Proton Definition - Chemistry Glossarium

De primaire delen van een atoom zijn protonen, neutronen en elektronen. Bekijk wat een proton is en waar het is gevonden.

Proton Definitie

Een proton is een component van een atoomkern met een massa gedefinieerd als 1 en een lading van +1. Een proton wordt aangegeven met het symbool p of p⁺. Het atoomnummer van een element is het aantal protonen dat een atoom van dat element bevat. Omdat zowel protonen als neutronen worden gevonden in de atoomkern, staan ​​ze gezamenlijk bekend als nucleonen. Protonen zijn, net als neutronen, hadronen, bestaande uit drie quarks (2 up-quarks en 1 down-quark).

Woord oorsprong

Het woord "proton" is Grieks voor "eerst". Ernest Rutherford gebruikte de term voor het eerst in 1920 om de kern van waterstof te beschrijven. Het bestaan ​​van het proton was in 1815 door William Prout theoretisch bestudeerd.

Voorbeelden van protonen

De kern van een waterstofatoom of de H⁺ ion is een voorbeeld van een proton. Ongeacht de isotoop heeft elk waterstofatoom 1 proton; elk heliumatoom bevat 2 protonen; elk lithiumatoom bevat 3 protonen enzovoort.

Proton eigenschappen

• Omdat tegengestelde ladingen elkaar aantrekken, worden protonen en elektronen aangetrokken. Zoals ladingen elkaar afstoten, zo oefenen twee protonen afstoting op elkaar uit.
• Protonen zijn stabiele deeltjes die niet in andere deeltjes vervallen. Vrije protonen komen vaak voor, vaak gevormd wanneer voldoende energie beschikbaar is om protonen van elektronen te scheiden.
• Vrije protonen worden gevonden in plasma. Ongeveer 90 procent van de kosmische straling bestaat uit protonen.
• Het radioactieve verval van vrije neutronen (die onstabiel zijn) kan protonen, elektronen en antineutrino's produceren.