Een oligarchie is een machtsstructuur die bestaat uit enkele elite-individuen, families of bedrijven die een land of organisatie mogen besturen. Dit artikel onderzoekt de kenmerken van oligarchieën, hun evolutie, en hoe gebruikelijk ze tegenwoordig zijn.
Afkomstig van het Griekse woord oligarkhes, wat 'weinig regerend' betekent, een oligarchie is elke machtsstructuur die wordt bestuurd door een klein aantal mensen, oligarchen genoemd. Oligarchen kunnen worden onderscheiden en gerelateerd door hun rijkdom, familiebanden, adel, bedrijfsbelangen, religie, politiek of militaire macht.
Alle vormen van bestuur, inclusief democratieën, theocratieën en monarchieën kunnen worden bestuurd door een oligarchie. De aanwezigheid van een grondwet of een soortgelijk formatief charter sluit niet uit dat een oligarchie de feitelijke zeggenschap heeft. Onder de theoretische 'ijzeren wet van oligarchie' evolueren alle politieke systemen uiteindelijk in oligarchieën. In democratieën gebruiken oligarchen hun rijkdom om gekozen functionarissen te beïnvloeden. In monarchieën gebruiken oligarchen hun militaire macht of rijkdom om de koning of koningin te beïnvloeden. Over het algemeen werken leiders van oligarchieën aan het opbouwen van hun eigen macht met weinig of geen aandacht voor de behoeften van de samenleving.
De termen oligarchie en plutocratie zijn vaak verward. De leiders van een plutocratie zijn altijd rijk, terwijl de leiders van een oligarchie niet rijk hoeven te zijn om controle te krijgen. Plutocracies zijn dus altijd oligarchieën, maar oligarchieën zijn niet altijd plutocracies.
Oligarchieën dateren uit de jaren 600 v.Chr. Toen de Griekse stadstaten Sparta en Athene werden geregeerd door een elitegroep van ontwikkelde aristocraten. In de 14e eeuw werd de stadstaat Venetië bestuurd door rijke edelen die 'patriciërs' werden genoemd. Meer recent was Zuid-Afrika tot 1994 een blank voorbeeld van een land dat werd geregeerd door een raciaal gebaseerde oligarchie.
Een paar voorbeelden van moderne oligarchieën zijn Rusland, China, Iran en misschien de Verenigde Staten.
Hoewel de Russische president Vladimir Poetin het ontkent, functioneert hij als onderdeel van een op rijkdom gebaseerde heersende oligarchie die begon in de jaren 1400. In Rusland vereist, net als in veel in wezen anti-kapitalistische landen, het opbouwen van persoonlijke rijkdom contacten binnen de overheid. Als gevolg hiervan staat de Russische regering de miljardair-oligarchen stilzwijgend toe te investeren in democratische landen waar de rechtsstaat hun eigendom beschermt.
In januari 2018 heeft het Amerikaanse ministerie van Financiën een lijst vrijgegeven van ongeveer 200 Russische oligarchen, bedrijven en hoge Russische overheidsfunctionarissen, waaronder premier Dimitry Medvedev. "De Russische regering opereert voor het onevenredige voordeel van oligarchen en regeringselites", zei minister van Financiën Steven T. Mnuchin.
De op religie gebaseerde Chinese oligarchie herwon de controle na de dood van Mao Tse-Tung in 1976. Ze beweren afstammelingen te zijn van de 'Acht Immortals' van het Taoïsme, leden van de zogenaamde 'Shanghai-bende' oligarchen controleren de meeste staatsbedrijven, raadplegen over en profiteer van zakelijke deals en huwelijken om hun relatie met de onsterfelijken te behouden.
De regerende monarch van Saoedi-Arabië moet zijn macht delen met de afstammelingen van de 44 zonen en 17 vrouwen van de stichter en eerste monarch van het land, koning Abd al-Aziz al-Sa'ud (1853-1953). De huidige koning, Salman bin Abdulaziz, heeft zijn zoon, prins Mohammed bin Salman, benoemd tot minister van Defensie en opzichter van Saudi Aramco, het machtige olie-monopolie van de staat.
