Tweede Wereldoorlog operatie Torch

Operatie Torch was een invasiestrategie door geallieerde troepen in Noord-Afrika die plaatsvond van 8-10 november 1942, tijdens de Tweede Wereldoorlog (1939 tot 1945).

Allies

• Generaal Dwight D. Eisenhower
• Admiraal Sir Andrew Cunningham
• Vice-admiraal Sir Bertram Ramsay
• 107.000 mannen

As

• Admiraal Francois Darlan
• Generaal Alphonse Juin
• Generaal Charles Nogues
• 60.000 mannen

Planning

In 1942, nadat ze overtuigd waren van de onuitvoerbaarheid van het lanceren van een invasie van Frankrijk als tweede front, kwamen de Amerikaanse commandanten overeen landingen uit te voeren in Noordwest-Afrika met als doel het continent van Axis troepen op te ruimen en de weg te bereiden voor een toekomstige aanval op Zuid-Europa.

De geallieerde planners waren van plan in Marokko en Algerije te landen en moesten de mentaliteit bepalen van de Franse troepen van Vichy die het gebied verdedigden. Deze telde ongeveer 120.000 mannen, 500 vliegtuigen en verschillende oorlogsschepen. Gehoopt werd dat de Fransen als voormalig lid van de geallieerden niet op Britse en Amerikaanse troepen zouden schieten. Omgekeerd was er bezorgdheid over de Franse wrok over de Britse aanval op Mers el Kebir in 1940, die zware zeeschepen had toegebracht. Om de lokale omstandigheden te helpen beoordelen, kreeg de Amerikaanse consul in Algiers, Robert Daniel Murphy, de opdracht om inlichtingen te verzamelen en contact te leggen met sympathieke leden van de Franse regering van Vichy.

Terwijl Murphy zijn missie uitvoerde, ging de planning voor de landingen vooruit onder het algemene bevel van generaal Dwight D. Eisenhower. De zeemacht voor de operatie zou worden geleid door admiraal Sir Andrew Cunningham. Aanvankelijk de naam Operation Gymnast, werd deze al snel omgedoopt tot Operation Torch. De operatie riep op om drie hoofdlandingen in Noord-Afrika te laten plaatsvinden. Bij de planning gaf Eisenhower de voorkeur aan de oostelijke optie die landingen op Oran, Algiers en Bône voorzag, omdat dit de snelle vangst van Tunis mogelijk zou maken en omdat de golven in de Atlantische Oceaan de landing in Marokko problematisch maakten.

Hij werd uiteindelijk tenietgedaan door de gecombineerde stafchefs die bezorgd waren dat als Spanje de oorlog aan de kant van de as zou ingaan, de Straat van Gibraltar zou kunnen worden gesloten en de landingsmacht zou kunnen worden afgesneden. Als gevolg hiervan werd besloten om te landen in Casablanca, Oran en Algiers. Dit zou later problematisch blijken te zijn, omdat het veel tijd kostte om troepen vanuit Casablanca op te voeren en de grotere afstand tot Tunis de Duitsers in staat stelde hun posities in Tunesië te verbeteren.

Contact met de Vichy French

In een poging zijn doelstellingen te bereiken, verstrekte Murphy bewijs dat de Fransen zich niet zouden verzetten en nam contact op met verschillende officieren, waaronder de opperbevelhebber van Algiers, generaal Charles Mast. Hoewel deze mannen bereid waren om de geallieerden te helpen, vroegen ze om een ​​ontmoeting met een hoge geallieerde bevelhebber alvorens te plegen. Om aan hun eisen te voldoen, stuurde Eisenhower majoor-generaal Mark Clark aan boord van de onderzeeër HMS seraf. Afspraak met Mast en anderen in de Villa Teyssier in Cherchell, Algerije op 21 oktober 1942, Clark kon hun steun veilig stellen.

