Wat is dialectvooroordeel?

Vooroordeel dialect is discriminatie op basis van iemands dialect of manier van spreken. Vooroordelen in dialecten zijn een vorm van taalgebruik. Ook wel genoemd dialect discriminatie.

In het artikel 'Toegepaste sociale dialectologie' merken Adger en Christian op dat 'vooroordelen in dialecten endemisch zijn in het openbare leven, op grote schaal worden getolereerd en geïnstitutionaliseerd in sociale ondernemingen die bijna iedereen treffen, zoals onderwijs en de media. Er is beperkte kennis over en weinig achting voor taalstudie waaruit blijkt dat alle variëteiten van een taal systematisch zijn en dat deverhoogde sociale positie van standaardrassen heeft geen wetenschappelijke taalkundige basis "(Sociolinguistics: An International Handbook of the Science of Language and Society, 2006).

Voorbeelden en observaties

• 'Sommige native-English speakers hebben thuis rijke en / of schoolachtige taalervaringen gehad, en anderen niet. Ze brengen dialectdiversiteit naar onze klaslokalen. Dialecten die variëren van standaard Engels, zoals Appalachian of Afrikaans-Amerikaans Vernacular English ( AAVE), worden vaak gestigmatiseerd als ongepast of inferieur Engels, maar professionele taalkundigen beschouwen deze variëteiten niet als inferieur omdat ze voldoen aan consistente regels, en sprekers zijn volledig in staat om ideeën uit te drukken met behulp van het dialect. Toch bewust of onbewust vooroordeel dialect is wijdverbreid, zelfs onder individuen die de variatie spreken. "
  (Deborah G. Litt et al., Geletterdheid Lerarenopleiding: principes en effectieve praktijken. Guilford, 2014)
• Reageren op dialectvooroordelen
  "Taalvooroordelen lijken beter bestand tegen verandering dan andere soorten vooroordelen. Leden van de meerderheidscultuur, de machtigste groep, die heel bereid zou zijn gelijkheid in andere sociale en educatieve domeinen te accepteren en te verdedigen, kunnen de legitimiteit van een dialect anders dan hun eigen ... Het hoge niveau van vooroordeel dialect gevonden in de richting van volkstaal dialecten door zowel mainstream als volkstaal sprekers is een feit dat eerlijk en open moet worden geconfronteerd door degenen die betrokken zijn bij onderwijs over taal en dialecten.
  "De sleutel tot attitudeveranderingen ligt in het ontwikkelen van een echt respect voor de integriteit van de verschillende soorten Engels. Kennis over dialecten kan misvattingen over taal in het algemeen en de bijbehorende negatieve attitudes over sommige dialecten verminderen."
  (Carolyn Temple Adger, Walt Wolfram en Donna Christian, Dialecten in scholen en gemeenschappen, 2e ed. Routledge, 2007)
• Dialect Prejudice in British Schools
  - "Taalgebruik is een van de laatste plaatsen waar vooroordelen sociaal aanvaardbaar blijven. Het kan zelfs officiële goedkeuring hebben, zoals we zien in pogingen om jargon en dialecten op school te onderdrukken ...
  "Het verbieden van woorden is geen goede educatieve strategie. Zoals Michael Rosen opmerkt, proberen scholen dit al meer dan 100 jaar zonder resultaat. Onderzoek toont aan dat een geleidelijke overgang naar standaard Engels beter werkt. Maar omdat vooroordeel dialect is zo overheersend, dit moet op een zodanige manier worden gedaan dat kinderen begrijpen dat er niets inherent mis is met hun natuurlijke uitdrukking ...
  "Er is nu niets mis met regionale dialecten, er is niets kapot gegaan aan jargon. Ze maken deel uit van onze identiteit en verbinden ons met tijd, plaats, gemeenschap en zelfbeeld. Ze hoeven niet te worden verplaatst door formeel Engels - we kunnen hebben beide."
  (Stan Carey, "Er is nu niets mis met dialecten, niets brak de kont over Slang." The Guardian [UK], 3 mei 2016)
