Gerapporteerde spraak

Gerapporteerde toespraak is het rapport van een spreker of schrijver over de woorden die iemand anders heeft gesproken, geschreven of gedacht. Ook wel genoemd gemeld discours.

Traditioneel zijn er twee brede categorieën gerapporteerde spraak zijn erkend: directe rede (waarin de woorden van de oorspronkelijke spreker woord voor woord worden geciteerd) en indirecte rede (waarin de gedachten van de oorspronkelijke spreker worden overgebracht zonder de exacte woorden van de spreker te gebruiken). Een aantal taalkundigen heeft dit onderscheid echter betwist en (onder andere) opgemerkt dat er een aanzienlijke overlap is tussen de twee categorieën. Deborah Tannen, bijvoorbeeld, heeft betoogd dat "[w] hat algemeen wordt aangeduid als gerapporteerde spraak of directe citaat in gesprek is geconstrueerde dialoog."

Waarnemingen

• "Gerapporteerde toespraak is niet alleen een bepaalde grammaticale vorm of transformatie, zoals sommige grammaticaboeken kunnen suggereren. We moeten ons realiseren dat gerapporteerde spraak in feite een soort vertaling is, een omzetting die noodzakelijkerwijs rekening houdt met twee verschillende cognitieve perspectieven: het gezichtspunt van de persoon wiens uiting wordt gemeld, en dat van een spreker die eigenlijk die uiting melden. "
  (Teresa Dobrzyńska, "Rendering Metafoor in Reported Speech", in Relatieve standpunten: taalkundige representatie van cultuur, ed. door Magda Stroińska. Berghahn Books, 2001)

Tannen over de schepping van dialoog

• 'Ik wil de conventionele Amerikaanse letterlijke opvatting van' in twijfel trekkengerapporteerde spraaken beweren in plaats daarvan dat het uiten van dialoog in gesprek net zo goed een creatieve handeling is als het creëren van dialoog in fictie en drama. 
• "Het gieten van gedachten en spraak in dialoog creëert bepaalde scènes en karakters - en ... het is het bijzondere dat lezers beweegt door een gevoel van identificatie tussen spreker of schrijver en luisteraar of lezer tot stand te brengen en voort te bouwen. Als leraren van creatief schrijven neoferen aansporen schrijvers, de nauwkeurige weergave van het specifieke communiceert universaliteit, terwijl directe pogingen om universaliteit te vertegenwoordigen vaak niets communiceren. " (Deborah Tannen, Talking Voices: Herhaling, dialoog en beeldspraak in conversatie, 2e ed. Cambridge University Press, 2007)

Goffman op gerapporteerde spraak

• "[Erving] Goffmans werk is fundamenteel gebleken in het onderzoek naar gerapporteerde spraak zelf. Hoewel Goffman zich niet bezighoudt met de analyse van daadwerkelijke gevallen van interactie (voor een kritiek, zie Schlegoff, 1988), biedt het een kader voor onderzoekers die zich bezighouden met het onderzoeken van gerapporteerde spraak in de meest elementaire omgeving van voorkomen: gewoon gesprek ...
• "Goffman ... stelde voor dat gerapporteerde spraak een natuurlijk gevolg is van een meer algemeen fenomeen in interactie: verschuivingen van 'voet', gedefinieerd als 'de afstemming van een individu op een bepaalde uiting ...' ([Vormen van praten,] 1981: 227). Goffman maakt zich zorgen om de rollen van spreker en luisteraar op te splitsen in hun samenstellende delen ... [Ons vermogen om gerapporteerde spraak te gebruiken komt voort uit het feit dat we verschillende rollen kunnen aannemen binnen het 'productieformaat', en het is een van de vele manieren waarop we tijdens de interactie voortdurend van voet veranderen ... "(Rebecca Clift en Elizabeth Holt, Inleiding. Reporting Talk: Reported Speech in Interaction. Cambridge University Press, 2007)

Gerapporteerde spraak in juridische context

• " [R] geïmporteerde spraak neemt een prominente positie in ons taalgebruik in de context van de wet in. Veel van wat er in deze context wordt gezegd, heeft te maken met het weergeven van de uitspraken van mensen: we rapporteren de woorden die de handelingen van andere mensen vergezellen om deze laatste in het juiste perspectief te plaatsen. Als gevolg hiervan draait een groot deel van ons rechtsstelsel, zowel in de theorie als in de praktijk van de wet, om het vermogen om de juistheid van een verbaal verslag van een situatie te bewijzen of te weerleggen. Het probleem is hoe dat verslag, van het eerste politierapport tot de definitieve opgelegde straf, in juridisch bindende bewoordingen kan worden samengevat, zodat het 'on the record' kan worden geregistreerd, dat wil zeggen in zijn definitieve, voor altijd onveranderlijke vorm kan worden gemeld als onderdeel van een 'case' in de boeken. "(Jacob Mey, When Voices Clash: A Study in Literary Pragmatics. Walter de Gruyter, 1998)