Het Freedom Charter in Zuid-Afrika

Het Freedom Charter was een document dat door de verschillende leden van de Congress Alliance in juni 1955 werd geratificeerd op het Congress of the People in Kliptown, Soweto, Zuid-Afrika. Het beleid dat in het Handvest is uiteengezet, omvatte een eis voor een multiraciale, democratisch gekozen regering, gelijke kansen, de nationalisatie van banken, mijnen en zware industrieën, en een herverdeling van land. Africanistische leden van het ANC verwierpen het Freedom Charter en braken weg om het Pan-Afrikaans Congres te vormen.

In 1956 werden 156 personen die betrokken waren bij de oprichting en bekrachtiging van het Freedom Charter gearresteerd wegens verraad na uitgebreide huiszoekingen en inbeslagname van documenten. Dit was bijna de gehele uitvoerende macht van het African National Congress (ANC), het Congress of Democrats, het South African Indian Congress, het Coloured People's Congress en het South African Congress of Trade Unions (gezamenlijk bekend als de Congress Alliance). Ze werden beschuldigd van 'hoogverraad en een landelijke samenzwering om geweld te gebruiken om de huidige regering omver te werpen en te vervangen door een communistische staat."De straf voor hoogverraad was de dood.

Het Freedom Charter en de clausules

"Wij, de mensen van Zuid-Afrika, verklaren voor al ons land en de wereld om te weten dat Zuid-Afrika toebehoort aan allen die er in wonen, zwart en wit, en dat geen enkele regering terecht autoriteit kan claimen tenzij het gebaseerd is op de wil van alle mensen." -Het Freedom Charter

Hier is een samenvatting van elk van de clausules, waarin verschillende rechten en standpunten in detail worden vermeld.

• De mensen zullen regeren: Dit punt omvatte universele stemrechten en de rechten om te fungeren als lid van de raad van bestuur, ongeacht ras, kleur en geslacht.
• Alle nationale groepen hebben gelijke rechten: Apartheidswetten worden opzij gezet en alle groepen kunnen hun eigen taal en gebruiken gebruiken zonder discriminatie.
• De mensen zullen delen in de rijkdom van het land: Mineralen, banken en monopolistische industrieën zouden voor het welzijn van de overheid eigendom van de overheid worden. Allen zouden vrij zijn om elke handel of beroep uit te oefenen, maar de industrie en de handel zouden worden gecontroleerd voor het welzijn van de hele bevolking. 
• Het land zal worden gedeeld met degenen die het bewerken: Er zal landherverdeling plaatsvinden met hulp aan boeren om het te bewerken en een einde maken aan raciale beperkingen op eigendom en vrij verkeer. 
• Allen zullen gelijk zijn voor de wet: Dit geeft mensen rechten op een eerlijk proces, representatieve rechtbanken, eerlijke gevangenisstraf, evenals geïntegreerde wetshandhaving en militaire. Er is geen wettelijke discriminatie op grond van ras, kleur of overtuiging.
• Iedereen zal genieten van gelijke mensenrechten: Mensen krijgen de vrijheid van meningsuiting, vergadering, pers, religie en onderwijs. Dit betreft bescherming tegen invallen van de politie, vrijheid om te reizen en afschaffing van paswetten.
• Er zullen werk en veiligheid zijn: Er is een gelijk loon voor gelijk werk voor alle races en geslachten. Mensen hebben het recht om vakbonden te vormen. Er werden werkplekregels aangenomen, waaronder een 40-urige werkweek, werkloosheidsuitkeringen, minimumloon en verlof. Deze clausule elimineerde kinderarbeid en andere vormen van misbruik.
• De deuren van leren en cultuur worden geopend: Deze clausule heeft betrekking op gratis onderwijs, toegang tot hoger onderwijs, het beëindigen van analfabetisme onder volwassenen, het bevorderen van cultuur en het beëindigen van culturele kleurverboden.
• Er zullen huizen, veiligheid en comfort zijn: Dit geeft recht op fatsoenlijke, betaalbare huisvesting, gratis medische zorg en preventieve gezondheid, zorg voor bejaarden, wezen en gehandicapten.
• Rust, vrije tijd en recreatie zijn het recht van allen.
• Er zal vrede en vriendschap zijn: Deze clausule zegt dat we moeten streven naar wereldvrede door onderhandelingen en erkenning van rechten op zelfbestuur.

Het verraadproces

Bij het verraadproces in augustus 1958 probeerde het Openbaar Ministerie aan te tonen dat het Vrijheidshandvest een communistisch traktaat was en dat de enige manier om dit te bereiken was door de huidige regering omver te werpen. De deskundige getuige van de Kroon over het communisme gaf echter toe dat het Handvest "een humanitair document dat mogelijk de natuurlijke reactie en ambities van niet-blanken op de barre omstandigheden in Zuid-Afrika weergeeft."

Het belangrijkste bewijsmateriaal tegen de beschuldigde was een opname van een toespraak van Robert Resha, de Trasvaal vrijwilliger in het hoofd, die leek te zeggen dat vrijwilligers gewelddadig moeten zijn wanneer ze worden opgeroepen om geweld te gebruiken. Tijdens de verdediging werd aangetoond dat Resha's gezichtspunten eerder uitzondering dan regel in het ANC waren en dat het korte citaat volledig uit de context was gehaald.

Het resultaat van het verraadproces

Binnen een week na het begin van het parcours werd een van de twee aanklachten op grond van de Suppression of Communism Act ingetrokken. Twee maanden later kondigde de kroon aan dat de hele aanklacht werd ingetrokken, alleen om een ​​nieuwe aanklacht uit te vaardigen tegen 30 mensen - alle leden van het ANC.

Chief Albert Luthuli en Oliver Tambo werden vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs. Nelson Mandela en Walter Sisulu (secretaris-generaal van het ANC) behoorden tot de laatste 30 beschuldigden.

Op 29 maart 1961 onderbrak Justice FL Rumpff de verdediging met een vonnis. Hij kondigde aan dat, hoewel het ANC bezig was de regering te vervangen en illegale protestmiddelen had gebruikt tijdens de Defiance Campaign, de Kroon niet had aangetoond dat het ANC geweld gebruikte om de regering omver te werpen en zich daarom niet schuldig maakte aan verraad. De kroon was er niet in geslaagd om een ​​revolutionaire intentie te vestigen achter de acties van de verdachte. Niet-schuldig bevonden, werden de resterende 30 beschuldigden ontslagen.

De gevolgen van het verraadproces

De Treason Trial was een serieuze klap voor het ANC en de andere leden van de Congress Alliance. Hun leiderschap werd opgesloten of verboden en er werden aanzienlijke kosten gemaakt. Het belangrijkste is dat de meer radicale leden van de ANC Youth League in opstand kwamen tegen de ANC-interactie met andere races en vertrokken om de PAC te vormen.

Nelson Mandela, Walter Sisulu en zes anderen kregen uiteindelijk een levenslange gevangenisstraf wegens verraad in 1964 bij wat bekend staat als het Rivonia-proces.