Leo Szilard, Creator of Manhattan Project, oppositioned Use of Atomic Bomb

Leo Szilard (1898-1964) was een in Hongarije geboren Amerikaanse fysicus en uitvinder die een sleutelrol speelde in de ontwikkeling van de atoombom. Hoewel hij vocaal tegen het gebruik van de bom in oorlog was, vond Szilard het belangrijk om het superwapen te perfectioneren vóór Nazi-Duitsland.

In 1933 ontwikkelde Szilard het idee van de nucleaire kettingreactie en in 1934 ging hij samen met Enrico Fermi patenteren op 's werelds eerste werkende kernreactor. Hij schreef ook de brief ondertekend door Albert Einstein in 1939 die de Amerikaanse president Franklin Roosevelt overtuigde van de noodzaak voor het Manhattan Project om de atoombom te bouwen.

Nadat de bom met succes was getest, op 16 juli 1945, tekende hij een petitie waarin president Harry Truman werd gevraagd deze niet te gebruiken in Japan. Truman heeft het echter nooit ontvangen.

Snelle feiten: Leo Szilard

• Voor-en achternaam: Leo Szilard (geboren als Leo Spitz)
• Bekend om: Baanbrekende kernfysicus
• Geboren: 11 februari 1898, in Boedapest, Hongarije
• Ging dood: 30 mei 1964, in La Jolla, Californië
• Ouders: Louis Spitz en Tekla Vidor
• Echtgenoot: Dr. Gertrud (Trude) Weiss (m. 1951)
• Onderwijs: Technische universiteit van Boedapest, Technische Universiteit van Berlijn, Humboldt Universiteit van Berlijn
• Belangrijkste prestaties: Nucleaire kettingreactie. Manhattan Project atoombomwetenschapper.
• Awards: Atoms for Peace Award (1959). Albert Einstein Award (1960). Humanist van het jaar (1960).

Vroege leven

Leo Szilard werd geboren Leo Spitz op 11 februari 1898, in Boedapest, Hongarije. Een jaar later veranderden zijn Joodse ouders, civiel ingenieur Louis Spitz en Tekla Vidor, de achternaam van de familie van de Duitse 'Spitz' in de Hongaarse 'Szilard'.

Zelfs tijdens de middelbare school toonde Szilard een aanleg voor natuurkunde en wiskunde en won hij een nationale prijs voor wiskunde in 1916, het jaar waarin hij afstudeerde. In september 1916 ging hij als technisch student naar de Palatine Joseph Technische Universiteit in Boedapest, maar trad in 1917 toe tot het Oostenrijks-Hongaarse leger op het hoogtepunt van de Eerste Wereldoorlog.

Portret van hoogleraar biofysica, instituut voor radiobiologie en biofysica, aan de Universiteit van Chicago Dr. Leo Szilard (1898 - 1964), Chicago, Illinois, 1957. PhotoQuest / Getty Images

Onderwijs en vroeg onderzoek

Gedwongen om terug te keren naar Boedapest om te herstellen van de gevreesde Spaanse griep van 1918, zag Szilard nooit de strijd. Na de oorlog keerde hij kort terug naar school in Boedapest, maar ging in 1920 over naar de Technische Hochschule in Charlottenburg, Duitsland. Hij veranderde al snel van school en majoor, studeerde natuurkunde aan de Humboldt Universiteit van Berlijn, waar hij de lezingen van niet minder bijwoonde dan Albert Einstein, Max Planck en Max von Laue.

Na het behalen van zijn Ph.D. in de natuurkunde van de Universiteit van Berlijn in 1922, werkte Szilard als onderzoeksassistent van von Laue bij het Instituut voor Theoretische Fysica, waar hij samen met Einstein werkte aan een thuiskoelkast op basis van hun revolutionaire Einstein-Szilard-pomp. In 1927 werd Szilard aangenomen als instructeur aan de Universiteit van Berlijn. Daar publiceerde hij zijn artikel 'Over de afname van entropie in een thermodynamisch systeem door de interventie van intelligente wezens', dat de basis zou worden voor zijn latere werk over de tweede wet van de thermodynamica..

De nucleaire kettingreactie

Geconfronteerd met de dreiging van het antisemitische beleid van de nazi-partij en de harde behandeling van joodse academici, verliet Szilard Duitsland in 1933. Na een korte tijd in Wenen te hebben gewoond, arriveerde hij in 1934 in Londen. Terwijl hij experimenteerde met kettingreacties in het St. Bartholomew's ziekenhuis in Londen, hij ontdekte een methode om de radioactieve isotopen van jodium te scheiden. Dit onderzoek leidde ertoe dat Szilard in 1936 het eerste patent kreeg voor een methode om een ​​nucleaire kettingreactie te creëren. Naarmate oorlog met Duitsland waarschijnlijker werd, werd zijn patent toevertrouwd aan de Britse Admiraliteit om zijn geheimhouding te waarborgen.

Szilard vervolgde zijn onderzoek aan de Universiteit van Oxford, waar hij zijn inspanningen opvoerde om Enrico Fermi te waarschuwen voor de gevaren voor de mensheid van het gebruik van nucleaire kettingreacties om oorlogswapens te creëren in plaats van energie te genereren.

Het Manhattan-project 

In januari 1938, met de dreigende oorlog in Europa die zijn werk bedreigt, zo niet zijn hele leven, emigreerde Szilard naar de Verenigde Staten, waar hij zijn onderzoek naar nucleaire kettingreacties voortzette terwijl hij les gaf aan de Columbia University in New York.

