Wat is een 'Sense of Congress'-resolutie?

Wanneer leden van het Huis van Afgevaardigden, de Senaat of het hele Amerikaanse Congres een strenge boodschap willen verzenden, een mening willen geven of gewoon een punt willen maken, proberen ze een "gevoel van" resolutie aan te nemen.

Door middel van eenvoudige of gelijktijdige resoluties kunnen beide huizen van het Congres formele meningen geven over onderwerpen van nationaal belang. Als zodanig staan ​​deze zogenaamde 'sense of' resoluties officieel bekend als 'sense of the House', 'sense of the Senate' of 'sense of the Congress' resoluties.

Eenvoudige of gelijktijdige resoluties die het "gevoel van" de Senaat, het Huis of het Congres uitdrukken, geven slechts de mening weer van een meerderheid van de leden van de kamer.

Wetgeving zijn ze, maar wetten zijn ze niet

"Gevoel voor" resoluties creëren geen wet, vereisen geen handtekening van de president van de Verenigde Staten en zijn niet afdwingbaar. Alleen reguliere wetsvoorstellen en gezamenlijke resoluties creëren wetten.

Omdat ze alleen de goedkeuring behoeven van de kamer waar ze vandaan komen, kunnen Sense of the House- of Senaat-resoluties worden bereikt met een 'eenvoudige' resolutie. Aan de andere kant moeten resoluties van het Congres gelijktijdige resoluties zijn, omdat ze in identieke vorm moeten worden goedgekeurd door zowel het Huis als de Senaat.

Gezamenlijke resoluties worden zelden gebruikt om de mening van het Congres uit te drukken, omdat ze in tegenstelling tot eenvoudige of gelijktijdige resoluties de handtekening van de president vereisen.

"Gevoel voor" resoluties worden ook af en toe opgenomen als amendementen op reguliere rekeningen van het Huis of de Senaat. Zelfs als een "sense of" -bepaling is opgenomen als een amendement op een wetsvoorstel dat van kracht wordt, hebben ze geen formeel effect op de openbare orde en worden ze niet beschouwd als een bindend of afdwingbaar onderdeel van het ouderrecht.

Dus wat zijn ze goed?

Als “sense of” -resoluties geen wet creëren, waarom worden ze dan opgenomen als onderdeel van het wetgevingsproces?

"Sense of" -resoluties worden meestal gebruikt voor:

• Ter plaatste: een manier voor individuele leden van het Congres om bekendheid te geven aan een bepaald beleid of concept;
• Politieke overtuiging: een eenvoudige poging van een groep leden om andere leden te overtuigen hun zaak of mening te ondersteunen;
• Oproep aan de president: een poging om de president al dan niet specifieke actie te laten ondernemen (zoals S.Con.Res. 2, overwogen door het Congres in januari 2007, waarin het bevel van president Bush werd veroordeeld om meer dan 20.000 extra Amerikaanse troepen de oorlog in Irak in te sturen);
• Beïnvloeding van buitenlandse zaken: een manier om de mening van de bevolking van de Verenigde Staten kenbaar te maken aan de regering van een vreemde natie; en
• Een formele bedankbrief: een manier om de felicitaties of dankbaarheid van het Congres naar individuele burgers of groepen te sturen. Bijvoorbeeld feliciteren met Amerikaanse Olympische kampioenen of militaire troepen bedanken voor hun opoffering.

Hoewel 'sense of' resoluties geen kracht van wet hebben, besteden buitenlandse regeringen hier aandacht aan als bewijs van verschuivingen in de prioriteiten van het Amerikaanse buitenlands beleid.

Bovendien houden de federale overheidsinstanties het 'gevoel van' resoluties in de gaten als indicaties dat het Congres mogelijk formele wetten overweegt die van invloed kunnen zijn op hun activiteiten of, nog belangrijker, hun aandeel in de federale begroting.

Ten slotte, ongeacht hoe gedenkwaardig of bedreigend de taal die wordt gebruikt in "zin van" resoluties, onthoud dat ze weinig meer zijn dan politieke of diplomatieke tactiek en geen enkele wet creëren.