Ter voorbereiding op operatie Torch werd generaal Henri Giraud met behulp van het verzet uit Vichy Frankrijk gesmokkeld. Hoewel Eisenhower na de invasie van plan was geweest om Giraud de bevelhebber van Franse troepen in Noord-Afrika te maken, eiste de Fransman dat hij de algemene leiding over de operatie zou krijgen. Giraud vond dit noodzakelijk om de Franse soevereiniteit en controle over de inheemse Berber- en Arabische bevolking van Noord-Afrika te waarborgen. Zijn eis werd afgewezen en in plaats daarvan werd Giraud een toeschouwer voor de duur van de operatie. Met de basis gelegd bij de Fransen, zeilden de invasiekonvooien met de Casablanca-troepen vanuit de Verenigde Staten en de andere twee varend vanuit Groot-Brittannië. Eisenhower coördineerde de operatie vanuit zijn hoofdkwartier in Gibraltar.

Casablanca

Volgens planning zal de Westelijke Task Force Casablanca naderen op 8 november 1942 onder leiding van generaal-majoor George S. Patton en admiraal Henry Hewitt. Bestaande uit de Amerikaanse 2e pantserdivisie en de Amerikaanse 3e en 9e infanteriedivisie, vervoerde de werkgroep 35.000 man. In de nacht van 7 november probeerde pro-geallieerden generaal Antoine Béthouart een staatsgreep in Casablanca tegen het regime van generaal Charles Noguès. Dit mislukte en Noguès werd gewaarschuwd voor de naderende invasie. Landend in het zuiden van Casablanca in Safi en in het noorden in Fedala en Port Lyautey, werden de Amerikanen geconfronteerd met Franse oppositie. In beide gevallen waren de landingen begonnen zonder ondersteuning van scheepsgeschut in de hoop dat de Fransen zich niet zouden verzetten.

Bij het naderen van Casablanca werden geallieerde schepen beschoten door Franse kustbatterijen. Reagerend stuurde Hewitt vliegtuigen van USS Ranger (CV-4) en USS Suwannee (CVE-27), die Franse vliegvelden en andere doelen had geslagen, om doelen in de haven aan te vallen terwijl andere geallieerde oorlogsschepen, waaronder het slagschip USS Massachusetts (BB-59), verhuisde naar de kust en opende het vuur. De resulterende gevechten zagen de strijdkrachten van Hewitt het onafgemaakte slagschip laten zinken Jean Bart evenals een lichte kruiser, vier torpedojagers en vijf onderzeeërs. Na weersvertragingen bij Fedala slaagden de mannen van Patton erin het Franse vuur te verduren, slaagden erin hun doelen te bereiken en begonnen zich tegen Casablanca te bewegen.

In het noorden veroorzaakten operationele problemen vertraging in Port-Lyautey en verhinderden aanvankelijk dat de tweede golf landde. Als gevolg hiervan kwamen deze troepen aan land onder artillerievuur van Franse troepen in het gebied. Ondersteund door vliegtuigen van vervoerders offshore, duwden de Amerikanen naar voren en bereikten hun doelstellingen. In het zuiden vertraagden Franse troepen de landingen bij Safi en scherpschutters spelden geallieerde troepen kort op de stranden. Hoewel de landingen achterliepen op schema, werden de Fransen uiteindelijk teruggedreven omdat zeeschietvuursteun en luchtvaart een steeds grotere rol speelden. Majoor-generaal Ernest J. Harmon consolideerde zijn mannen, draaide de 2e pantserdivisie naar het noorden en rende naar Casablanca. Op alle fronten werden de Fransen uiteindelijk overwonnen en versterkten Amerikaanse troepen hun greep op Casablanca. Tegen 10 november was de stad omsingeld en zagen geen alternatief, de Fransen gaven zich over aan Patton.