Toen het nieuws in 1939 Amerika bereikte dat de Duitse natuurkundigen Otto Hahn en Fritz Strassmann kernsplitsing hadden ontdekt - de trigger van een atoomexplosie - Szilard en verschillende van zijn collega-fysici overtuigden Albert Einstein om een ​​brief aan president Roosevelt te ondertekenen waarin de verwoestende vernietigende kracht van een atoombom. Nu nazi-Duitsland op het punt staat Europa over te nemen, vreesden Szilard, Fermi en hun medewerkers wat er met Amerika zou kunnen gebeuren als Duitsland eerst een werkende bom zou bouwen.

Overtuigd door de Einstein-Szilard brief, beval Roosevelt de oprichting van het Manhattan Project, een beroemde samenwerking van uitstekende Amerikaanse, Britse en Canadese wetenschappers die zich toeleggen op het benutten van kernenergie voor militair gebruik.

Als lid van het Manhattan Project van 1942 tot 1945 werkte Szilard als hoofdfysicus naast Fermi aan de Universiteit van Chicago, waar ze 's werelds eerste werkende kernreactor bouwden. Deze doorbraak leidde tot de eerste succesvolle test van een atoombom op 16 juli 1945 in White Sands, New Mexico.

Geschud door de vernietigende kracht van het wapen dat hij had helpen creëren, besloot Szilard de rest van zijn leven te wijden aan nucleaire veiligheid, wapenbeheersing en het voorkomen van verdere ontwikkeling van kernenergie voor militaire doeleinden.

Na de Tweede Wereldoorlog raakte Szilard gefascineerd door moleculaire biologie en het baanbrekende onderzoek dat werd gedaan door Jonas Salk bij het ontwikkelen van het poliovaccin, uiteindelijk geholpen bij het vinden van het Salk Instituut voor Biologische Studies. Tijdens de Koude Oorlog bleef hij pleiten voor internationale controle over atoomwapens, de bevordering van vreedzaam gebruik van kernenergie en betere Amerikaanse betrekkingen met de Sovjetunie.

Szilard ontving de Atoms for Peace Award in 1959 en werd door de American Humanist Association uitgeroepen tot humanist van het jaar en ontving in 1960 de Albert Einstein Award. In 1962 richtte hij de Council for a Livable World op, een organisatie die zich toelegt op het leveren van ' de zoete stem van de rede 'over kernwapens voor het Congres, het Witte Huis en het Amerikaanse publiek.

De stem van de dolfijnen

In 1961 publiceerde Szilard een verzameling van zijn eigen korte verhalen, 'The Voice of the Dolphins', waarin hij voorspelt dat morele en politieke kwesties worden veroorzaakt door de proliferatie van atoomwapens in het jaar 1985. De titel verwijst naar een groep Russische en Amerikaanse wetenschappers die bij het vertalen van de taal van dolfijnen ontdekten dat hun intelligentie en wijsheid die van mensen overtroffen.

In een ander verhaal, 'Mijn proces als oorlogsmisdadiger', presenteert Szilard een onthullend, hoewel gefantaseerd beeld van zichzelf, dat hij terechtstaat voor oorlogsmisdaden tegen de menselijkheid nadat de Verenigde Staten zich onvoorwaardelijk hadden overgegeven aan de Sovjetunie, na het verliezen van een oorlog waarin de USSR had een verwoestend kiemenoorlogprogramma ontketend.

Priveleven

Szilard trouwde op 13 oktober 1951 in New York City met arts Dr. Gertrud (Trude) Weiss. Het echtpaar had geen bekende overlevende kinderen. Voor zijn huwelijk met Dr. Weiss was Szilard een ongehuwde levenspartner van de operazangeres Gerda Philipsborn in Berlijn in de jaren 1920 en 1930.

Kanker en dood

Na de diagnose blaaskanker in 1960, onderging Szilard bestralingstherapie in het Memorial Sloan-Kettering Hospital in New York, met behulp van een kobalt 60 behandelingsschema dat Szilard zelf had ontworpen. Na een tweede behandelingsronde in 1962 werd Szilard kankervrij verklaard. De door Szilard ontworpen kobalttherapie wordt nog steeds gebruikt voor de behandeling van veel niet-opereerbare kankers.

Tijdens zijn laatste jaren diende Szilard als fellow bij het Salk Institute for Biological Studies in La Jolla, Californië, dat hij in 1963 had helpen vinden.

In april 1964 verhuisden Szilard en Dr. Weiss naar een hotelbungalow in La Jolla, waar hij stierf aan een hartaanval in zijn slaap op 30 mei 1964, op 66-jarige leeftijd. Vandaag ligt een deel van zijn as begraven op Lakeview Cemetery, Ithaca , New York, naast die van zijn vrouw.

Bronnen en verdere referentie

• Lanoutte, William. Genius in the Shadows: A Biography of Leo Szilard, the Man Behind the Bomb. University of Chicago Press (1992). ISBN-10: 0226468887
• Leo Szilard (1898-1964). Joodse virtuele bibliotheek
• Leo Szilard Papers, 1898-1998. Universiteit van Californië San Diego (1998)
• Leo Szilard: European Refugee, Manhattan Project Veteran, Scientist. Atomic Heritage Foundation.
• Jogalekar, Ashutosh. Waarom de wereld meer Leo Szilards nodig heeft. Scientific American (18 februari 2014).