Distemper verf is een oude verfsoort die teruggaat tot de vroegste tijdperken van de menselijke geschiedenis. Het is een vroege vorm van whitewash gemaakt van water, krijt en pigment, en het wordt vaak gebonden met een op dieren gebaseerd lijmachtig ei of de klevende eigenschappen van caseïne, een hars die afkomstig is van gestolde melk.
Het primaire probleem met verf op afstand is dat het niet duurzaam is. Om deze reden wordt het vaker gebruikt voor tijdelijke of goedkope projecten dan voor beeldende kunst.
Historisch gezien is distemper een populaire interieurverf voor woningen. In feite wordt het al sinds de oudheid gebruikt voor het schilderen van muren en andere soorten huisdecoratie. Het is gemakkelijk gemarkeerd, maar kan niet nat worden. Omdat het niet waterdicht is, is het bijna uitsluitend voor binnenoppervlakken gebruikt. Alleen in regio's die zelden of nooit regen zien, kan het buiten worden gebruikt.
Ondanks deze nadelen was het zo lang een populaire verf omdat het goedkoop is en een goede dekking biedt in slechts een paar lagen. Het droogt ook snel en eventuele fouten kunnen worden schoongeveegd met een natte doek. Afgezien van zijn duurzaamheidsprobleem, is het echt een geweldige interieurverf.
Hoewel het continu gebruik zag van de oude Egyptische tijd tot het einde van de 19e eeuw, is de komst van duurzamere huisverf op olie- en latexbasis verouderd geworden. De uitzonderingen zijn voorbeelden van historische en periode-authentieke structuren, waar storende oppervlakken worden gehandhaafd. Het blijft ook enigszins gebruikelijk in theatrale presentaties en andere toepassingen op korte termijn.
Distemper is veelvuldig gebruikt in Aziatische schildertradities, vooral in Tibet. Het Metropolitan Museum of Art in New York heeft zelfs een verzameling Tibetaanse en Nepalese werken in huisstijl op doek of hout. Helaas zijn er weinig overlevende voorbeelden, omdat hondenziekte op canvas of papier minder leeftijdbestendig is.
In India blijft distemper muurverf een populaire en economische keuze voor interieurs.
Er is veel verwarring over het verschil tussen hondenziekte en tempera-verven. Sommige mensen zeggen dat hondenziekte een vereenvoudigde vorm van temperaverf is, maar er zijn grotere verschillen.
Het belangrijkste onderscheid is dat tempera dik en duurzaam is, daarom wordt het vaak gebruikt in kunstwerken. Ziekte daarentegen is dun en vergankelijk. Beide zijn gemaakt met natuurlijke componenten en vereisen slechts een paar ingrediënten. Vanwege het probleem van de duurzaamheid wordt tempera tegenwoordig echter vaker gebruikt dan verf op afstand.
Om je eigen ziekte te maken, heb je nodig wijting, het witte, krijtachtige poeder en beide grootte (een gelatineuze substantie) of dierlijke lijm om als bindmiddel te fungeren. Water wordt gebruikt als basis en u kunt elk gewenst pigment toevoegen om een oneindige verscheidenheid aan kleuren te creëren.