De definitie en het doel van politieke instellingen

Politieke instellingen zijn de organisaties in een overheid die wetten maken, handhaven en toepassen. Ze bemiddelen vaak in conflicten, maken (overheids) beleid op het gebied van economie en sociale stelsels en bieden anderszins vertegenwoordiging voor de bevolking.

Over het algemeen zijn democratische politieke regimes verdeeld in twee soorten: presidentiële (onder leiding van een president) en parlementaire (onder leiding van een parlement). Wetgevende macht gebouwd om de regimes te ondersteunen zijn eenkamer (slechts één huis) of tweekamer (twee huizen - bijvoorbeeld een senaat en een huis van afgevaardigden of een huis van commons en een huis van heren). Partysystemen kunnen tweepartijen of meerpartijen zijn, de partijen kunnen sterk of zwak zijn, afhankelijk van hun niveau van interne cohesie. De politieke instellingen zijn die organen - partijen, wetgevers en staatshoofden - die het hele mechanisme van moderne regeringen vormen.

Partijen, vakbonden en rechtbanken

Daarnaast omvatten politieke instellingen politieke partijorganisaties, vakbonden en de (juridische) rechtbanken. De term 'politieke instellingen' kan ook verwijzen naar de erkende structuur van regels en principes waarbinnen bovengenoemde organisaties opereren, waaronder begrippen als het stemrecht, een verantwoordelijke overheid en verantwoording.

Politieke instellingen, kort gezegd

Politieke instellingen en systemen hebben een directe invloed op het zakelijke klimaat en de activiteiten van een land. Een politiek systeem dat bijvoorbeeld rechtlijnig en evolueert als het gaat om politieke participatie van de bevolking en gericht op het welzijn van zijn burgers, draagt ​​bij aan positieve economische groei in zijn regio..

Elke samenleving moet een soort politiek systeem hebben, zodat het op passende wijze middelen en lopende procedures kan toewijzen. Samen met hetzelfde concept, stelt een politieke instelling de regels vast waarin een geordende samenleving gehoorzaamt en uiteindelijk beslist en de wetten beheert voor diegenen die zich niet correct houden.

Soorten politieke systemen

Het politieke systeem bestaat uit zowel politiek als overheid en omvat de wet, economie, cultuur en aanvullende sociale concepten.

De meest populaire politieke systemen die we over de hele wereld kennen, kunnen worden teruggebracht tot een paar eenvoudige kernconcepten. Veel aanvullende soorten politieke systemen zijn vergelijkbaar in idee of root, maar de meeste hebben de neiging om concepten te omringen van:

• Democratie: Een regeringssysteem van de hele bevolking of alle in aanmerking komende leden van een staat, meestal via gekozen vertegenwoordigers.
• Republiek: Een staat waarin de hoogste macht wordt gehouden door het volk en hun gekozen vertegenwoordigers, en die een gekozen of benoemde president heeft in plaats van een monarch.
• Monarchie: Een regeringsvorm waarin een persoon regeert, meestal een koning of een koningin. De autoriteit, ook bekend als een kroon, wordt meestal geërfd.
• communisme: Een regeringssysteem waarin de staat de economie plant en controleert. Vaak heeft een autoritaire partij de macht en worden staatscontroles opgelegd.
• Dictatuur: Een vorm van overheid waarbij één persoon de belangrijkste regels en beslissingen neemt met absolute macht, zonder rekening te houden met input van anderen.

De functie van een politiek systeem

In 1960 verzamelden Almond en Coleman drie kernfuncties van een politiek systeem, waaronder: 

1. De integratie van de samenleving handhaven door normen te bepalen.
2. Elementen van sociale, economische en religieuze systemen aanpassen en veranderen die nodig zijn om collectieve (politieke) doelen te bereiken.
3. Om de integriteit van het politieke systeem te beschermen tegen externe bedreigingen.

In de moderne samenleving in de Verenigde Staten wordt bijvoorbeeld de belangrijkste functie van de twee kernpolitieke partijen gezien als een manier om belangengroepen en constituenten te vertegenwoordigen en beleid te creëren terwijl keuzes worden geminimaliseerd. Over het algemeen is het de bedoeling om wetgevingsprocessen gemakkelijker te maken voor mensen om te begrijpen en mee te werken.

Politieke stabiliteit en Veto-spelers

Elke regering streeft naar stabiliteit, en zonder instellingen kan een democratisch politiek systeem gewoon niet werken. Systemen hebben regels nodig om politieke actoren te kunnen selecteren (het benoemingsproces). De leiders moeten fundamentele vaardigheden hebben over hoe de politieke instellingen werken en er moeten regels zijn over hoe gezaghebbende beslissingen worden genomen. De instellingen beperken politieke actoren door afwijkingen van institutioneel voorgeschreven gedrag te bestraffen en passend gedrag te belonen.

Instellingen kunnen dilemma's voor inzamelingsacties oplossen. Alle regeringen hebben bijvoorbeeld een collectief belang bij het verminderen van koolstofemissies, maar voor individuele actoren is het kiezen van een groter doel vanuit economisch oogpunt niet zinvol. Het is dus aan de federale overheid om afdwingbare sancties vast te stellen.

Maar het belangrijkste doel van een politieke instelling is het creëren en handhaven van stabiliteit. Dat doel wordt haalbaar gemaakt door wat de Amerikaanse politicoloog George Tsebelis 'vetospelers' noemt. Tsebelis stelt dat het aantal vetospelers - mensen die het eens moeten worden over een verandering voordat deze vooruit kan gaan - een aanzienlijk verschil maakt in hoe gemakkelijk wijzigingen kunnen worden aangebracht. Aanzienlijke afwijkingen van de status quo zijn onmogelijk als er te veel vetospelers zijn, met specifieke ideologische afstanden tussen hen.