Standpunt van derden

In een werk van fictie of non-fictie, relateert het 'gezichtspunt van de derde persoon' gebeurtenissen met behulp van voornaamwoorden van een derde persoon zoals 'hij', 'zij' en 'zij'. De drie belangrijkste soorten gezichtspunten van derden zijn:

• Derde persoon doelstelling: De feiten van een verhaal worden gerapporteerd door een schijnbaar neutrale, onpersoonlijke waarnemer of recorder. Zie bijvoorbeeld "The Rise of Pancho Villa" van John Reed.
• Alwetende derde persoon: AEen alwetende verteller rapporteert niet alleen de feiten, maar kan ook gebeurtenissen interpreteren en de gedachten en gevoelens van elk personage relateren. De romans "Middlemarch" door George Eliot en "Charlotte's Web" door E.B. Wit hanteert het standpunt van de derde persoon-alwetend.
• Derde persoon beperkt: Een verteller rapporteert de feiten en interpreteert gebeurtenissen vanuit het perspectief van een enkel personage. Zie bijvoorbeeld het korte verhaal 'Miss Brill' van Katherine Mansfield.

Bovendien kan een schrijver vertrouwen op een "meervoudig" of "variabel" standpunt van een derde persoon, waarin het perspectief van het ene personage naar het andere verschuift in de loop van een verhaal.

Voorbeelden en observaties in fictie

Het perspectief van de derde persoon is effectief geweest in een breed scala van fictie, van de bijtende politieke allegorie van George Orwell tot E.B. White's klassieke en emotionele kinderverhaal.

• "Toen ik zeventien was, was ik slecht gekleed en zag ik er grappig uit en dacht ik aan mezelf in de derde persoon. 'Allen Dow liep door de straat en naar huis.' 'Allen Dow glimlachte een dunne sardonische glimlach.' "(John Updike," Flight. "" The Early Stories: 1953-1975. "Random House, 2003)
• "Ze herinnerden zich allemaal, of dachten dat ze zich dat herinnerden, hoe ze Sneeuwbal voor hen hadden zien stormen in de Slag om de Koestal, hoe hij zich bij elke bocht had verzameld en aangemoedigd, en hoe hij geen moment had gepauzeerd, zelfs wanneer de pellets van Jones's pistool had zijn rug verwond. " (George Orwell, "Animal Farm", Secker en Warburg, 1945)
• "De gans riep naar de dichtstbijzijnde koe dat Wilbur vrij was, en al snel wisten alle koeien. Toen vertelde een van de koeien een van de schapen, en al snel wisten alle schapen. De lammeren leerden het van hun moeders. De paarden, in hun stallen in de schuur, staken hun oren op toen ze de gans hoorden schreeuwen; en al snel hadden de paarden begrepen wat er gebeurde. " (E.B. White, "Charlotte's Web." Harper, 1952)

De schrijver als filmcamera

Het gebruik van het derde persoonsperspectief in fictie is vergeleken met het objectieve oog van een filmcamera, met al zijn voor- en nadelen. Sommige leraren in schrijven raden af ​​om het te veel te gebruiken om "in de hoofden te komen" van meerdere karakters.

"Vanuit het gezichtspunt van een derde persoon kan de auteur als een filmcamera zijn die naar elke set beweegt en elke gebeurtenis opneemt ... Het laat de camera ook achter de ogen van elk personage glijden, maar pas op, doe het te vaak of onhandig, en je verliest je lezer heel snel. Als je een derde persoon gebruikt, kom dan niet in de hoofden van je personages om de lezer hun gedachten te laten zien, maar laat hun acties en woorden de lezer ertoe brengen die gedachten uit te zoeken.
-Bob Mayer, "The Novel Writer's Toolkit: A Guide to Novels Writing and Getting Publishing" (Writer's Digest Books, 2003)

Derde persoon in non-fictie

De stem van de derde persoon is ideaal voor feitelijke rapportage, bijvoorbeeld in de journalistiek of academisch onderzoek, omdat deze gegevens presenteert als objectief en niet als afkomstig van een subjectief en bevooroordeeld individu. Deze stem en dit perspectief laten het onderwerp zien en verminderen het belang van de intersubjectieve relatie tussen de auteur en de lezer.

Zelfs zakelijk schrijven en adverteren gebruiken dit perspectief vaak om een ​​gezaghebbende toon te versterken of zelfs om griezeligheid te voorkomen, zoals het volgende voorbeeld uit Victoria's Secret zo goed toont:

'In non-fictie is het standpunt van de derde persoon niet zozeer alwetend als objectief. Het is het voorkeurspunt voor rapporten, onderzoekspapers of artikelen over een specifiek onderwerp of cast van personages. Het is het beste voor zakelijke missives, brochures, en brieven namens een groep of instelling. Zie hoe een kleine verandering in gezichtspunt voldoende verschil creëert om wenkbrauwen op te wekken over de tweede van deze twee zinnen: 'Victoria's Secret wil je korting geven op alle beha's en slipjes .' (Leuke, onpersoonlijke derde persoon.) 'Ik wil je korting geven op alle beha's en slipjes.' (Hmmm. Wat is de bedoeling daar?) ...
"Onverbiddelijke subjectiviteit is misschien goed voor immer populaire memoires over incest en inside-the-Beltway intrige, maar het standpunt van de derde persoon blijft de standaard in nieuwsrapportage en schrijven die als doel heeft te informeren, omdat het de aandacht van de schrijver houdt en over het onderwerp. "
-Constance Hale, "Sin and Syntax: How to Wickedly Effective Prose Craft" (Random House, 1999)

Persoonlijk en onpersoonlijk discours

Sommige schrijvers op schrift suggereren dat de termen "derde persoon" en "eerste persoon" misleidend zijn en moeten worden vervangen door de preciezere termen "persoonlijk" en "onpersoonlijk" discours. Zulke schrijvers beweren dat "derde persoon" ten onrechte impliceert dat er geen persoonlijk gezichtspunt in een stuk bestaat of dat er geen voornaamwoorden in een tekst zullen verschijnen. In werken die twee van de hierboven genoemde subset-voorbeelden gebruiken, zijn derde persoon objectieve en derde persoon beperkte, persoonlijke perspectieven in overvloed. Om deze verwarring te omzeilen, wordt een andere taxonomie voorgesteld.

"De termen 'derde persoon narratief' en 'eerste persoon narratief' zijn verkeerde benamingen, omdat ze de volledige afwezigheid van voornaamwoorden in 'derde persoon verhalen' impliceren. ... [Nomi] Tamir stelt voor eerst de ontoereikende terminologie te vervangen ' - en derde persoon vertelling 'door respectievelijk persoonlijk en onpersoonlijk discours. Als de verteller / formele spreker van een tekst naar zichzelf verwijst (dat wil zeggen, als de verteller een deelnemer is aan de gebeurtenissen die hij / zij vertelt), dan is de tekst wordt volgens Tamir als een persoonlijk discours beschouwd. Als de verteller / formele spreker daarentegen niet naar zichzelf verwijst in het discours, dan wordt de tekst beschouwd als een onpersoonlijk discours. "
-Susan Ehrlich, "Point of View" (Routledge, 1990)

Ondanks dergelijke zorgen, en ongeacht hoe het wordt genoemd, is het perspectief van derden een van de meest voorkomende manieren om te communiceren in bijna alle non-fictiecontexten en blijft het een belangrijk hulpmiddel voor fictieschrijvers.