De differentiële associatietheorie van Sutherland uitgelegd

Differentiële associatietheorie stelt dat mensen waarden, attitudes, technieken en motieven voor crimineel gedrag leren door hun interacties met anderen. Het is een leertheorie van deviantie die aanvankelijk werd voorgesteld door socioloog Edwin Sutherland in 1939 en herzien in 1947. De theorie is sindsdien enorm belangrijk gebleven op het gebied van criminologie.

Belangrijkste afhaalrestaurants: de Differentiële Associatietheorie van Sutherland

Socioloog Edwin Sutherland stelde in 1939 voor het eerst differentiaal-associatietheorie voor als een leertheorie van deviantie.
Differentiële associatietheorie stelt dat de waarden, attitudes, technieken en motieven voor crimineel gedrag worden geleerd door iemands interacties met anderen.
Differentiële associatietheorie blijft belangrijk voor het veld van de criminologie, hoewel critici bezwaar hebben gemaakt tegen het niet in aanmerking nemen van persoonlijkheidskenmerken.

Origins

Voordat Sutherland zijn theorie van differentiële associatie introduceerde, waren de verklaringen voor crimineel gedrag gevarieerd en inconsistent. Wetend professor Jerome Michael en filosoof Mortimer J. Adler, die dit als een zwakte zien, publiceerden een kritiek op het vakgebied die beweerde dat criminologie geen wetenschappelijk onderbouwde theorieën voor criminele activiteiten had voortgebracht. Sutherland zag dit als een oproep tot wapens en gebruikte rigoureuze wetenschappelijke methoden om differentiële associatietheorie te ontwikkelen.

Sutherland's denken werd beïnvloed door de Chicago School of sociologists. In het bijzonder nam hij aanwijzingen uit drie bronnen: het werk van Shaw en McKay, dat de manier onderzocht waarop delinquentie in Chicago geografisch werd verdeeld; het werk van Sellin, Wirth en Sutherland zelf, dat ontdekte dat misdaad in moderne samenlevingen het resultaat was van conflicten tussen verschillende culturen; en Sutherland's eigen werk over professionele dieven, die ontdekten dat om een professionele dief te worden, men lid moet worden van een groep professionele dieven en door hen moet leren.

Sutherland schetste aanvankelijk zijn theorie in 1939 in de derde editie van zijn boek Principes van criminologie. Vervolgens herzag hij de theorie voor de vierde editie van het boek in 1947. Sindsdien is de differentiële associatietheorie populair gebleven op het gebied van criminologie en heeft hij veel onderzoek aangewakkerd. Een van de redenen voor de voortdurende relevantie van de theorie is het brede vermogen om allerlei criminele activiteiten te verklaren, van jeugdcriminaliteit tot witte-boordencriminaliteit.

Negen stellingen van differentiële associatietheorie

De theorie van Sutherland verklaart niet waarom iemand een crimineel wordt, maar hoe het gebeurt. Hij vatte de principes van differentiële associatietheorie samen met negen stellingen:

Alle crimineel gedrag is aangeleerd.
Crimineel gedrag wordt geleerd door interacties met anderen via een communicatieproces.
Het meeste leren over crimineel gedrag gebeurt in intieme persoonlijke groepen en relaties.
Het proces van het leren van crimineel gedrag kan leren over technieken om het gedrag uit te voeren, evenals de motieven en rationalisaties die criminele activiteit en de attitudes die nodig zijn om een persoon op dergelijke activiteiten te oriënteren rechtvaardigen.
De richting van motieven en drijfveren naar crimineel gedrag wordt geleerd door de interpretatie van wettelijke codes in iemands geografische gebied als gunstig of ongunstig.
Wanneer het aantal gunstige interpretaties die het overtreden van de wet ondersteunen, opwegen tegen de ongunstige interpretaties die dat niet doen, zal een persoon ervoor kiezen om een crimineel te worden.
Alle differentiële associaties zijn niet gelijk. Ze kunnen variëren in frequentie, intensiteit, prioriteit en duur.
Het proces van het leren van crimineel gedrag door interacties met anderen berust op dezelfde mechanismen die worden gebruikt bij het leren over ander gedrag.
Crimineel gedrag kan een uitdrukking zijn van algemene behoeften en waarden, maar ze verklaren het gedrag niet omdat niet-crimineel gedrag dezelfde behoeften en waarden uitdrukt.

