De geschiedenis en het proces van textielproductie

Het creëren van textiel, of stoffen en stoffen, is een van de oudste activiteiten van de mensheid. Ondanks de grote vooruitgang in de productie en productie van kleding, is het creëren van natuurlijk textiel nog steeds afhankelijk van de effectieve omzetting van vezels in garen en vervolgens garen in weefsel. Als zodanig zijn er vier primaire stappen in de productie van textiel die hetzelfde zijn gebleven.

De eerste is het oogsten en reinigen van de vezel of wol. De tweede is kaarden en draaien in draden. De derde is om de draden tot een doek te weven. De vierde en laatste stap is het kledingstuk naaien en naaien.

Vroege productie

Net als voedsel en onderdak is kleding een fundamentele menselijke vereiste om te overleven. Toen gevestigde neolithische culturen de voordelen van geweven vezels boven dierenhuiden ontdekten, ontstond het maken van stof als een van de fundamentele technologieën van de mensheid op basis van bestaande mandenmakerijtechnieken.

Van de vroegste handspindel en spinrok en basishandloom tot de sterk geautomatiseerde spinmachines en krachtmachines van vandaag, de principes van het omzetten van plantaardige vezels in stof zijn constant gebleven: planten worden gekweekt en de vezel wordt geoogst. De vezels worden gereinigd en uitgelijnd en vervolgens tot garen of draad gesponnen. Ten slotte zijn de garens met elkaar verweven om doek te produceren. Tegenwoordig spinnen we ook complexe synthetische vezels, maar ze worden nog steeds samengeweven met hetzelfde proces als katoen en vlas dat millennia geleden nog gebeurde.

Het proces, stap voor stap

• Picking: Nadat de gekozen vezel was geoogst, was plukken het proces dat volgde. Verwijderde vreemde materie (vuil, insecten, bladeren, zaden) uit de vezel. Vroege plukkers slaan de vezels om ze los te maken en puin met de hand te verwijderen. Uiteindelijk gebruikten machines roterende tanden om het werk te doen en produceerden ze een dunne "ronde" die klaar was om te kaarden.
• carding: Kaarden was het proces waarbij de vezels werden gekamd om ze uit te lijnen en samen te voegen in een los touw dat een "splinter" wordt genoemd. Handcarders trokken de vezels tussen de draadtanden in planken. Machines zouden worden ontwikkeld om hetzelfde te doen met roterende cilinders. Slivers (rijmpjes met duikers) werden vervolgens gecombineerd, gedraaid en uitgetrokken in "zwerven".
• spinning. Nadat het kaarden splinters en zwervers had gemaakt, was spinnen dat proces dat het zwervende touw verdraaide en eruit trok en het resulterende garen op een spoel wond. Een spinnewielbediende haalde het katoen met de hand tevoorschijn. Een reeks rollers heeft dit bereikt op machines die "throstles" en "spinning mules" worden genoemd.
• kromtrekken: Warping verzamelde garens van een aantal klossen en wond ze dicht bij elkaar op een haspel of spoel. Van daaruit werden ze overgebracht naar een scheringstraal, die vervolgens op een weefgetouw werd gemonteerd. Scheringdraden waren die welke in de lengte op het weefgetouw liepen.
• Weaving: Weven was de laatste fase in het maken van textiel en stoffen. Kruiselings inslagdraden waren verweven met kettingdraden op een weefgetouw. Een 19e-eeuws weefgetouw werkte in wezen als een handloom, behalve dat zijn acties gemechaniseerd waren en daarom veel sneller.