De geschiedenis van neonreclames

De theorie achter neon sign-technologie gaat terug tot 1675, vóór het tijdperk van elektriciteit, toen de Franse astronoom Jean Picard * een zwakke gloed in een kwikbarometerbuis constateerde. Toen de buis werd geschud, trad een gloed op die barometrisch licht werd genoemd, maar de oorzaak van het licht (statische elektriciteit) was op dat moment nog niet bekend.

Hoewel de oorzaak van barometrisch licht nog niet werd begrepen, werd het onderzocht. Later, toen de principes van elektriciteit werden ontdekt, konden wetenschappers vooruitgang boeken in de richting van de uitvinding van vele vormen van verlichting.

Elektrische ontladingslampen

In 1855 werd de Geissler-buis uitgevonden, genoemd naar Heinrich Geissler, een Duitse glasblazer en natuurkundige. Het belang van de Geissler-buis was dat nadat elektrische generatoren waren uitgevonden, veel uitvinders experimenten met Geissler-buizen, elektrische stroom en verschillende gassen begonnen uit te voeren. Wanneer een Geissler-buis onder lage druk werd geplaatst en een elektrische spanning werd aangelegd, zou het gas gloeien.

Tegen 1900, na jaren van experimenten, werden verschillende soorten elektrische ontladingslampen of damplampen uitgevonden in Europa en de Verenigde Staten. Eenvoudig gedefinieerd is de elektrische ontladingslamp een verlichtingsapparaat bestaande uit een transparante container waarin een gas wordt bekrachtigd door een aangelegde spanning en daardoor gloeit.

Georges Claude - Uitvinder van de eerste neonlamp

Het woord neon komt van het Griekse 'neos', wat 'het nieuwe gas' betekent. Neongas werd ontdekt door William Ramsey en M. W. Travers in 1898 in Londen. Neon is een zeldzaam gasvormig element dat in de atmosfeer voorkomt in een hoeveelheid van 1 deel op 65.000 lucht. Het wordt verkregen door vloeibaarmaking van lucht en gescheiden van de andere gassen door gefractioneerde destillatie.

De Franse ingenieur, scheikundige en uitvinder Georges Claude (24 september 1870, d. 23 mei 1960) was de eerste persoon die een elektrische ontlading aanbracht op een afgesloten buis neongas (circa 1902) om een lamp. Georges Claude toonde het eerste neonlicht op 11 december 1910 in Parijs.

Georges Claude patenteerde op de neonlichtbuis op 19 januari 1915 - Amerikaans octrooi 1.125.476.

In 1923 introduceerden Georges Claude en zijn Franse bedrijf Claude Neon neongasborden in de Verenigde Staten, door er twee te verkopen aan een Packard-autodealer in Los Angeles. Earle C. Anthony kocht de twee tekens met de tekst "Packard" voor $ 24.000.

Neonverlichting werd snel een populair onderdeel in buitenreclame. Zichtbaar, zelfs bij daglicht, zouden mensen stoppen en staren naar de eerste neonreclames genaamd "vloeibaar vuur".

Een lichtreclame maken

Holle glazen buizen die worden gebruikt om neonlampen te maken, zijn verkrijgbaar in lengtes van 4, 5 en 8 ft. Om de buizen te vormen, wordt het glas verwarmd door aangestoken gas en geforceerde lucht. Afhankelijk van het land en de leverancier worden verschillende glassamenstellingen gebruikt. Wat 'zacht' glas wordt genoemd, heeft samenstellingen zoals loodglas, sodakalkglas en bariumglas. "Hard" glas in de borosilicaatfamilie wordt ook gebruikt. Afhankelijk van de glassamenstelling is het werkbereik van glas van 1600 'F tot meer dan 2200'F. De temperatuur van de lucht-gasvlam, afhankelijk van de brandstof en de verhouding, is ongeveer 3000 ° F met propaangas.

De buizen worden gekrast (gedeeltelijk gesneden) terwijl ze koud zijn met een vijl en worden dan uit elkaar gebroken terwijl ze heet zijn. Vervolgens maakt de ambachtsman de hoek- en curvecombinaties. Wanneer de slang klaar is, moet de slang worden verwerkt. Dit proces varieert afhankelijk van het land; de procedure wordt "bombardement" genoemd in de VS. De buis wordt gedeeltelijk van lucht geëvacueerd. Vervolgens wordt kortgesloten met hoogspanningsstroom totdat de buis een temperatuur van 550 F. bereikt. Vervolgens wordt de buis weer geëvacueerd totdat deze een vacuüm van 10-3 torr bereikt. Argon of neon wordt opgevuld tot een specifieke druk, afhankelijk van de diameter van de buis en afgesloten. In het geval van een met argon gevulde buis worden aanvullende stappen genomen voor de injectie van kwik; meestal 10-40ul, afhankelijk van de buislengte en het klimaat waarin het moet werken.

Rood is de kleur die neongas produceert, neongas gloeit met zijn karakteristieke rode licht, zelfs bij atmosferische druk. Er zijn nu meer dan 150 kleuren mogelijk; bijna elke kleur behalve rood wordt geproduceerd met argon, kwik en fosfor. Neonbuizen verwijzen eigenlijk naar alle ontladingslampen met positieve kolommen, ongeacht de gasvulling. De kleuren in volgorde van ontdekking waren blauw (Mercurius), wit (Co2), goud (Helium), rood (Neon) en vervolgens verschillende kleuren van buizen met fosforcoating. Het kwikspectrum is rijk aan ultraviolet licht dat op zijn beurt een fosforlaag aan de binnenkant van de buis opwekt om te gloeien. Fosforen zijn verkrijgbaar in vrijwel alle pastelkleuren.

extra notities

Jean Picard is beter bekend als de astronoom die eerst de lengte van een graad van een meridiaan (lengtegraadlijn) nauwkeurig heeft gemeten en daaruit de grootte van de aarde heeft berekend. Een barometer is een apparaat dat wordt gebruikt om de atmosferische druk te meten.

Speciale dank gaat uit naar Daniel Preston voor het verstrekken van technische informatie voor dit artikel. De heer Preston is een uitvinder, een ingenieur, een lid van de technische commissie van de International Neon Association en de eigenaar van Preston Glass Industries.