Stedelijke sloppenwijken Hoe en waarom ze worden gevormd

Stedelijke sloppenwijken zijn nederzettingen, buurten of stadsregio's die niet in de basis levensomstandigheden kunnen voorzien die nodig zijn voor haar inwoners, of sloppenwijkbewoners, om in een veilige en gezonde omgeving te leven. Het Human Settlements Program van de Verenigde Naties (UN-HABITAT) definieert een sloppenwijk als een huishouden dat niet kan voorzien in een van de volgende basiswoonkenmerken:

• Duurzame behuizing van permanente aard die beschermt tegen extreme klimaatomstandigheden.
• Voldoende leefruimte, wat betekent dat niet meer dan drie mensen dezelfde kamer delen.
• Gemakkelijke toegang tot veilig water in voldoende hoeveelheden tegen een betaalbare prijs.
• Toegang tot adequate sanitaire voorzieningen in de vorm van een privé- of openbaar toilet gedeeld door een redelijk aantal mensen.
• Huurbescherming die gedwongen uitzettingen voorkomt.

De ontoegankelijkheid van een of meer van de bovenstaande basislevensomstandigheden resulteert in een "sloppenwijk levensstijl" gemodelleerd door verschillende kenmerken. Slechte wooneenheden zijn kwetsbaar voor natuurrampen en vernietiging, omdat betaalbare bouwmaterialen niet bestand zijn tegen aardbevingen, aardverschuivingen, buitensporige wind of zware regenbuien. Sloppenwijkbewoners lopen een groter risico op rampen vanwege hun kwetsbaarheid voor Moeder Natuur. Sloppenwijken hebben de ernst van de aardbeving in Haïti in 2010 nog verergerd.

Dichte en overvolle woonruimtes creëren een voedingsbodem voor overdraagbare ziekten, die kunnen leiden tot de opkomst van een epidemie. Sloppenwijkbewoners die geen toegang hebben tot schoon en betaalbaar drinkwater lopen het risico op door water overgedragen ziekten en ondervoeding, vooral onder kinderen. Hetzelfde moet gezegd worden voor sloppenwijken zonder toegang tot adequate sanitaire voorzieningen, zoals sanitair en afvalverwerking.

Arme sloppenwijkbewoners lijden vaak onder werkloosheid, analfabetisme, drugsverslaving en lage sterftecijfers van zowel volwassenen als kinderen als gevolg van het niet ondersteunen van één of alle van de fundamentele levensomstandigheden van UN-HABITAT.

Vorming van Slum Living

Velen speculeren dat het merendeel van de sloppenwijken het gevolg is van snelle urbanisatie in een ontwikkelingsland. Deze theorie heeft betekenis omdat een bevolkingsgroei, geassocieerd met verstedelijking, een grotere vraag naar woningen creëert dan het verstedelijkte gebied kan bieden of leveren. Deze bevolkingsgroei bestaat vaak uit plattelandsbewoners die migreren naar stedelijke gebieden waar veel banen zijn en waar de lonen worden gestabiliseerd. De kwestie wordt echter verergerd door het gebrek aan begeleiding, controle en organisatie van federale en stadsregeringen.

Dharavi Slum: Mumbai, India

Dharavi is een sloppenwijk in de buitenwijken van Mumbai, de meest bevolkte stad van India. In tegenstelling tot veel stedelijke sloppenwijken, zijn bewoners meestal werkzaam en werken voor extreem lage lonen in de recyclingindustrie waar Dharavi om bekend staat. Ondanks een verrassend hoog werkgelegenheidspercentage behoren huurvoorwaarden tot de ergste van de sloppenwijken. Bewoners hebben beperkte toegang tot werkende toiletten en nemen daarom hun toevlucht tot verlichting in de nabijgelegen rivier. Helaas dient de nabijgelegen rivier ook als een bron van drinkwater, wat een schaars goed is in Dharavi. Duizenden inwoners van Dharavi worden dagelijks ziek door nieuwe gevallen van cholera, dysenterie en tuberculose als gevolg van de consumptie van lokale waterbronnen. Bovendien is Dharavi ook een van de meer rampgevoelige sloppenwijken in de wereld vanwege hun ligging aan de gevolgen van moessonregens, tropische cyclonen en daaropvolgende overstromingen.

Kibera Slum: Nairobi, Kenia

Bijna 200.000 inwoners wonen in de sloppenwijk van Kibera in Nairobi, waardoor het een van de grootste sloppenwijken in Afrika is. De conventionele sloppenwijken in Kibera zijn kwetsbaar en worden blootgesteld aan de woede van de natuur omdat ze grotendeels zijn gebouwd met moddermuren, vuil of betonnen vloeren en gerecyclede tinnen daken. Naar schatting heeft 20% van deze huizen elektriciteit, maar er zijn gemeentelijke werkzaamheden aan de gang om meer huizen en stadsstraten van elektriciteit te voorzien. Deze "sloppenwijk-upgrades" zijn een model geworden voor inspanningen voor herontwikkeling in sloppenwijken over de hele wereld. Helaas zijn de inspanningen voor de herontwikkeling van de woningvoorraad van Kibera vertraagd vanwege de dichtheid van de nederzettingen en de steile topografie van het land.

Watertekorten blijven vandaag de meest cruciale kwestie van Kibera. Het tekort heeft water tot een winstgevende grondstof gemaakt voor de rijke Nairobians die de sloppenwijkbewoners hebben gedwongen om grote sommen van hun dagelijks inkomen te betalen voor drinkbaar water. Hoewel de Wereldbank en andere liefdadigheidsorganisaties waterpijpleidingen hebben opgezet om het tekort op te heffen, vernietigen concurrenten op de markt deze doelbewust om hun positie ten opzichte van de sloppenwijkgebruikers terug te winnen. De Keniaanse regering regelt dergelijke acties niet in Kibera omdat ze de sloppenwijk niet als een formele regeling erkennen.

Rocinha Favela: Rio De Janeiro, Brazilië

Een "favela" is een Braziliaanse term die wordt gebruikt voor sloppenwijken of sloppenwijken. De Rochinha-favela, in Rio de Janeiro, is de grootste favela in Brazilië en een van de meer ontwikkelde sloppenwijken ter wereld. Rocinha is de thuisbasis van ongeveer 70.000 inwoners van wie de huizen zijn gebouwd op een steile berghellingen die gevoelig zijn voor aardverschuivingen en overstromingen. De meeste huizen hebben goede sanitaire voorzieningen, sommige hebben toegang tot elektriciteit en nieuwere huizen zijn vaak volledig van beton gebouwd. Oudere huizen komen echter vaker voor en zijn gemaakt van fragiele, gerecyclede metalen die niet aan een permanente fundering zijn bevestigd. Ondanks deze kenmerken is Rocinha het meest berucht vanwege zijn misdaad en drugshandel.

Referentie

• "UN-HABITAT." UN-HABITAT. N.p., n.d. Web. 05 september 2012. http://www.unhabitat.org/pmss/listItemDetails.aspx?publicationID=2917