaak opdreef om hun activiteiten voort te zetten om te overleven in de moordende markt die zich in de jaren tachtig ontwikkelde.

Automatisering speelde ook een sleutelrol bij het afbreken van vakbondsinspanningen door arbeidsbesparende geautomatiseerde processen te ontwikkelen, waaronder geavanceerde machines, die de rol van werknemers in elke fabriek vervingen. Vakbonden vochten echter nog steeds terug, met beperkt succes, en eisten gegarandeerde jaarlijkse inkomsten, kortere werkweken met gedeelde uren en gratis omscholing om nieuwe functies te vervullen in verband met het onderhoud van machines.

Stakingen zijn ook aanzienlijk afgenomen in de jaren tachtig en negentig, vooral nadat president Ronald Reagan de luchtverkeersleiders van de Federal Aviation Administration heeft ontslagen die een illegale staking hebben uitgevaardigd. Bedrijven zijn sindsdien meer bereid om strikebreakers in te huren wanneer vakbonden ook weglopen.

Verschuiving van personeel en dalende lidmaatschappen

Met de opkomst van automatisering en de afname van het stakingssucces en de middelen voor werknemers om effectief hun eisen te uiten, verschoof het personeelsbestand van de Verenigde Staten naar een focus op de service-industrie, die traditioneel een vakbond was die zwakker was in het werven en behouden van leden.

Volgens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken: "Vrouwen, jongeren, tijdelijke en deeltijdwerkers - die allemaal minder ontvankelijk zijn voor het lidmaatschap van een vakbond - hebben een groot deel van de nieuwe banen die de afgelopen jaren zijn gecreëerd. En veel Amerikaanse industrie is naar het zuiden gemigreerd en westelijke delen van de Verenigde Staten, regio's met een zwakkere unietraditie dan de noordelijke of de oostelijke regio's. "

Negatieve publiciteit over corruptie bij hooggeplaatste vakbondsleden heeft ook hun reputatie bezoedeld en heeft geleid tot lagere arbeidskrachten bij hun lidmaatschap. Jonge werknemers, misschien vanwege een waargenomen recht op de afgelopen overwinningen van vakbonden voor betere arbeidsomstandigheden en voordelen, zijn ook terughoudend om lid te worden van vakbonden.

De grootste reden dat deze vakbonden een daling van het aantal leden hebben gezien, kan echter te wijten zijn aan de kracht van de economie in de late jaren 1990 en opnieuw van 2011 tot 2017. Alleen tussen oktober en november 1999 daalde het werkloosheidspercentage met 4,1 procent, wat betekent dat een overvloed aan banen gaf mensen het gevoel dat werknemers geen vakbonden meer nodig hadden om hun baan te behouden.