  - "Sociolinguïsten hebben gevochten vooroordeel dialect sinds de jaren 1960, maar negatieve en niet-geïnformeerde opvattingen over niet-standaard Engels herwinnen valuta in media- en educatieve debatten. Meest recent schreef Carol Walker, hoofdleraar van een Teesside-basisschool, een brief aan ouders waarin ze vroegen om het 'probleem' van het gebruik van het lokale dialect door hun kinderen aan te pakken door bepaalde woorden, zinnen en uitspraken in verband met Teesside te corrigeren (inclusief 'gizit') ere 'and' yous ').
  "Natuurlijk steun ik het doel van de school om leerlingen te leren om standaard Engels te gebruiken, zodat ze vooruitgang kunnen boeken in het toekomstige onderwijs en werk. Maar door zich te concentreren op spraak verbeteren ze hun schrijfvaardigheid niet ...
  "Uiteindelijk is het niet de aanwezigheid of afwezigheid van niet-standaardvormen in de spraak van kinderen die educatieve problemen oproept; het kiezen van niet-standaardstemmen kan sommige kinderen marginaliseren en hen minder zelfverzekerd maken op school. zelfs met de beste bedoelingen, is gewoon niet acceptabel. "
  (Julia Snell, "Nee zeggen tegen 'Gizit' is duidelijk vooroordeel." De onafhankelijke, 9 februari 2013)
• Variationistische sociolinguïstiek
  "[William] Labov en [Peter] Trugdill waren baanbrekende figuren in de opkomst van een subveld van sociolinguïstiek dat bekend is geworden als Variistische sociolinguïstiek. Variationistische sociolinguïsten richten zich op variatie in dialecten en onderzoeken hoe deze variatie gestructureerd is. Ze hebben aangetoond dat taalverschil regelmaat heeft en kan worden verklaard. Geleerden op dit gebied zijn centrale figuren geweest in de strijd tegen vooroordeel dialect. Vanuit een positie van 'wetenschappelijke en wetenschappelijke onthechting' (Labov 1982: 166), hebben variatie-sociolinguïsten kunnen aantonen dat de grammatica van niet-standaard dialecten niet verkeerd, lui of inferieur is; het is eenvoudig verschillend naar 'standaard Engels' en moet daarom worden gerespecteerd. Sommige van deze onderzoekers hebben rechtstreeks samengewerkt met leraren en lerarenopleiders en hebben lesmateriaal over taalvariatie ontworpen voor gebruik in de klas. "
  (Julia Snell, "Linguïstische etnografische perspectieven op arbeidersklasse kindertaal." Taalkundige etnografie: interdisciplinaire verkenningen, ed. door Fiona Copland, Sara Shaw en Julia Snell. Palgrave Macmillan, 2015)
• Het begin van Dialect Prejudice
  "Het is in de vijftiende en zestiende eeuw dat we getuige zijn van het begin van vooroordeel dialect; een vroeg exemplaar is terug te vinden in de geschriften van een chroniqueur genaamd John Trevisa, die klaagde dat het dialect van Northumbrië zo 'scherp, slordig [bijten] en frottynge [raspen] en onvormbaar [onvormbaar]' was dat zuiderlingen zoals hij niet konden begrijpen het. In het begin van de zeventiende eeuw noemde Alexander Gill, in het Latijn, 'Occidentalium' (of westers dialect) de 'grootste barbaarsheid' en beweerde dat het Engels dat door een Somerset-boer werd gesproken, gemakkelijk voor een vreemde taal kon worden aangezien.
  "Ondanks dergelijke opmerkingen was de sociale stigmatisering van het dialect niet volledig gearticuleerd vóór de achttiende eeuw, toen een provinciaal accent een insigne van sociale en intellectuele minderwaardigheid werd. In zijn Tour Thro 'het hele eiland van Groot-Brittannië (1724-27), Daniel Defoe rapporteerde zijn ontmoeting met de 'lompe landtoespraak' van Devon - bij de lokale bevolking bekend als jouring--wat voor buitenstaanders nauwelijks te begrijpen was. "
  (Simon Horobin, Hoe Engels Engels werd. Oxford University Press, 2016)