Verbazingwekkende astronomische feiten

Hoewel mensen al duizenden jaren de hemel bestuderen, weten we nog relatief weinig over het universum. Terwijl astronomen blijven verkennen, leren ze meer gedetailleerd over de sterren, planeten en sterrenstelsels en toch blijven sommige fenomenen raadselachtig. Of wetenschappers de mysteries van het universum wel of niet kunnen oplossen, is een mysterie zelf, maar de fascinerende studie van de ruimte en al zijn vele anomalieën zal nieuwe ideeën blijven inspireren en een impuls geven aan nieuwe ontdekkingen zolang mensen blijven opzoeken naar de hemel en vraag me af: "Wat is daarbuiten?"

Donkere materie in het universum 

Astronomen zijn altijd op zoek naar donkere materie, een mysterieuze vorm van materie die niet met normale middelen kan worden ontdekt - vandaar de naam. Alle universele materie die kan worden gedetecteerd met de huidige methoden, omvat slechts ongeveer 5 procent van de totale materie in het universum. Donkere materie vormt de rest, samen met iets dat bekend staat als donkere energie. Wanneer mensen naar de nachtelijke hemel kijken, ongeacht hoeveel sterren ze zien (en sterrenstelsels, als ze een telescoop gebruiken), zijn ze slechts getuige van een klein deel van wat er eigenlijk is.

Terwijl astronomen soms de term 'vacuüm van de ruimte' gebruiken, is de ruimte waar licht doorheen reist niet helemaal leeg. Er zijn eigenlijk een paar atomen materie in elke kubieke meter ruimte. De ruimte tussen sterrenstelsels, die ooit als vrij leeg werd beschouwd, is vaak gevuld met moleculen van gas en stof.

Dichte objecten in de kosmos

Vroeger dachten mensen ook dat zwarte gaten het antwoord waren op het raadsel van de 'donkere materie'. (Dat wil zeggen, men geloofde dat de onverantwoordelijke materie zich in zwarte gaten zou kunnen bevinden.) Hoewel het idee niet waar blijkt te zijn, blijven zwarte gaten astronomen fascineren, met goede reden.

Zwarte gaten zijn zo dicht en hebben zo'n intense zwaartekracht, dat niets - zelfs geen licht - eraan kan ontsnappen. Als een intergalactisch schip bijvoorbeeld op een of andere manier te dicht bij een zwart gat komt en door zijn zwaartekracht 'gezicht eerst' wordt ingezogen, zou de kracht aan de voorzijde van het schip zoveel sterker zijn dan de kracht aan de achterkant, dat de schip en de mensen binnen zouden door de intensiteit van de zwaartekracht naar buiten uitgerekt worden of elastisch worden als taffy. Het resultaat? Niemand komt er levend uit.

Wist je dat zwarte gaten kunnen botsen? Wanneer dit fenomeen optreedt tussen superzware zwarte gaten, worden zwaartekrachtsgolven vrijgegeven. Hoewel over het bestaan ​​van deze golven werd gespeculeerd, werden ze pas in 2015 gedetecteerd. Sindsdien hebben astronomen zwaartekrachtsgolven gedetecteerd van verschillende titanische zwarte gatenbotsingen. 

Neutronensterren - de overblijfselen van de dood van massieve sterren bij supernova-explosies - zijn niet hetzelfde als zwarte gaten, maar ze botsen ook met elkaar. Deze sterren zijn zo dicht dat een glas vol neutronenstermateriaal meer massa zou hebben dan de maan. Hoe gigantisch ze ook zijn, neutronensterren behoren tot de snelst draaiende objecten in het universum. Astronomen die ze bestuderen hebben ze met een rotatiesnelheid van maximaal 500 keer per seconde geklokt.

Wat is een ster en wat niet??

