Nieuwe horizonten in het buitenste zonnestelsel

Het buitenste zonnestelsel is het gebied van de ruimte voorbij de planeet Neptunus en de laatste grens. De Voyager 1 en 2 ruimtevaartuigen zijn voorbij de baan van Neptunus gegaan, maar zijn geen werelden meer tegengekomen.

Dat veranderde allemaal met de Nieuwe horizonten missie. Het ruimtevaartuig bracht 10 jaar door met vliegen naar Pluto en vloog vervolgens op 14 juli 2015 langs de dwergplaneet. Het keek niet alleen naar Pluto en zijn vijf bekende manen, maar de camera's van het ruimtevaartuig brachten een deel van het oppervlak in kaart. Andere instrumenten concentreerden zich op het ontdekken van meer over de atmosfeer.

Nieuwe horizonten magiërs laten zien dat Pluto een complex oppervlak heeft met ijzige vlaktes gemaakt van stikstofijs, omgeven door grillige bergen die meestal uit waterijs bestaan. Het blijkt dat Pluto veel fascinerender was dan iemand had verwacht! 

Nu het Pluto is gepasseerd, Nieuwe horizonten zal de Kuipergordel verkennen - een gebied van het zonnestelsel dat zich uitstrekt tot voorbij de planeet Neptunus en wordt bevolkt met zogenaamde Kuipergordelobjecten (KBO's). De bekendste KBO's zijn dwergplaneten Pluto, Haumea, Makemake, Eris en Haumea. De missie is goedgekeurd om een ​​andere dwergplaneet te bezoeken, 2014 MU69 genaamd, en zal er voorbij gaan op 1 januari 2018. Gelukkig ligt deze kleine wereld direct langs het vliegroute van de missie. 

In de verre toekomst, Nieuwe horizonten zal de randen van de Oortwolk binnendringen (de schil van ijzige deeltjes die het zonnestelsel omringt, genoemd naar astronoom Jan Oort). Daarna zal het voor altijd de ruimte doorkruisen. 

Nieuwe horizonten: Zijn ogen en oren

Nieuwe horizonten wetenschappelijke instrumenten zijn ontworpen om vragen over Pluto te beantwoorden, zoals: hoe ziet het oppervlak eruit? Welke oppervlaktekenmerken heeft het, zoals inslagkraters of canyons of bergen? Wat zit er in zijn atmosfeer? Laten we eens kijken naar het ruimtevaartuig en zijn gespecialiseerde "ogen en oren" die ons zoveel over Pluto hebben laten zien. 

Ralph: een mapper met hoge resolutie met zichtbare en infraroodcamera's om gegevens te verzamelen die helpen bij het maken van zeer goede kaarten van Pluto en Charon.

Alice: een beeldvormende spectrometer gevoelig voor ultraviolet licht, en gebouwd om de atmosfeer van Pluto te onderzoeken. Een spectrometer scheidt licht in zijn golflengten, zoals een prisma dat doet. Alice werkt om een ​​beeld van het doel op elke golflengte te produceren en zal de "luchtstroom" bij Pluto kunnen bestuderen. Airglow gebeurt wanneer gassen in de atmosfeer worden opgewekt (verwarmd). Alice volgt het licht van een verre ster of de zon door de atmosfeer van Pluto om golflengten van licht te detecteren die worden geabsorbeerd door de lucht van Pluto, die ons vertelt wat de atmosfeer bevat.

REX: afkorting voor 'radio-experiment'. Het bevat geavanceerde elektronica en maakt deel uit van het radiotelecommunicatiesysteem. Het kan de zwakke radiostraling van Pluto meten en de temperatuur van zijn nachtzijde meten. 

LORRI: de Long Range Reconnaissance Imager, een telescoop met een opening van 8,2 inch (20,8 centimeter) die zichtbaar licht op een ladinggekoppeld apparaat (CCD) focust. In de buurt van de tijd van de dichtstbijzijnde nadering, werd LORRI gebouwd om te kijken naar het oppervlak van Pluto met een resolutie van de voetbalveldgrootte. U kunt hier enkele vroege beelden van LORRI bekijken.

Pluto reist door de zonnewind, een stroom van geladen deeltjes die uit de zon vegen. Zo, Nieuwe horizonten heeft de zonnewind rond Pluto (SWAP) detector om geladen deeltjes van de zonnewind te meten om te bepalen of Pluto een magnetosfeer heeft (een beschermingszone gecreëerd door zijn magnetisch veld) en hoe snel de Plutonische atmosfeer ontsnapt.

Nieuwe horizonten heeft een ander plasma-detecterend instrument genaamd de Pluto Energetic Particle Spectrometer Science Investigation (PEPSSI). Het zal zoeken naar neutrale atomen die ontsnappen aan Pluto's atmosfeer en vervolgens worden geladen door hun interactie met de zonnewind.

Nieuwe horizonten betrokken studenten van de Universiteit van Colorado als bouwers van de Venetia Burney Student Dust Counter, die de grootte van stofdeeltjes in de interplanetaire ruimte meet en meet.