Rivierberk is een favoriete werfboom in de zuidelijke VS

Rivierberk wordt door Prins Maximiliaan, de keizer van Mexico, 'de mooiste Amerikaanse bomen' genoemd toen hij kort voor zijn kortstondige bewind door Noord-Amerika trok. Het is een favoriete tuinboom in de zuidelijke Verenigde Staten en is soms rommelig om te onderhouden als u niet praktisch bent in de omgang met uw tuin.

Betula nigra, ook bekend als rode berk, waterberk of zwarte berk, is de enige berk met een bereik dat de zuidoostelijke kustvlakte omvat. Het is uniek de enige lente-fruitige berk in Noord-Amerika. Hoewel het hout een beperkt nut heeft, maakt de schoonheid van de boom het een sierhoogtepunt, vooral aan de noordelijke en westelijke uitersten van zijn natuurlijke verspreidingsgebied. De meeste rivierberkschors pelt in kleurrijke vlokken van bruin, zalm, perzik, sinaasappel en lavendel en is een bonus voor regio's zonder papier en witte berken.  

In zijn boek 'The Urban Tree Book' verleidt journalist, romanschrijver en uitgever Arthur Plotnik amateur-boomkwekers om boompjes te bekijken in Amerikaanse steden. Hij geeft levendige beschrijvingen van bomen die hij tijdens zijn trek ziet:

Alleen de ruige bruine rivierberk lijkt echt aangepast aan steden, zich staande houdend met stedelijke hitte en de dodelijke boorder.

Gewoonte en bereik van rivierberk

Rivierberk groeit van nature in het zuiden en westen van New Hampshire tot aan de Texas Gulf Coast. Rivierberk is goed genoemd omdat het dol is op oevergebieden (natte) zones, zich goed aanpast aan natte locaties en zijn maximale grootte bereikt in rijke alluviale bodems in de lagere Mississippi-vallei.

Hoewel hij van natte ecosystemen houdt, is de boom hittetolerant. Rivierberk kan bescheiden droogte overleven en concurreert niet met uw gazon om water. Rivierberk transplanteert gemakkelijk op elke leeftijd en groeit uit tot een middelgrote boom van ongeveer 40 voet en zelden tot 70 voet. Rivierberk bezet grote oostelijke noord-zuidgebieden in Noord-Amerika van Minnesota tot Florida. De boom heeft direct zonlicht nodig en is niet bestand tegen schaduw. 

Rivierberkvariëteiten

De beste rivierberk-cultivars zijn de variëteiten Heritage en Dura-Heat. De Heritage of 'Cully' cultivar werd in 2002 door de Society of Municipal Arborists gekozen als de boom van het jaar. Het hout van de boom heeft zeer weinig commerciële waarde, maar is zeer populair als sierboom met zalm-crème tot bruinachtige schors die pelt om een ​​romige witte binnenschors te onthullen die bijna net zo wit kan zijn als de wit-geschors berken. Het is winterhard in alle Amerikaanse klimaatzones, het is snelgroeiend, mooi gevorkt, wind- en ijsbestendig. 

Volgens Michael Dirr, tuinbouwer en professor in de tuinbouw aan de Universiteit van Georgia, die het ras in zijn boek "Trees:" prijzen.

Heritage rivierberk is een uitstekende selectie met superieure groeikracht, grotere bladeren en een grotere weerstand tegen bladvlekken.

Dura-Heat is een iets kleinere cultivar met een crèmekleurige witte schorskleur, een betere tolerantie voor zomerhitte, betere weerstand tegen insecten en ziekten en superieur gebladerte aan de soort. Het wordt meestal 30 tot 40 voet lang als een enkele stam of meerstammige boom.

Bladeren, bloemen en vruchten van een rivierberk

De boom heeft mannelijke en vrouwelijke katjes, die slanke, cilindrische bloemtrossen zijn die in 3s zijn gegroepeerd. Het kleine kegelachtige fruit opent en werpt kleine nootachtige zaden in het voorjaar. Wat werf een karwei maakt met de rivierberk zijn de vallende katjes, fruit en schilferende schors die de werf constant bezaaien.

De zomerbladeren hebben een leerachtige textuur met een donkergroene bovenkant en lichtgroen aan de onderkant. De bladranden zijn tandachtig, met een dubbel gekarteld uiterlijk. De bladeren hebben de vorm van ovalen. In de herfst is de bladkleur goudgeel tot geelbruin en hebben bladeren de neiging snel te vallen.

River Birch Hardiness Zone

Rivierberk is winterhard door zone 4 op de zonekaart van het Amerikaanse ministerie van Landbouw. De USDA Hardiness Zone Map identificeert hoe goed planten bestand zijn tegen de koude wintertemperaturen. De kaart verdeelt Noord-Amerika in 13 zones van elk 10 graden, variërend van -60 F tot 70 F. Dus voor zone 4 liggen de minimale gemiddelde temperaturen tussen -30 F en -20 F, waaronder de hele VS met de uitzondering van Alaska.