Systematische desensibilisatie Definitie, geschiedenis, onderzoek

Desensibilisatie, gewoonlijk aangeduid als systematische desensibilisatie, is een soort gedragstherapietechniek waarbij patiënten geleidelijk worden blootgesteld aan bepaalde angstprikkels om de angst te overwinnen. Desensibilisatie is een onderdeel van een behandeling met cognitieve therapie of conditionering die gericht is op een specifieke fobie zonder de oorzaken van die fobie aan te pakken. Sinds de eerste praktijk in het midden van de 20e eeuw, heeft systematische desensitisatie de behandeling en het beheer van veel fobieën geroutineerd.

Belangrijkste afhaalrestaurants: desensibilisatie

Desensibilisatie of systematische desensibilisatie is een gedragstherapie die mensen helpt irrationele angsten te overwinnen door geleidelijke blootstelling aan de angstprikkels.
Desensibilisatie houdt geen rekening met de onderliggende oorzaken van de angsten die het behandelt.
De techniek is met succes gebruikt bij mensen met plankenkoorts, testangst en talloze fobieën (bijv. Stormen, vliegen, insecten, slangen).
In vergelijking met reguliere psychoanalytische therapie duurt desensibilisatie een kortere tijd om resultaten te bereiken, kan het in groepen worden uitgevoerd en is een beperkte training van counselors vereist.

Geschiedenis en oorsprong

Het eerste klinische gebruik van systematische desensibilisatie werd beschreven door de pionier gedragsdeskundige Mary Cover Jones (1924), die ontdekte dat zowel directe conditionering als sociale imitatie effectieve methoden waren om de angsten van kinderen weg te nemen. Ze concludeerde dat de beste manier om onaangepaste reacties af te breken was om het gevreesde object te introduceren terwijl het kind van zichzelf genoot.

Jones 'collega en vriend Joseph Wolpe wordt gecrediteerd voor de operationalisatie van de methode in 1958. Hij baseerde zijn onderzoek op het simpele idee dat als een persoon een staat van ontspanning zou kunnen bereiken die tegengesteld is aan angst of angst, en die angst dan ervaart in op de een of andere manier zou de algehele impact van die angst worden verminderd. Wolpe ontdekte dat ontspanning tegenover situaties die eerder angst hadden opgeroepen, de neiging had om de angst die aan de prikkels verbonden was, te verminderen. Met andere woorden, Wolpe was in staat om een ontspanningsreactie te vervangen door een onaangepaste neurotische gewoonte.

Belangrijke studies

Jones 'onderzoek richtte zich op een driejarige jongen genaamd Peter die een pathologische angst voor een wit konijn had ontwikkeld. Jones hield hem bezig met eten - een plezierige oefening voor hem - en na verloop van tijd kwam het konijn langzaam dichter bij hem, hoewel altijd op voldoende afstand om zijn eten niet te hinderen. Uiteindelijk kon Peter het konijn aaien.

Wolpe baseerde zijn studie op geconditioneerde reflexexperimenten van psycholoog Jules Masserman, die hij experimentele neurosen bij katten produceerde en deze vervolgens met behulp van desensibilisatie genas. Wat Wolpe deed, was andere methoden bedenken om de katten te behandelen, op een manier die hij "wederzijdse remming" noemde. Net als Jones bood hij de katten voer aan bij het presenteren van de geconditioneerde angststimulus. Hij paste die theorieën vervolgens toe op klinische patiënten. Hij concludeerde dat het dwingen van mensen om hun angsten onder ogen te zien vaak tot frustratie leidde, terwijl het combineren van ontspanning met stapsgewijze blootstelling aan verschillende niveaus van hun angsten (een "hiërarchie van angst" genoemd) hen met succes van hun fobieën afhield..

Wolpe rapporteerde maar liefst 90 procent genezen of veel verbetering in een reeks van 210 gevallen. Hij meldde ook dat zijn gevallen niet terugvielen en geen nieuwe soorten neurotische symptomen ontwikkelden.

Belangrijke theorieën

Systematische desensibilisatie is gebaseerd op drie hypothesen die ten grondslag liggen aan veel van gedragstherapie:

Het is niet nodig om erachter te komen waarom of hoe een onderwerp een fobie heeft geleerd.
De methodiek van stapsgewijze blootstelling aan toenemende niveaus van een bepaalde angst leidt niet tot vervanging van aangeleerd gedrag.
Het is niet nodig om de persoon als geheel te veranderen; desensibilisatie richt zich op specifieke reacties op fobieën.

De bestaande reactie of neurotisch gedrag, zei Wolpe, is het resultaat van het leren van een onaangepaste reactie op een prikkelsituatie, een geconditioneerde angst. Systematische desensibilisatie definieert die angst als een echte geconditioneerde emotionele reactie, en dus betekent een succesvolle behandeling dat de patiënt de reactie "afleert".

Nut van systematische desensibilisatie

Desensibilisatie werkt het beste bij mensen met specifiek te definiëren angstreacties. Succesvolle studies zijn uitgevoerd bij mensen met angsten zoals plankenkoorts, testangst, stormen, gesloten plaatsen (claustrofobie), vliegen en insecten, slangen en dierlijke fobieën. Deze fobieën kunnen echt slopend zijn; Stormfobieën kunnen bijvoorbeeld het leven gedurende meerdere maanden van het jaar onhoudbaar maken voor de patiënt en vogelfobieën kunnen een persoon binnenshuis vangen.