Ondanks het feit dat het een populair gekozen president heeft, wordt Iran bestuurd door een op religie gebaseerde oligarchie van islamitische geestelijken en hun familieleden en vrienden. De Iraanse grondwet stelt dat 'de Ene God (Allah)' 'exclusieve soevereiniteit' heeft over het land. De islamitische oligarchen namen de macht over na de dood van Ayatollah Ruhollah Khomeini in 1989. Zijn vervanger, Ayatollah Ali Khamenei, heeft zijn familie en bondgenoten in hoge regeringsposten geplaatst en controleert de gekozen president.
Veel economen beweren dat de Verenigde Staten nu een oligarchie zijn of worden. Door dit te zeggen, wijzen ze op de verslechterende inkomensongelijkheid en sociale stratificatie, twee van de belangrijkste kenmerken van een op rijkdom gebaseerde oligarchie. Tussen 1979 en 2005 stegen de inkomens van de top 1% van de Amerikaanse werknemers met 400%. Volgens een studie uit 2104 van politieke wetenschappers Martin Gilens en Benjamin Page, heeft het Amerikaanse congres vaker wetgeving aangenomen die de rijkste 10% van de Amerikanen ten goede komt dan maatregelen die de armste 50% ten goede komen.
Hoewel oligarchieën vaak worden bekritiseerd, hebben ze een aantal positieve aspecten.
Oligarchieën werken meestal efficiënt. Macht wordt in handen gegeven van enkele mensen wier expertise hen in staat stelt snel beslissingen te nemen en toe te passen. Op deze manier zijn oligarchieën efficiënter dan heersende systemen waarin veel mensen in alle gevallen alle beslissingen moeten nemen.
Als een uitgroei van efficiëntie, stellen oligarchieën de meeste mensen in staat kwesties die betrekking hebben op de samenleving te negeren en meer tijd te besteden aan hun dagelijks leven. Door te vertrouwen op de wijsheid van regerende oligarchen, staan de mensen vrij om zich te concentreren op hun carrière, gezin en hobby. Op deze manier kunnen oligarchieën ook meer tijd vrijmaken voor technologische innovatie.
Aangezien een van de hoofddoelen van een oligarchie sociale stabiliteit is - behoud van de status quo - zijn de beslissingen van de oligarchen doorgaans conservatief van aard. Als gevolg hiervan lopen mensen minder snel schade op door extreme en potentieel gevaarlijke beleidswijzigingen.
Oligarchieën vergroten typisch de inkomensongelijkheid. De oligarchen en hun naaste medewerkers zijn gewend aan hun weelderige, bevoorrechte levensstijl en hebben vaak een onevenredig groot deel van de rijkdom van het land.
Oligarchieën kunnen stagneren. Oligarchen zijn meestal clannish en associëren alleen met mensen die hun waarden delen. Hoewel dit stabiliteit kan bieden, voorkomt het ook dat mensen met nieuwe ideeën en perspectieven de heersende klasse betreden.
Oligarchieën die te veel macht verwerven, kunnen de mensen schaden door de vrije markt te beperken. Met onbeperkte macht kunnen de oligarchen onderling overeenkomen om prijzen vast te stellen, bepaalde voordelen voor lagere klassen te weigeren of de hoeveelheden goederen die beschikbaar zijn voor de algemene bevolking te beperken. Deze schendingen van de wetten van vraag en aanbod kunnen een verwoestend effect hebben op de samenleving.
Oligarchieën kunnen sociale onrust veroorzaken. Wanneer mensen beseffen dat ze geen hoop hebben ooit tot de heersende klasse toe te treden, kunnen ze zich gefrustreerd voelen en zelfs hun toevlucht nemen tot geweld. Pogingen om de oligarchie omver te werpen, verstoren de economie en schaden iedereen in de samenleving.
Bronnen en verdere referentie