Differentiële associatie neemt een sociaal psychologische benadering om uit te leggen hoe een persoon een crimineel wordt. De theorie stelt dat een persoon crimineel gedrag zal vertonen wanneer de definities die de wet overtreden, hoger zijn dan die welke dat niet doen. Definities voor het overtreden van de wet kunnen specifiek zijn. Bijvoorbeeld: 'Deze winkel is verzekerd. Als ik deze items steel, is het een misdaad zonder slachtoffers. Ondertussen worden definities die ongunstig zijn voor het overtreden van de wet, teruggedrongen tegen deze ideeën. Dergelijke definities kunnen zijn: "Stelen is immoreel" of "Het overtreden van de wet is altijd verkeerd."

Het individu zal waarschijnlijk ook een ander gewicht hechten aan de definities die ze in hun omgeving presenteren. Deze verschillen hangen af van de frequentie waarmee een bepaalde definitie wordt aangetroffen, hoe vroeg in het leven een definitie voor het eerst werd gepresenteerd, en hoeveel waardeert men de relatie met het individu dat de definitie presenteert.

Hoewel het individu waarschijnlijk wordt beïnvloed door definities van vrienden en familieleden, kan leren ook op school of via de media plaatsvinden. Media romantiseren bijvoorbeeld vaak criminelen. Als een persoon voorstander is van verhalen over maffia kingpins, zoals het tv-programma De Sopranos en De peetvader films, kan de blootstelling aan deze media van invloed zijn op het leren van het individu omdat het enkele berichten bevat die de wet overtreden. Als een persoon zich op die berichten concentreert, kunnen deze bijdragen aan de keuze van een persoon om crimineel gedrag te vertonen.

Zelfs als een persoon de neiging heeft om een misdrijf te plegen, moet hij bovendien over de nodige vaardigheden beschikken. Deze vaardigheden kunnen complex en uitdagender zijn om te leren, zoals die betrokken zijn bij computerhacking, of gemakkelijker toegankelijk zijn, zoals het stelen van goederen uit winkels.

kritieken

Differentiële associatietheorie was een spelwisselaar op het gebied van criminologie. De theorie is echter bekritiseerd omdat deze geen rekening heeft gehouden met individuele verschillen. Persoonlijkheidskenmerken kunnen interageren met iemands omgeving om resultaten te creëren die de differentiële associatietheorie niet kan verklaren. Mensen kunnen bijvoorbeeld hun omgeving veranderen om ervoor te zorgen dat deze beter aansluit bij hun perspectieven. Ze kunnen ook worden omringd door invloeden die de waarde van criminele activiteiten niet omarmen en ervoor kiezen om in opstand te komen door toch een crimineel te worden. Mensen zijn onafhankelijke, individueel gemotiveerde wezens. Als gevolg hiervan leren ze misschien niet om criminelen te worden op de manier die differentiële associatie voorspelt.

bronnen

Cressey, Donald R. "Theory of Differential Association: An Introduction." Sociale problemen, vol. 8, nee. 1, 1960, pp. 2-6. https://doi.org/10.2307/798624
"Differentiële associatietheorie." LibreTexts: Social Science, 23 mei, 2019. https://socialsci.libretexts.org/Bookshelves/Sociology/Book%3A_Sociology_(Boundless)/7%3A_Deviance%2C_Social_Control%2C_and_Crime/7.6%3A_The_Symbolic-Interactionalist_7__Dial__Deval_P_pective_al_privacy_al
"De differentiële associatietheorie van Edwin Sutherland uitgelegd." Financiering van gezondheidsonderzoek. https://healthresearchfunding.org/edwin-sutherlands-differential-association-theory-explained/
Matsueda, Ross L. "Sutherland, Edwin H .: Differential Association Theory and Differential Social Organisation." Encyclopedia of Criminological Theory, uitgegeven door Francis T. Cullen en Pamela Wilcox. Sage Publications, 2010, pp. 899-907. http://dx.doi.org/10.4135/9781412959193.n250
Matsueda, Ross L. "De huidige staat van differentiële associatietheorie." Criminaliteit en delinquentie, vol. 34, nr. 3, 1988, pp. 277-306. https://doi.org/10.1177/0011128788034003005
Ward, Jeffrey T. en Chelsea N. Brown. "Theorie en criminaliteit van sociaal leren." Internationale Encyclopedie van de Sociale & Gedragswetenschappen. 2^nd ed., uitgegeven door James D. Wright. Elsevier, 2015, pp. 409-414. https://doi.org/10.1016/B978-0-08-097086-8.45066-X

Wetenschap