Definitie van collectieve onderhandelingen

Collectieve onderhandelingen zijn een georganiseerd arbeidsproces waarbij werknemers met hun werkgevers onderhandelen om problemen en geschillen op de werkplek op te lossen. Tijdens collectieve onderhandelingen worden de zorgen en eisen van de werknemers meestal gepresenteerd door hun vakbondsvertegenwoordigers. Overeenkomsten die via het onderhandelingsproces worden bereikt, stellen doorgaans arbeidsvoorwaarden vast, zoals lonen en uren, voordelen, gezondheid en veiligheid van werknemers, training en de processen voor het oplossen van klachten. Contracten die voortvloeien uit deze onderhandelingen worden vaak een 'collectieve arbeidsovereenkomst' of MKBA genoemd. 

Belangrijkste afhaalrestaurants: collectieve onderhandelingen

• Collectieve onderhandelingen zijn een functie van vakbondsarbeid waarbij werknemers met hun werkgevers onderhandelen om problemen en geschillen op te lossen die anders zouden kunnen leiden tot stakingen of werkonderbrekingen
• Kwesties die betrokken zijn bij collectieve onderhandelingen zijn vaak lonen, voordelen en arbeidsomstandigheden
• Het resultaat van collectieve onderhandelingen is een voor beide partijen bindend contract of collectieve arbeidsovereenkomst of MKBA

Korte geschiedenis van collectieve onderhandelingen in Amerika

De Amerikaanse industriële revolutie van de jaren 1800 stimuleerde de groei van de vakbond. Opgericht door Samuel Gompers in 1886, gaf de American Federation of Labour (AFL) veel arbeiders onderhandelingsbevoegdheden. In 1926 ondertekende president Calvin Coolidge de Railway Labour Act die werkgevers formeel verplicht te onderhandelen met vakbonden als een manier om stagnerende economie te voorkomen.

Een product van de Grote Depressie, de National Labour Relations Act van 1935 maakte het illegaal voor werkgevers om werknemers het recht te ontzeggen om nieuwe vakbonden te vormen of om lid te worden van bestaande vakbonden.

De National Labour Relations Act

De Nationale Arbeidsverhoudingswet (NLRA) verbiedt werkgevers om te voorkomen dat werknemers vakbonden vormen of zich bij hen aansluiten en wraak nemen op werknemers die deelnemen aan vakbondsactiviteiten. Het NLRA verbiedt zogenaamde "gesloten winkel" -arrangementen op grond waarvan werkgevers van alle werknemers verlangen dat zij lid worden van een bepaalde vakbond als voorwaarde voor hun dienstverband. Hoewel overheidswerkers, landarbeiders en onafhankelijke contractanten niet onder de NLRA vallen, geven verschillende staten staats- en lokale overheidsarbeiders en landarbeiders het recht om vakbonden te vormen.

Het collectieve onderhandelingsproces

Wanneer zich problemen voordoen met betrekking tot de werkgelegenheid, vereist het NLRA van de vakbonden (arbeid) en de werkgevers (management) dat zij "te goeder trouw" over de betrokken kwesties onderhandelen totdat zij het eens worden over een contract of een wederzijds overeengekomen afstand bereiken, bekend als een "impasse". In het geval van een impasse kunnen werkgevers arbeidsvoorwaarden opleggen zolang ze eerder aan de werknemers waren aangeboden voordat de impasse werd bereikt. In beide gevallen is het resultaat vaak het voorkomen van een staking. Contracten die zijn overeengekomen door middel van collectieve onderhandelingen zijn wederzijds bindend en, behalve in buitengewone omstandigheden, kan geen van beide partijen van de contractvoorwaarden afwijken zonder de toestemming van de andere partij.

Wanneer zich tijdens collectieve onderhandelingssessies juridische problemen voordoen, worden deze opgelost door de Nationale Arbeidsverhoudingsraad (NLRB), het onafhankelijke federale agentschap dat is aangewezen om georganiseerde arbeidsconflicten af ​​te handelen en de rechten van werknemers te beschermen door de NLRA af te dwingen.

Wat betekent 'te goeder trouw'?

De NLRA eist van zowel werkgevers als werknemers dat ze 'te goeder trouw' onderhandelen. Maar gezien het enorme aantal geschillen waarin wordt beweerd dat niet te goeder trouw is onderhandeld en die elk jaar voor het NLRB staan, is de termijn nogal vaag. Hoewel er geen specifieke lijst is, zijn enkele voorbeelden van handelingen die mogelijk in strijd zijn met de vereiste "te goeder trouw":

• Weigeren om met de andere partij te onderhandelen over geldige problemen op de werkplek.
• De voorwaarden van een ondertekend contract wijzigen of negeren zonder de toestemming van de andere partij
• Eenzijdig veranderende arbeidsvoorwaarden.
• Instemmen met een contract zonder de intentie om de voorwaarden ervan daadwerkelijk na te komen.

Geschillen te goeder trouw die niet kunnen worden opgelost, worden doorverwezen naar het NLRB. Het NLRB beslist vervolgens of de partijen “terug naar de tafel moeten gaan” voor verdere onderhandelingen of een impasse moeten verklaren, waarbij het bestaande contract van kracht blijft.

De plichten van de Unie in collectieve onderhandelingen

Vakbonden zijn niet verplicht om alle of zelfs maar één van de eisen van hun werknemers in collectieve onderhandelingen te ondersteunen. Het NLRA vereist alleen dat vakbonden al hun leden eerlijk en gelijk behandelen en vertegenwoordigen. 

De meeste vakbonden hebben specifieke interne klachtenprocedures die moeten worden gevolgd door werknemers die geloven dat de vakbond heeft nagelaten hun rechten te handhaven of anderszins oneerlijk te behandelen. Bijvoorbeeld, een werknemer die vindt dat de vakbond oneerlijk heeft gehandeld door te weigeren zijn of haar eisen voor meer overuren te ondersteunen dan in het bestaande contract was overeengekomen, zou eerst de klachtenprocedure van de vakbond voor verlichting inzien.

Voors en tegens van collectieve onderhandelingen

Collectieve onderhandelingen geven werknemers een stem. Niet-vakbondswerkers hebben vaak geen andere keuze dan de arbeidsvoorwaarden te aanvaarden die zijn opgelegd door het management of worden vervangen door werknemers die dat wel doen. Het wettelijk verzekerde recht om te onderhandelen stelt werknemers in staat een gunstiger situatie te zoeken.

Het collectieve onderhandelingsproces heeft bijgedragen tot hogere lonen, betere voordelen, veiligere werkplekken en een betere levenskwaliteit voor alle Amerikaanse werknemers, of ze nu vakbondslid zijn of niet.