Citaten uit 'Rappaccini's Daughter'

Rappaccini's Daughter is een kort verhaal van Nathaniel Hawthorne. Het werk draait om een ​​jonge man en een mooie jonge vrouw (met haar briljante en inventieve vader die periodiek de schermen betreedt). Het werk (en auteur) staan ​​bekend als vertegenwoordiging van Amerikaanse romantische literatuur (Hawthorne is ook beroemd om The Scarlet Letter). Het verhaal is soms ook het onderwerp van studie en discussie in Amerikaanse literatuurklassen, omdat het de definitie van schoonheid, emotie / liefde versus intellect / wetenschap en een verkenning van Schepper / creatie onderzoekt. Hier zijn enkele citaten van Rappaccini's Daughter. Welk citaat is jouw favoriet?

Citaten uit het verhaal

• "Niets kan de intentie overtreffen waarmee deze wetenschappelijke tuinman elke struik die op zijn pad groeide, onderzocht; het leek alsof hij hun diepste aard bekeek, waarnemingen deed met betrekking tot hun creatieve essentie en ontdekte waarom één blad in deze vorm groeide en een ander daarin, en daarom verschilden dergelijke en dergelijke bloemen onderling van kleur en parfum. "
  
• "Elk deel van de grond was bevolkt met planten en kruiden, die, als ze minder mooi waren, nog steeds tekenen van ijverige zorg droegen; alsof ze allemaal hun individuele deugden hadden, bekend bij de wetenschappelijke geest die hen voedde."
  
• "Hij was voorbij de middellange termijn van het leven, met grijs haar, een dunne grijze baard en een gezicht dat uniek gemarkeerd was met intellect en cultivering, maar dat nooit, zelfs in zijn meer jeugdige dagen, veel warmte van hart kon uitdrukken."
  
• "Maar nu, tenzij Giovanni's tocht van wijn zijn zintuigen had verbijsterd, vond er een enkelvoudig incident plaats ... een druppel of twee van vocht uit de gebroken stengel van de bloem daalde neer op het hoofd van de hagedis. Even vervormde het reptiel zich gewelddadig en lag toen onbeweeglijk in de zon. Beatrice zag dit opmerkelijke fenomeen en kruiste zichzelf, droevig, maar zonder verrassing; noch aarzelde ze daarom om de fatale bloem in haar boezem te schikken. '
  
• '' En moet ik alles wat ik met eigen ogen heb gezien geloven? ' vroeg Giovanni nadrukkelijk, terwijl de herinnering aan eerdere scènes hem deed krimpen. "
  
• "Ze stonden als het ware in een eenzame eenzaamheid, die desalniettemin solitair zou worden gemaakt door de dichtste menigte van het menselijk leven. Hebt u dan niet de wens van de mensheid om hen heen om dit geïsoleerde paar samen te drukken? Als ze zouden moeten wees wreed tegen elkaar, wie was er aardig voor hen? "
  
• '' Gemaakt! Gemaakt! ' herhaalde Giovanni. 'Wat bedoel je, Beatrice?' "
  
• "Miserabel! ... Wat bedoel je, dwaze meid? Vind je het een ellende om begiftigd te zijn met prachtige geschenken, waartegen geen macht of kracht een vijand kan baten? Ellende, om de machtigste met een adem te kunnen onderdrukken? Ellende, om zo vreselijk zijn als je mooi bent? Heb je dan de voorkeur gegeven aan de toestand van een zwakke vrouw, blootgesteld aan alle kwaad en in staat tot niemand? "
  
• "Voor Beatrice - zo radicaal was haar aardse deel bewerkstelligd door Rappaccini's vaardigheid - zoals gif het leven was geweest, dus het krachtige tegengif was de dood. En dus het arme slachtoffer van de vindingrijkheid van de mens en van de verijdelde aard, en van de fataliteit die alles met zich meebrengt dergelijke pogingen van perverse wijsheid, kwamen daar om, aan de voeten van haar vader en Giovanni. "