De mate van succes lijkt verband te houden met de mate van ziekte die de patiënt vertoont. Zoals met alle psychologie, zijn de minst zieke patiënten het gemakkelijkst te genezen. Die dingen die niet goed reageren op de behandeling zijn niet-specifieke of algemeen gegeneraliseerde staten van angst of angst. Agorafobie ("angst voor de markt" in het Grieks, verwijzend naar een algemene angst om in het openbaar te zijn), is bijvoorbeeld relatief resistenter gebleken tegen desensibilisatie.

Systematische desensibilisatie versus psychoanalytische behandeling

Resultaten sinds de jaren 1950 hebben over het algemeen de effectiviteit van systematische desensibilisatie bij het modificeren van fobisch gedrag ondersteund en hebben de superioriteit op zowel korte als lange termijn ten opzichte van traditionele psycho-dynamische behandelingsopties aangetoond. Het slagingspercentage is vaak vrij hoog. Benson (1968) citeert een studie door Hain, Butcher en Stevenson van 26 gevallen van psychoneuroses. In dat onderzoek vertoonde 78 procent van de patiënten systematische verbetering na gemiddeld 19 sessies - één vertoonde succes na een anderhalf uur sessie. Vervolgstudies van een jaar later meldden dat 20 procent van de deelnemers nog meer verbetering zag, terwijl slechts 13 procent een terugval zag.

In vergelijking met traditionele psychoanalytische behandelingen, vereisen systematische desensibilisatiesessies geen langdurig proces. Het succespercentage van Wolpe was slechts tien sessies van 45 minuten, afhankelijk van het vermogen van de cliënt om ontspanningstechnieken te leren. Anderen hebben gemiddeld ongeveer het aantal gevonden van Hain, Butcher en Stevenson, 19 of 20 sessies. Daarentegen kan psychoanalyse om de onderliggende oorzaken van een bepaalde angst of angsten te identificeren en te behandelen, evenals de hele persoonlijkheid bestuderen, honderden, zo niet duizenden sessies duren.

In tegenstelling tot psychoanalyse kan desensitisatie met succes in kleine groepen (bijvoorbeeld 6-12 personen) worden uitgevoerd. Er is geen uitgebreide apparatuur vereist, alleen een stille kamer, en de technieken worden gemakkelijk geleerd door schoolbegeleiders en anderen in begeleidende rollen.

Bovendien is desensibilisatie toepasbaar op een breed scala aan mensen, iedereen met goede visuele beelden. Ze hoeven hun prestaties niet te verwoorden en te conceptualiseren: de driejarige Peter kon het konijn leren aaien.

Kritiek

Er is duidelijk een hoog succespercentage, hoewel recentere studies suggereren dat het succespercentage op lange termijn waarschijnlijk rond de 60 procent ligt in plaats van de 90 procent van Wolpe. Maar sommige wetenschappers, zoals psycholoog Joseph B. Furst, zien systematische desensibilisatie als een methode die de complexiteit van neurosen, angst en angst te veel vereenvoudigt. Het negeert de sociale omgeving en praktijken van de patiënt die waarschijnlijk zowel oorspronkelijk het neurotische gedrag veroorzaakten als momenteel handhaven.

Desensibilisatie heeft weinig effect op symptomen van depressie, obsessie en depersonalisatie. Naarmate de behandeling vordert, melden sommige patiënten echter een verbeterde sociale aanpassing. Naarmate ze minder angst ervaren, melden ze dat ze beter werken, meer van hun vrije tijd genieten en beter met anderen kunnen opschieten.

bronnen

Benson, Steven L. "Systematische desensibilisatie bij de behandeling van fobische reacties." Het Journal of General Education 20.2 (1968): 119-30. Afdrukken.
Bernard, H. Russell. "De wetenschap in sociale wetenschappen." Proceedings van de National Academy of Sciences van de Verenigde Staten van Amerika 109.51 (2012): 20796-99. Afdrukken.
Deffenbacher, Jerry L. en Calvin C. Kemper. "Systematische desensibilisatie van testangst bij middelbare scholieren." De schooladviseur 21.3 (1974): 216-22. Afdrukken.
Furst, Joseph B. "Het verband tussen vorm en inhoud in psychiatrische gedachten." Science & Society 32.4 (1968): 353-70. Afdrukken.
Gelder, Michael. "Praktische psychiatrie: gedragstherapie voor angststaten." Het British Medical Journal 1.5645 (1969): 691-94. Afdrukken.
Jones, Mary Cover. "Een laboratoriumstudie van angst: de zaak van Peter." Pedagogisch seminarie 31 (1924): 308-15. Afdrukken.
Kahn, Jonathan. "Musician's Stage Fright: Analysis and Remedy." The Choral Journal 24.2 (1983): 5-12. Afdrukken.
Morrow, William R. en Harvey L. Gochros. "Misvattingen met betrekking tot gedragsverandering." Social Service Review 44.3 (1970): 293-307. Afdrukken.
Rutherford, Alexandra. "Inleiding tot 'a Laboratory Study of Fear: The Case of Peter' Mary Cover Jones (1924)." Klassiekers in de geschiedenis van de psychologie. 2001. Web.
Wolpe, Joseph. Psychotherapie door wederzijdse remming. Stanford, Californië: Stanford University Press, 1958. Afdrukken.
Wolpe, Joseph en Arnold Lazarus. Gedragstherapie-technieken. New York: Pergamon Press, 1969. Afdrukken.

Wetenschap