Qing-dynastie, de laatste keizerlijke familie van China

China's laatste keizerlijke familie, de Qing-dynastie (1644-1911), was etnisch Manchu in plaats van Han-Chinees, de overgrote meerderheid van de bevolking van de natie. De dynastie ontstond in 1616 in Mantsjoerije, Noord-China, onder leiding van Nurhaci van de Aisin Gioro-clan. Hij hernoemde zijn volk de Manchu; ze waren eerder bekend als de Jurchen. De Manchu-dynastie nam de controle over Beijing in 1644 met de val van de Ming-dynastie. Hun verovering van de rest van China eindigde pas in 1683, onder de beroemde Kangxi-keizer.

Fall of the Ming-dynastie

Ironisch genoeg nodigde een generaal van Ming die een alliantie met het leger van Manchu had gevormd hen in 1644 naar Beijing. Hij wilde hun hulp bij het verdrijven van een leger van opstandige boeren onder leiding van Li Zicheng, die de hoofdstad Ming had veroverd en probeerde een nieuwe dynastie in overeenstemming met de traditie van het mandaat van de hemel, de goddelijke bron van autoriteit voor de vroege koningen en keizers van China. Nadat ze Beijing hadden bereikt en het Han Chinese boerenleger hadden verdreven, besloten de Manchu-leiders te blijven en hun eigen dynastie te creëren in plaats van de Ming te herstellen.

De Qing-dynastie verwerkte enkele Han-ideeën, zoals het gebruik van het examensysteem van de overheid om capabele bureaucraten te promoten. Ze legden ook enkele Manchu-tradities op aan de Chinezen, zoals mannen verplichten hun haar in de lange vlecht te dragen of in de rij te staan. De heersende klasse van Manchu onderscheidde zich echter op vele manieren van hun onderdanen. Ze zijn nooit met Han-vrouwen getrouwd en Manchu-noblevrouwen bonden hun voeten niet. Zelfs meer dan de Mongoolse heersers van de Yuan-dynastie, bleven de Manchus grotendeels gescheiden van de grotere Chinese beschaving.

Eind 19e en begin 20e eeuw

Deze scheiding bleek een probleem in de late 19e en vroege 20e eeuw, toen de westerse mogendheden en Japan zich steeds meer aan het Middenrijk begonnen op te leggen. De Qing kon de Britten niet beletten enorme hoeveelheden opium in China te importeren, een beweging die bedoeld was om Chinese verslaafden te creëren en de handelsbalans in het voordeel van het VK te verschuiven. China verloor beide Opiumoorlogen van het midden van de 19e eeuw - de eerste met Groot-Brittannië en de tweede met Groot-Brittannië en Frankrijk - en moest genante concessies doen aan de Britten.

Terwijl de eeuw verstreek en Qing China verzwakte, stelden andere landen, waaronder Frankrijk, Duitsland, de VS, Rusland en zelfs voormalige zijrivier Japan steeds hogere eisen aan handel en diplomatieke toegang. Dit leidde tot een golf van anti-vreemdelingensentiment in China dat niet alleen de binnenvallende westerse handelaren en missionarissen omvatte, maar ook de Qing-keizers zelf. In 1899-1900 explodeerde het in de Boxer-rebellie, die aanvankelijk gericht was op de Manchu-heersers en andere buitenlanders. Keizerin Dowager Cixi wist uiteindelijk Boxer-leiders te overtuigen zich te verenigen met het regime tegen de buitenlanders, maar opnieuw leed China een vernederende nederlaag.

De nederlaag van de Boxer-rebellie was de doodsklok voor de Qing-dynastie. Het hinkte tot 1911, toen de laatste keizer, de kinderheerser Puyi, werd afgezet. China daalde af in de Chinese burgeroorlog, die werd onderbroken door de Tweede Chinees-Japanse oorlog en de Tweede Wereldoorlog en ging door tot de overwinning van de communisten in 1949.

Qing-keizers

Deze lijst van Qing-keizers toont hun geboortenamen, keizerlijke namen waar van toepassing en jaren van heerschappij:

• Nurhaci, 1616-1636
• Huang Taiji, 1626-1643
• Dorgon, 1643-1650
• Fulin, Shunzhi Emperor, 1650-1661
• Xuanye, Kangxi Emperor, 1661-1722
• Yinzhen, Yongzheng Emperor, 1722-1735
• Hongli, Qianlong-keizer, 1735-1796
• Yongyan, Jiaqing Emperor, 1796-1820
• Minning, Daoguang Emperor, 1820-1850
• Yizhu, Xianfeng Emperor, 1850-1861
• Zaichun, Tongzhi Emperor, 1861-1875
• Zaitian, Guangxu Emperor, 1875-1908
• Puyi, Xuantong Emperor, 1908-1911