Oran

Vertrekkend vanuit Groot-Brittannië werd de Centre Task Force geleid door majoor-generaal Lloyd Fredendall en Commodore Thomas Troubridge. Met de taak om de 18.500 mannen van de US 1st Infantry Division en de US 1st Armored Division op twee stranden ten westen van Oran en een in het oosten te landen, ondervonden ze moeilijkheden vanwege onvoldoende verkenning. Bij het overwinnen van ondiep water gingen de troepen aan land en stuitten op koppig Frans verzet. In Oran werd een poging gedaan om troepen rechtstreeks in de haven te landen in een poging om de havenfaciliteiten intact te veroveren. Nagesynchroniseerde operatie reservist, dit zag er twee Banff-klassesloepen proberen door de havenverdediging te rennen. Hoewel werd gehoopt dat de Fransen zich niet zouden verzetten, openden de verdedigers het vuur op de twee schepen en veroorzaakten aanzienlijke verliezen. Als gevolg hiervan gingen beide schepen verloren met de gehele aanvalsmacht ofwel gedood of gevangen genomen.

Buiten de stad vochten Amerikaanse troepen een volledige dag voordat de Fransen in het gebied zich uiteindelijk overgaven op 9 november. De inspanningen van Fredendall werden ondersteund door de eerste luchtlandingsoperatie van de Verenigde Staten. Vliegend vanuit Groot-Brittannië kreeg het 509th Parachute Infantry Battalion de opdracht om de vliegvelden in Tafraoui en La Senia te veroveren. Vanwege problemen met navigatie en uithoudingsvermogen was de druppel verstrooid en moest het grootste deel van het vliegtuig in de woestijn landen. Ondanks deze problemen werden beide vliegvelden veroverd.

Algiers

De Eastern Task Force werd geleid door luitenant-generaal Kenneth Anderson en bestond uit de Amerikaanse 34th Infantry Division, twee brigades van de British 78th Infantry Division en twee British Commando-eenheden. In de uren voorafgaand aan de landingen probeerden verzetsteams onder Henri d'Astier de la Vigerie en José Aboulker een staatsgreep tegen generaal Alphonse Juin. Rondom zijn huis maakten ze hem een ​​gevangene. Murphy probeerde Juin te overtuigen om zich bij de geallieerden aan te sluiten en deed hetzelfde voor de algemene Franse commandant, admiraal François Darlan toen hij hoorde dat Darlan in de stad was.

Hoewel geen van beiden bereid was van partij te wisselen, begonnen de landingen en ondervonden weinig tot geen tegenstand. Aan het hoofd van de aanklacht stond majoor-generaal Charles W. Ryder's 34e Infanteriedivisie, omdat werd aangenomen dat de Fransen meer ontvankelijk zouden zijn voor de Amerikanen. Zoals bij Oran, werd een poging gedaan om direct in de haven te landen met behulp van twee torpedojagers. Frans vuur dwong de een zich terug te trekken, terwijl de ander erin slaagde 250 mannen te landen. Hoewel later gevangengenomen, verhinderde deze kracht de vernietiging van de haven. Hoewel de pogingen om rechtstreeks in de haven te landen grotendeels mislukten, omsingelden geallieerde troepen snel de stad en om 18.00 uur op 8 november gaf Juin zich over.

Nasleep

Operatie Torch kostte de geallieerden ongeveer 480 doden en 720 gewonden. Franse verliezen bedroegen ongeveer 1.346 doden en 1.997 gewonden. Als gevolg van operatie Torch beval Adolf Hitler operatie Anton, waarbij Duitse troepen Vichy Frankrijk bezetten. Bovendien hebben Franse zeelieden in Toulon veel van de schepen van de Franse marine doorzocht om te voorkomen dat ze door de Duitsers werden gevangengenomen.

In Noord-Afrika, de Fransen Armée d'Afrique sloot zich aan bij de geallieerden evenals verschillende Franse oorlogsschepen. Geallieerde troepen bouwden op naar het oosten naar Tunesië met het doel Axis-troepen te vangen terwijl het 8e leger van generaal Bernard Montgomery voortkwam uit hun overwinning op Second El Alamein. Anderson slaagde er bijna in om Tunis in te nemen, maar werd teruggedrongen door vastberaden vijandelijke tegenaanvallen. Amerikaanse troepen kwamen voor het eerst Duitse troepen tegen in februari toen ze werden verslagen aan de Kasserine Pass. Vechtend door de lente reden de geallieerden in mei 1943 uiteindelijk de as uit Noord-Afrika.