Mensen hebben de grappige neiging om elk helder voorwerp in de lucht een 'ster' te noemen - zelfs als dat niet zo is. Een ster is een bol van oververhit gas die licht en warmte afgeeft en er meestal een soort fusie in zit. Dit betekent dat vallende sterren niet echt sterren zijn. (Vaker wel dan niet, het zijn gewoon kleine stofdeeltjes die door onze atmosfeer vallen en verdampen door de hitte van wrijving met de atmosferische gassen.)

Wat is nog geen ster? Een planeet is geen ster. Dat komt omdat - voor starters - in tegenstelling tot sterren, planeten geen atomen in hun interieur versmelten en ze zijn veel kleiner dan je gemiddelde ster, en hoewel kometen er helder uitzien, zijn ze ook geen sterren. Terwijl kometen rond de zon reizen, laten ze stofsporen achter. Wanneer de aarde door een kometenbaan gaat en die paden tegenkomt, zien we een toename van meteoren (ook niet sterren) terwijl de deeltjes door onze atmosfeer bewegen en worden verbrand.

Ons zonnestelsel

Onze eigen ster, de zon, is een kracht om rekening mee te houden. Diep in de kern van de zon wordt waterstof gefuseerd om helium te creëren. Tijdens dat proces geeft de kern elke seconde het equivalent van 100 miljard nucleaire bommen af. Al die energie baant zich een weg naar buiten door de verschillende lagen van de zon en kostte duizenden jaren om de reis te maken. De energie van de zon, uitgestraald als warmte en licht, voedt het zonnestelsel. Andere sterren doorlopen hetzelfde proces tijdens hun leven, waardoor sterren de krachtpatsers van de kosmos worden. 

De zon is misschien de ster van onze show, maar het zonnestelsel waarin we leven zit ook vol met rare en prachtige functies. Bijvoorbeeld, hoewel Mercurius de planeet het dichtst bij de zon is, kunnen de temperaturen dalen tot een koude -280 ° F op het oppervlak van de planeet. Hoe? Omdat Mercurius bijna geen atmosfeer heeft, valt er niets warmte vast te houden nabij het oppervlak. Als gevolg hiervan wordt de donkere kant van de planeet - degene die van de zon af staat - extreem koud.

Hoewel het verder van de zon verwijderd is, is Venus aanzienlijk heter dan Mercurius vanwege de dikte van de atmosfeer van Venus, die warmte vasthoudt nabij het oppervlak van de planeet. Venus draait ook heel langzaam om zijn as. Eén dag op Venus is gelijk aan 243 Aardedagen, maar het jaar van Venus is slechts 224,7 dagen. Vreemd nog, Venus draait achteruit op zijn as in vergelijking met de andere planeten in het zonnestelsel.

Sterrenstelsels, interstellaire ruimte en licht

Het universum is meer dan 13,7 miljard jaar oud en het is de thuisbasis van miljarden sterrenstelsels. Niemand weet precies hoeveel sterrenstelsels er allemaal worden verteld, maar sommige feiten die we kennen zijn behoorlijk indrukwekkend. Hoe weten we wat we weten over sterrenstelsels? Astronomen bestuderen de lichtobjecten die worden uitgezonden voor aanwijzingen over hun oorsprong, evolutie en leeftijd. Het licht van verre sterren en sterrenstelsels duurt zo lang om de aarde te bereiken dat we deze objecten eigenlijk zien zoals ze in het verleden verschenen. Wanneer we omhoog kijken naar de nachtelijke hemel, zijn we in feite terugkijkend in de tijd. Hoe verder weg iets is, hoe verder terug in de tijd het verschijnt.

Het duurt bijvoorbeeld ongeveer 8,5 minuten voordat het licht van de zon naar de aarde reist, dus we zien de zon zoals deze 8,5 minuten geleden verscheen. De dichtstbijzijnde ster bij ons, Proxima Centauri, bevindt zich op 4,2 lichtjaar afstand, dus het lijkt onze ogen op 4,2 jaar geleden. Het dichtstbijzijnde sterrenstelsel bevindt zich op 2,5 miljoen lichtjaar afstand en ziet er hetzelfde uit als toen onze voorouders van de Australopithecus de mensheid over de planeet liepen.