Gemengd bijsnijden

Gemengd bijsnijden, ook bekend als polycultuur, inter-bijsnijden of co-cultiveren, is een type landbouw waarbij twee of meer planten tegelijkertijd in hetzelfde veld worden geplant, waarbij de gewassen worden geïnterlinieerd, zoals je vingers in elkaar grijpen, zodat ze samen groeien. Omdat gewassen tijdens verschillende seizoenen rijpen, bespaart het planten van meer dan één ruimte en biedt het ook een schat aan milieuvoordelen, waaronder het handhaven van een evenwicht tussen input en afvoer van voedingsstoffen in de bodem; onkruid, ziekte, onderdrukking van insectenplagen; weerstand tegen extreme temperaturen (nat, droog, warm, koud); een verhoging van de algehele productiviteit en het beheer van schaarse grondbronnen tot het maximale potentieel.

Gemengd bijsnijden in de prehistorie

Het planten van enorme velden met enkele gewassen - monoculturele landbouw - is een recente uitvinding van het industriële agrarische complex. Hoewel ondubbelzinnig archeologisch bewijs moeilijk te verkrijgen is, wordt aangenomen dat de meeste agrarische veldsystemen in het verleden een vorm van gemengd telen betroffen. Dat komt omdat zelfs als botanisch bewijs van plantenresten (zoals zetmelen of fytolieten) van meerdere gewassen in een oud veld wordt ontdekt, het moeilijk is om te weten dat ze het resultaat zijn van gemengd bijsnijden of bijsnijden.

De primaire reden voor prehistorische meervoudige teelt had waarschijnlijk meer te maken met de behoeften van het gezin van de boer dan met de erkenning dat gemengde teelten een goed idee was. Het is mogelijk dat bepaalde planten in de loop van de tijd zijn aangepast aan multi-cropping als gevolg van het domesticatieproces.

Klassiek gemengd bijsnijden: Three Sisters

Het klassieke voorbeeld van gemengde teelten is dat van de Amerikaanse drie zussen: maïs, bonen en komkommers (pompoen en pompoenen). De drie zussen werden op verschillende tijdstippen gedomesticeerd, maar uiteindelijk werden ze gecombineerd om een ​​belangrijk onderdeel van de Indiaanse landbouw en keuken te vormen. De gemengde oogst van de drie zussen, historisch gedocumenteerd door de Seneca- en Iroquois-stammen in het noordoosten van de VS, begon waarschijnlijk ergens na 1000 G.T..

De methode bestaat uit het planten van alle drie de zaden in hetzelfde gat. Terwijl ze groeien, levert de maïs een stengel voor de bonen om op te klimmen, de bonen zijn rijk aan voedingsstoffen om de maïskolven te compenseren en de pompoen groeit laag bij de grond om onkruidgroei te bestrijden en te voorkomen dat water uit de grond in de hitte.

Modern gemengd bijsnijden

Agronomen die gemengde gewassen bestuderen, hadden gemengde resultaten die bepalen of opbrengstverschillen kunnen worden bereikt met gemengde versus monocultuurgewassen. (De combinatie van tarwe en kikkererwten kan bijvoorbeeld in het ene deel van de wereld werken, maar kan in een ander deel falen.) Over het algemeen lijkt het echter dat meetbaar goede resultaten resulteren wanneer de juiste combinatie wordt bijgesneden.

Gemengd bijsnijden is het meest geschikt voor kleinschalige landbouw waar het oogsten met de hand gebeurt. Het proces is met succes toegepast om de inkomsten en voedselproductie voor kleine boeren te verbeteren en de kans op totale mislukking van het gewas te verminderen, want zelfs als één gewas faalt, kunnen anderen in het veld nog steeds produceren. Gemengde teelt vereist ook minder toevoer van voedingsstoffen zoals kunstmest, snoeien, ongediertebestrijding en irrigatie dan monocultuur landbouw, en is vaak kosteneffectiever als gevolg.

Voordelen

Het is bewezen dat de praktijk van gemengd telen een rijke, biodiverse omgeving biedt, het bevorderen van habitat- en soortenrijkdom voor dieren en nuttige insectensoorten, waaronder vlinders en bijen. Er zijn zelfs aanwijzingen dat polyculturele velden in sommige situaties hogere opbrengsten produceren dan monoculturele velden en in de loop van de tijd vrijwel altijd de rijkdom aan biomassa vergroten. Polycultuur in bossen, heidevelden, graslanden en moerassen is bijzonder belangrijk geweest voor de hergroei van de biodiversiteit in Europa.

bronnen

• Cardoso, E.J.B.N .; Nogueira, M.A .; Ferraz, S.M.G. "Biologische N2-fixatie en mineraal N bij gewone maïsbemesting of tongenteelt in Zuidoost-Brazilië" in Experimentele landbouw 43 (03), pp. 319-330. 2007
• Daellenbach, G.C .; Kerridge, P.C .; Wolfe, M.S .; Frossard, E .; Finckh, M.R. "Plantproductiviteit in op cassave gebaseerde gemengde teeltsystemen in Colombiaanse heuvelboerderijen" in Landbouw, ecosystemen en milieu 105 (4), pp. 595-614. 2005
• Pech-Hoil, R .; Ferrer, M.M .; Aguilar-Espinosa, M .; Valdez-Ojeda, R .; Garza-Caligaris, L.E .; Rivera-Madrid, R. "Variatie in het paringsysteem van Bixa orellana L. (achiote) onder drie verschillende agronomische systemen" in Scientia Horticulturae 223 (supplement C), pp. 31-37. 2017
• Picasso V.D .; Brummer, E.C .; Liebman, M .; Dixon, P.M .; Wilsey. B.J. "Gewassoorten Diversiteit beïnvloedt productiviteit en onkruidonderdrukking in meerjarige polyculturen onder twee managementstrategieën" in Crop Science 48 (1), pp. 331-342. 2008.
• Plieninger. T .; Höchtl, F .; Spek, T. "Traditioneel landgebruik en natuurbehoud in Europese plattelandslandschappen" in Milieuwetenschappen en -beleid 9 (4), pp. 317-321. 2006