De geschiedenis van Kool-Aid

Kool-Aid is tegenwoordig een begrip. Nebraska noemde Kool-Aid als zijn officiële staatsdrank in de late jaren negentig, terwijl Hastings, Nebraska, de stad waar de poederdrank werd uitgevonden, "een jaarlijks zomerfestival genaamd Kool-Aid Days viert op het tweede weekend van augustus, ter ere van hun stad beweert beroemd te zijn, "merkt Wikipedia op. Als je een volwassene bent, heb je waarschijnlijk herinneringen aan het drinken van de poederdrank op warme zomerdagen als een kind. Maar het verhaal van de uitvinding van Kool-Aid en de populariteit ervan is een interessant verhaal, letterlijk een voddenrijk verhaal.

Gefascineerd door chemie

"Edwin Perkins (8 januari 1889 - 3 juli 1961) was altijd gefascineerd door scheikunde en vond het leuk dingen uit te vinden", merkt het Hastings Museum voor natuurlijke en culturele geschiedenis op bij het beschrijven van de uitvinder van de drank en zijn beroemdste bewoner. Als jongen werkte Perkins in de algemene winkel van zijn familie, die onder andere een vrij nieuw product met de naam Jell-O verkocht.

Het gelatinedessert bevatte destijds zes smaken, geproduceerd uit een poedermix. Dit bracht Perkins ertoe om na te denken over het maken van mixdrankjes. "Toen zijn familie aan het begin van de (20e) eeuw naar het zuidwesten van Nebraska verhuisde, experimenteerde de jonge Perkins met zelfgemaakte brouwsels in de keuken van zijn moeder en creëerde het verhaal over Kool-Aid."

Perkins en zijn familie verhuisden in 1920 naar Hastings, en in die stad vond Perkins in 1922 de 'Fruit Smack' uit, de voorloper van Kook-Aid, die hij voornamelijk via postorder verkocht. Perkins hernoemde het drankje Kool Ade en vervolgens Kool-Aid in 1927, merkt het Hastings Museum op.

Alles in kleur voor een dubbeltje

"Het product, dat voor een pakket van 10 ¢ werd verkocht, werd eerst per postorder in zes smaken aan groothandel, snoep, en andere geschikte markten verkocht; aardbei, kers, citroen-limoen, druif, sinaasappel en framboos," merkt op Hastings Museum. "In 1929 werd Kool-Aid landelijk door supermarkten verspreid in supermarkten. Het was een familieproject om de populaire frisdrankmix in het hele land te verpakken en te verzenden."

Perkins verkocht ook andere producten per postorder, inclusief een mengsel om rokers te helpen met het opgeven van tabak, maar in 1931 was de vraag naar het drankje "zo sterk, andere artikelen werden weggelaten zodat Perkins zich uitsluitend op Kool-Aid kon concentreren," de Hastings museumnotities, eraan toevoegend dat hij uiteindelijk de productie van het drankje naar Chicago verhuisde.

De depressie overleven

Perkins overleefde de Grote Depressiejaren door de prijs voor een pakje Kool-Aid te verlagen tot slechts 5 ¢ - wat zelfs tijdens die magere jaren als een koopje werd beschouwd. De prijsverlaging werkte en tegen 1936 boekte het bedrijf van Perkins meer dan $ 1,5 miljoen aan jaarlijkse omzet, volgens Kool-Aid Days, een website gesponsord door Kraft Foods.

Jaren later verkocht Perkins zijn bedrijf aan General Foods, dat nu onderdeel is van Kraft Foods, waardoor hij een rijke man is, een beetje bedroefd om de controle over zijn uitvinding af te staan. "Op 16 februari 1953 riep Edwin Perkins al zijn werknemers bijeen om hen te vertellen dat op 15 mei het eigendom van Perkins-producten zou worden overgenomen door General Foods", merkt de Kool-Aid Days-website op. "Op een spraakzame informele manier volgde hij de geschiedenis van het bedrijf, en zijn zes heerlijke smaken, en hoe passend het was nu dat Kool-Aid bij Jell-O zou komen in de familie General Foods."