Nikkel en Dimed On Not By By By America

In haar boek Nickel and Dimed: On Not By By By America, journaliste Barbara Ehrenreich deed etnografisch onderzoek om te onderzoeken hoe het is om een ​​laagbetaalde werknemer te zijn in de Verenigde Staten. Ehrenreich koos voor een meeslepende benadering van haar onderzoek: ze werkte in banen met lage lonen, zoals voedselvoorziening en schoonmaak, om het leven van deze werknemers beter te begrijpen.

Belangrijkste afhaalrestaurants: nikkel en gedimd

• Barbara Ehrenreich werkte bij verschillende laagbetaalde banen om zich onder te dompelen in de ervaring van laagbetaalde werknemers in de Verenigde Staten.
• Zonder haar volledige opleiding of vaardigheden aan werkgevers te onthullen, nam Ehrenreich een aantal banen aan als serveerster, schoonmaakster, assistent in verpleegtehuizen en detailhandelaar.
• In haar onderzoek ontdekte Ehrenreich dat laagbetaalde werknemers vaak zonder ziektekostenverzekering gaan en moeite hebben om betaalbare huisvesting te vinden.
• Ze ontdekte dat laagbetaalde banen zowel fysiek als psychologisch veeleisend kunnen zijn voor werknemers.

Ten tijde van haar onderzoek (rond 1998) werkte ongeveer 30 procent van de werknemers in de Verenigde Staten voor $ 8 per uur of minder. Ehrenreich kan zich niet voorstellen hoe deze mensen overleven van deze lage lonen en wil uit de eerste hand zien hoe ze het redden. Ze heeft drie regels en parameters voor haar experiment. Ten eerste kan ze bij haar zoektocht naar banen niet terugvallen op vaardigheden die voortkomen uit haar opleiding of gewoon werk. Ten tweede moest ze de best betaalde baan aannemen die haar werd aangeboden en haar best doen om die te behouden. Ten derde moest ze de goedkoopste accommodaties nemen die ze kon vinden, met een acceptabel niveau van veiligheid en privacy.

Toen hij zichzelf aan anderen presenteerde, was Ehrenreich een gescheiden huisvrouw die na vele jaren weer in dienst trad. Ze vertelde anderen dat ze drie jaar college had op haar echte alma mater. Ze gaf zichzelf ook enkele grenzen aan wat ze bereid was te verduren. Ten eerste zou ze altijd een auto hebben. Ten tweede zou ze zichzelf nooit dakloos laten zijn. En ten slotte zou ze zichzelf nooit toestaan ​​honger te lijden. Ze beloofde zichzelf dat als een van deze limieten naderde, ze haar ATM-kaart zou uitgraven en vals spelen.

Voor het experiment nam Ehrenreich laagbetaalde banen aan in drie staten in Amerika: in Florida, Maine en Minnesota.

Florida

De eerste stad waar Ehrenreich naartoe verhuist, is Key West, Florida. Hier is de eerste baan die ze krijgt een serveerster, waar ze van 14:00 uur 's middags tot 10:00 uur' s nachts werkt voor $ 2,43 per uur, plus tips. Na daar twee weken gewerkt te hebben, realiseert ze zich dat ze een tweede baan moet krijgen om rond te komen. Ze begint de verborgen kosten van arm zijn te leren. Zonder ziekteverzekering om een ​​arts te raadplegen wanneer gezondheidsproblemen voor het eerst optreden, kunnen degenen die onverzekerd zijn, aanzienlijke en dure gezondheidsproblemen krijgen. Ook, zonder geld voor een borg, zijn veel arme mensen gedwongen om in een goedkoop hotel te wonen, wat uiteindelijk duurder is omdat er geen keuken is om te koken en uit eten gaan betekent meer geld uitgeven aan voedsel dat allesbehalve voedzaam is.

