Met zijn kleurrijke drijver en slepende stekende tentakels, de Portugese krijgsman (Physalia physalis) kan gemakkelijk worden aangezien voor een kwal. Een kwal is echter een enkel dier. De Portugese krijgsman is een sifonofoor, een kolonie dieren die samen functioneren en niet afzonderlijk kunnen overleven. De gemeenschappelijke naam van het wezen kan komen van de gelijkenis met een Portugees varend oorlogsschip of met de helmen die door Portugese soldaten worden gedragen.
De krijgsman heeft een opvallende zeilachtige drijver (pneumatofoor) die 12 inch lang en 5 inch breed kan worden en 6 inch boven het wateroppervlak uitstijgt. De kleurrijke drijver kan doorzichtig blauw, roze of violet zijn. Deze gasblaas is gevuld met stikstof, zuurstof, argon en een kleine hoeveelheid koolstofdioxide uit lucht, plus tot 14% koolmonoxide.
Naast de pneumatofoor heeft de krijgsman drie andere soorten poliepen. De dactylozooiden zijn tentakels die worden gebruikt voor de verdediging en het uitschakelen van prooien. De tentakels zijn blauw of paars en kunnen zich uitstrekken tot 165 voet. De gastrozooids zijn verantwoordelijk voor het voeden. De gonozooids worden gebruikt voor reproductie.
Het geslacht Physalia omvat twee soorten: de Portugese man of war en de Pacific man of war of Australische blauwe fles (Physalia utriculus). De Portugese krijgsman heeft een breder kleurenbereik en veel tentakels, terwijl de Australische blauwe fles blauw is en een enkele lange tentakel heeft.
De soort komt voor in de warme wateren van de Atlantische Oceaan, de Stille Oceaan en de Indische Oceaan, evenals in de Caribische en Sargasso-zeeën. De Portugese krijgsheer leeft op of net onder het wateroppervlak. Een sifon in de pneumatofoor laat het dier drijven of dalen in de waterkolom. Wind duwt de dobber van het dier in een hoek van 45 graden. Sommige individuen zijn "linkszijdig", terwijl anderen "rechtszijdig" zijn. De verschillende oriëntaties van de drijvers helpen de dieren zich over de oceanen te verspreiden.
De Portugese krijgsman is een carnivoor. De tentakels bevatten stekende cellen die nematocysten worden genoemd en die kleine vissen, wormen en schaaldieren verlammen en doden. De tentakels verplaatsen hun prooi naar de gastrozooïden aan de onderkant van de vlotter. De gastrozooïden scheiden enzymen af die de prooi verteren. Voedingsstoffen worden geabsorbeerd en doorgegeven aan andere poliepen. De krijgsman is ten prooi aan zeeschildpadden, zeeslakken en krabben.
De man-of-war levenscyclus omvat een seksuele en een aseksuele reproductieve fase. Elk koloniaal organisme is mannelijk of vrouwelijk. Paaien komt vooral in het najaar voor. De gonozooiden vormen gameten en laten ze in het water los. De larve gevormd door de vereniging van een ei en sperma reproduceert vervolgens aseksueel door ontluikende of mitotische splijting tot het zijn volwassen vorm bereikt. Dit verschilt van de celdeling en differentiatie van een niet-koloniaal dier in die zin dat elk type poliep een compleet organisme is. Een poliep kan echter niet overleven zonder andere leden van zijn kolonie. Net als kwallen en andere Cnidarians, hangt de snelheid van de levenscyclus af van de watertemperatuur en andere factoren. Het is waarschijnlijk dat de man van oorlog ten minste één jaar oud is.
De Portugese man-of-war is niet geëvalueerd door de Internationale Unie voor Natuurbehoud (IUCN) voor een staat van instandhouding. De soort lijkt in het hele gebied overvloedig te zijn. De bevolkingsontwikkeling is onbekend.
Hoewel de Portugese krijgsman geen commerciële waarde heeft, is het van economisch belang vanwege zijn impact op het kusttoerisme. Zowel kwallen als man-of-war tentakels kunnen steken nadat het dier dood is of wanneer ze worden losgemaakt. Steken zijn pijnlijk, hoewel meestal niet dodelijk. Neurotoxinen in het gif veroorzaken dat mestcellen in de huid histamine vrijgeven, wat resulteert in ontsteking. De behandeling omvat meestal het verwijderen van tentakels, het gebruik van azijn of ammoniak om resterende nematocysten te inactiveren en het getroffen gebied in heet water te weken. Orale of actuele antihistaminica kunnen worden toegediend om ontstekingen te bestrijden.