Kleine kevertjes zijn overal, maar de meeste mensen merken deze nuttige insecten zelden op. Rove kevers, die behoren tot de familie Staphylinidae, bewonen een verscheidenheid aan interessante ecologische niches, waaronder mierennesten, schimmels, rottend plantaardig materiaal, mest en aas.
De meeste rondzwervende kevers leven na zonsondergang wanneer ze tevoorschijn komen om zich te verstoppen om een prooi te achtervolgen. Je zult zwervende kevers vinden door te kijken in vochtige omgevingen die kruipen met maden, mijten of andere zelfs springstaarten. Sommige rove kevers reageren op waargenomen bedreigingen door hun buik omhoog te kantelen, zoals schorpioenen, maar dit gebaar is allemaal blaffen en geen bijten. Zwervende kevers kunnen niet steken, maar de grotere kunnen een vieze beet veroorzaken als ze verkeerd worden gebruikt.
Volwassen kevers zijn zelden 25 mm lang en de meeste meten aanzienlijk minder (minder dan 7 mm of zo lang). Hun elytra is merkbaar ingekort, hoewel ze vrij goed kunnen vliegen dankzij functioneel achterwerk dat zorgvuldig eronder is weggestopt. Bij de meeste rove-kevers zie je verschillende blootliggende buiksegmenten vanwege deze verminderde vleugelstructuur. Rove-kevers hebben voor het kauwen aangepaste monddelen, vaak met lange, scherpe onderkaken die zijwaarts over de voorkant van het hoofd sluiten. Omdat veel soorten een paar korte projecties aan het einde van de buik hebben, verwarren mensen ze vaak met oorwormen.
Rove beetle larven hebben langwerpige lichamen en lijken enigszins afgeplat van opzij gezien. Ze zijn meestal gebroken wit of beige, met een donkerder hoofd. Net als de volwassenen hebben de larven vaak een paar uitsteeksels langs de punt van de buik.
De grote familie Staphylinidae omvat vele kevers van de kever met eetgewoonten die net zo divers zijn als de groep. De meeste rove-kevers zijn roofzuchtig als volwassenen en larven, die zich voeden met andere, kleinere geleedpotigen. Binnen de familie vind je echter zwerfkevers die gespecialiseerd zijn in een dieet van schimmelsporen, anderen die stuifmeel eten en nog anderen die zich voeden met het gereinigde voedsel van mieren.
Zoals alle kevers doen, ondergaan rove kevers volledige metamorfose. Het gekoppelde vrouwtje legt een cluster eieren neer bij een voedselbron voor haar nakomelingen. Rove beetle larven leven meestal in vochtige omgevingen, zoals in grond bedekt met rottend bladafval. De larven voeden en vervellen tot ze klaar zijn om te verpoppen. Verpopping vindt plaats in vochtig bladafval of in de grond. Wanneer de volwassenen tevoorschijn komen, zijn ze zeer actief, vooral 's nachts.
Sommige kevers gebruiken chemicaliën op slimme manieren in hun voordeel. Die in het geslacht Stenus, leef bijvoorbeeld rond vijvers en beekjes, waar ze hun favoriete prooi, springstaarten, kunnen vinden. Mocht een Stenus rove kever lijdt aan het ongelukkige ongeluk van in het water te glijden, het zal een chemische stof uit zijn achterste uiteinde vrijgeven die op magische wijze de oppervlaktespanning erachter verlaagt, het effectief vooruit stuwend. Paederus kevers verdedigen zichzelf door de giftige pederin-chemische stof uit te zenden wanneer ze worden bedreigd. Meer dan één student entomologie heeft de blaren gedragen en brandwonden opgelopen Paederus zwervende kevers. En minstens één mannelijke kever, Aleochara curtula, past een anti-afrodisiacum feromoon toe op zijn vrouwelijke partner, wat haar ongewenst maakt voor toekomstige vrijers.
Rove kevers leven over de hele wereld in vochtige omgevingen. Hoewel de familie Staphylinidae wereldwijd meer dan 40.000 soorten telt, weten we nog relatief weinig over zwerfkevers. De classificatie van kevers en aanverwante groepen is voortdurend aan het veranderen, en sommige entomologen schatten dat Staphyliniden uiteindelijk meer dan 100.000 zullen tellen.