Ehrenreich pakt een tweede serveersterbaan op, maar ontdekt al snel dat ze niet beide banen kan uitvoeren. Omdat ze bij de tweede baan meer geld kan verdienen, stopt ze met de eerste. Na een maand serveerster daar krijgt Ehrenreich een andere baan als dienstbode in een hotel en verdient $ 6,10 per uur. Na een dag werken in het hotel is ze moe en slaapt ze niet en heeft ze een vreselijke nacht bij haar serveersterbaan. Ze besluit dan dat ze genoeg heeft gehad, loopt beide banen uit en verlaat Key West.

Maine

Na Key West verhuist Ehrenreich naar Maine. Ze koos Maine vanwege het grote aantal blanke, Engels sprekende mensen in de lage lonen en merkt op dat er een overvloed aan werk beschikbaar is. Ze begint met wonen in een Motel 6, maar verhuist al snel naar een huisje voor $ 120 per week. Ze krijgt een baan als schoonmaakster voor een schoonmaakdienst tijdens de week en als verpleeghuisassistent in het weekend.

De schoonmaakbeurt wordt steeds moeilijker voor Ehrenreich, zowel fysiek als mentaal, naarmate de dagen verstrijken. Het schema maakt het moeilijk voor een van de vrouwen om een ​​lunchpauze te houden, dus halen ze meestal een paar items zoals chips bij een plaatselijke supermarkt op en eten ze op weg naar het volgende huis. Fysiek is het werk extreem veeleisend en de vrouwen waarmee Ehrenreich samenwerkt, nemen vaak pijnstillers om de pijn bij het uitvoeren van hun taken te verlichten.

In Maine ontdekt Ehrenreich dat er weinig hulp is voor de werkende armen. Wanneer ze hulp probeert te krijgen, merkt ze dat de mensen met wie ze spreekt onbeleefd zijn en niet willen helpen.

Minnesota

De laatste plaats waar Ehrenreich naartoe verhuist is Minnesota, waar ze gelooft dat er een comfortabel evenwicht zal zijn tussen huur en lonen. Hier heeft ze de grootste moeite om huisvesting te vinden en verhuist ze uiteindelijk naar een hotel. Dit overschrijdt haar budget, maar het is de enige veilige keuze.

Ehrenreich krijgt een baan bij een lokale Wal-Mart in de dameskledingafdeling en verdient $ 7 per uur. Dit is niet genoeg om kookartikelen te kopen om voor zichzelf te koken, dus ze leeft van fastfood. Terwijl ze bij Wal-Mart werkt, begint ze zich te realiseren dat de werknemers te hard werken voor het loon dat ze krijgen. Ze begint het idee van unie in de hoofden van andere werknemers te planten, maar ze vertrekt voordat er iets aan wordt gedaan.

evaluatie

In het laatste deel van het boek reflecteert Ehrenreich terug op elke ervaring en op wat ze onderweg heeft geleerd. Laagbetaalde banen, ontdekte ze, zijn zeer veeleisend, vaak vernederend en bereden met politiek en strikte regels en voorschriften. De meeste plaatsen waar ze werkte, hadden bijvoorbeeld een beleid tegen de werknemers die met elkaar spraken, wat volgens haar een poging was om te voorkomen dat werknemers hun ontevredenheid uiten en proberen zich tegen het management te organiseren.

Laagbetaalde werknemers hebben doorgaans zeer weinig opties, weinig opleiding en vervoersproblemen. Deze mensen in de onderste 20 procent van de economie hebben zeer complexe problemen en het is meestal erg moeilijk om hun situatie te veranderen. De belangrijkste manier waarop lonen laag worden gehouden in deze banen, zegt Ehrenreich, is door het lage zelfrespect van de werknemers te versterken dat inherent is aan elke baan. Dit omvat willekeurige drugstests, door het management worden geschreeuwd, worden beschuldigd van het overtreden van regels en worden behandeld als een kind.

Referenties

Ehrenreich, B. (2001). Nickel and Dimed: On Not By By By America. New York, NY: Henry Holt and Company.