Hoewel het Spaans b en v zijn niet moeilijk uit te spreken, ze zijn vaak verwarrend voor beginnende Spaanse studenten, die gemakkelijk in de verleiding komen om ze dezelfde geluiden te geven als in het Engels.
Het belangrijkste om te onthouden over het uitspreken van het Spaans b en v is dat in het standaard Spaans ze worden uitgesproken precies alike. Hoewel Engels een duidelijk onderscheid maakt in de manier waarop de twee letters worden uitgesproken, doet Spaans dat niet. Voor alle praktische doeleinden, de b en v kan worden gezien als dezelfde letter in termen van uitspraak. In feite is het niet ongebruikelijk voor moedertaalsprekers, vooral kinderen, om ze te verwarren tijdens het spellen, en een paar woorden (zoals ceviche of cebiche, een soort visschotel) kan met elke letter worden gespeld.
Wat de zaken voor ingewikkelde Spaanse studenten enigszins ingewikkeld kan maken, is dat elk van de letters twee verschillende geluiden heeft die variëren, afhankelijk van de letters of geluiden eromheen, en beide verschillen van (hoewel vergelijkbaar met) de Engelse geluiden.
De twee geluiden zijn:
De hard b of v wordt gebruikt na pauzes, zoals aan het begin van een zin of wanneer een woord op zichzelf staat en begint met b of v. Het wordt ook gebruikt na de m of n geluiden, waarvan de laatste veel op een kan lijken m als het vóór een komt b of v. Sommige sprekers gebruiken ook het harde b of v na de d in woorden zoals advertencia (waarschuwing). Zie de vetgedrukte voorbeelden in deze zinnen:
In andere situaties is het zacht b of v is gebruikt. Tussen klinkers kan het extreem zacht worden.
In het woord Obvio (duidelijk), de b krijgt het harde geluid, terwijl de v krijgt het zachte geluid.
Bij hardop spellen in het Spaans, de b wordt soms aangeduid als wees alta, wees grande, of wees larga om het te onderscheiden van de v, meestal genoemd uve (die een paar jaar geleden zijn officiële naam werd), ve baja, ve chica, of ve corta.
Hoewel het Latijn b en v anders werden uitgesproken, gingen ze geleidelijk over in het Spaans. Als gevolg hiervan worden sommige woorden anders gespeld maar hebben ze dezelfde uitspraak. Gewoonlijk zal de context duidelijk maken welk woord werd bedoeld. Hier zijn de meest voorkomende dergelijke homofoons: