Zoutgehalte Definitie en belang voor het leven in zee

De eenvoudigste definitie van het zoutgehalte is dat het een maat is voor opgeloste zouten in een concentratie water. Zouten in zeewater omvatten niet alleen natriumchloride (keukenzout) maar andere elementen zoals calcium, magnesium en kalium.

Deze stoffen komen via complexe processen in de oceaan terecht, waaronder vulkaanuitbarstingen en hydrothermische openingen, evenals minder complexe manieren zoals de wind en rotsen op het land, die oplossen in zand en vervolgens zout.

Belangrijkste afhaalrestaurants: zoutgehalte definiëren

  • Zeewater bevat gemiddeld 35 delen opgelost zout per duizend delen water, of 35 ppt. Ter vergelijking: kraanwater heeft een zoutgehalte van 100 delen per miljoen (ppm).
  • Het zoutgehalte kan de beweging van oceaanstromingen beïnvloeden. Ze kunnen ook van invloed zijn op het leven in zee, dat mogelijk de inname van zout water moet reguleren.
  • De Dode Zee, gelegen tussen Israël en Jordanië, is het zoutste waterlichaam ter wereld met een zoutgehalte of 330.000 ppm of 330 ppt, waardoor het bijna 10 keer zouter is dan 's werelds oceanen.

Wat zoutgehalte is

Het zoutgehalte in zeewater wordt gemeten in delen per duizend (ppt) of praktische zoutgehalte-eenheden (psu). Normaal zeewater bevat gemiddeld 35 delen opgelost zout per duizend delen water, of 35 ppt. Dat komt overeen met 35 gram opgelost zout per kilogram zeewater, of 35.000 delen per miljoen (35.000 ppm), of 3,5% zoutgehalte, maar het kan variëren van 30.000 ppm tot 50.000 ppm.

Ter vergelijking: zoet water bevat slechts 100 delen zout per miljoen delen water of 100 ppm. De watervoorziening in de Verenigde Staten is beperkt tot een zoutgehalte van 500 ppm, en de officiële zoutconcentratielimiet in Amerikaans drinkwater is 1.000 ppm, terwijl water voor irrigatie in de Verenigde Staten beperkt is tot 2.000 ppm, volgens The Engineering Toolbox.

Geschiedenis

Doorheen de geschiedenis van de aarde hebben geologische processen, zoals de verwering van rotsen, bijgedragen aan het zout maken van de oceanen, zegt NASA. Door verdamping en de vorming van zeeijs steeg het zoutgehalte van de oceanen. Deze "zoutgehalte stijgende" factoren werden gecompenseerd door de instroom van water uit rivieren evenals regen en sneeuw, voegt NASA toe.

Het bestuderen van het zoutgehalte van de oceanen is in de hele geschiedenis van de mensheid moeilijk geweest vanwege beperkte bemonstering van oceaanwateren door schepen, boeien en ligplaatsen, legt NASA uit.

Toch hielp Polynesiërs al in de jaren 300 tot 600 bewustwording van veranderingen in zoutgehalte, temperatuur en geur bij het verkennen van de zuidelijke Stille Oceaan,zegt NASA.

Veel later, in de jaren 1870, wetenschappers op een schip genaamd de H.M.S. Challenger gemeten zoutgehalte, temperatuur en waterdichtheid in de oceanen van de wereld.Sindsdien zijn technieken en methoden voor het meten van het zoutgehalte drastisch veranderd.

Waarom zoutgehalte belangrijk is

Zoutgehalte kan de dichtheid van oceaanwater beïnvloeden: water met een hoger zoutgehalte is dichter en zwaarder en zinkt onder minder zout, warmer water. Dit kan de beweging van oceaanstromingen beïnvloeden. Het kan ook van invloed zijn op het leven in zee, dat mogelijk de zoutinname moet reguleren.

Zeevogels kunnen zout water drinken, en ze geven het extra zout vrij via de zoutklieren in hun neusholten. Walvissen kunnen niet veel zout water drinken; in plaats daarvan komt het water dat ze nodig hebben uit wat er in hun prooi is opgeslagen. Ze hebben echter wel nieren die extra zout kunnen verwerken. Zeeotters kunnen zout water drinken omdat hun nieren zijn aangepast om het zout te verwerken.

Dieper oceaanwater kan zoutiger zijn, net als oceaanwater in regio's met een warm klimaat, weinig regenval en veel verdamping. In gebieden dicht bij de kust waar meer stroom uit rivieren en beken is, of in poolgebieden waar smeltend ijs is, kan het water minder zout zijn.

Toch is er volgens de US Geological Survey genoeg zout in de oceanen dat als je het verwijdert en gelijkmatig over het aardoppervlak verspreidt, het een laag van ongeveer 500 voet dik zou maken.

In 2011 lanceerde NASA Aquarius, het eerste satellietinstrument van het bureau dat is ontworpen om het zoutgehalte van de oceanen in de wereld te bestuderen en toekomstige klimaatomstandigheden te voorspellen. NASA zegt dat het instrument is gelanceerd aan boord van het Argentijnse ruimtevaartuig Aquarius /Satélite de Aplicaciones Científicas, meet het zoutgehalte in het oppervlak - ongeveer de bovenste inch - van de oceanen ter wereld.

Zoutste wateren

De Middellandse Zee heeft een hoog zoutgehalte omdat deze grotendeels is afgesloten van de rest van de oceaan. Het heeft ook warme temperaturen die resulteren in frequente vochtigheid en verdamping. Zodra het water verdampt, blijft het zout over en begint de cyclus opnieuw.