In de Engelse grammatica is het tegenwoordige progressief een werkwoordconstructie bestaande uit een huidige vorm van het werkwoord 'zijn' plus een onvoltooid deelwoord dat gewoonlijk een gevoel van voortdurende actie overbrengt op dit moment. Deze constructie staat ook bekend als het duurzame aspect. De huidige progressieve wordt gebruikt om een activiteit te beschrijven die momenteel wordt uitgevoerd. Bijvoorbeeld: "I aan het lezen op dit moment. "Merk op dat deze constructie verschilt van het eenvoudige heden (" ik lees "), het perfecte heden (" ik heb gelezen "), en het huidige perfecte progressieve (" ik heb gelezen "). Het huidige progressieve komt ook voor wanneer een spreker verwijst naar dingen die gepland zijn voor de toekomst, bijvoorbeeld: "I aan het lezen op het evenement morgen. "
Volgens R. Carter en M. McCarthy, auteurs van 'Cambridge Grammar of English', zijn er tal van redenen om de huidige progressieve tijd te gebruiken:
"Verwijzen naar gebeurtenissen die bezig zijn op het moment van spreken of schrijven
Om te verwijzen naar dingen die plaatsvinden of die waar zijn rond het moment van spreken of schrijven
Om acties te beschrijven die herhaald of regelmatig zijn, maar tijdelijk zijn of als tijdelijk kunnen worden beschouwd
Regelmatige acties beschrijven met betrekking tot een bepaalde tijd of een specifieke gebeurtenis, vooral wanneer die gebeurtenissen iets onderbreken dat al aan de gang is
Verwijzen naar geleidelijke veranderingsprocessen
Met bijwoorden van onbepaalde frequentie (zoals altijd, constant, continu, voor altijd) om gebeurtenissen te beschrijven die regelmatig maar niet gepland en vaak ongewenst zijn "
Studenten van het Engels worden vaak verteld dat proza een zekere manier is om hun proza te verbeteren door "passieve taal" te verwijderen, wat betekent zinnen waarin het voorwerp van een actie het hoofdonderwerp is. Bijvoorbeeld:
Passieve taal introduceert "zijn" -werkwoorden (de pinnen) waren omvergeworpen) die niet zou verschijnen als de oorspronkelijke zin actief was geschreven:
Om deze reden worden sommige studenten op hun hoede voor het gebruik van 'wees'-werkwoorden, omdat ze denken dat ze indicatoren zijn van passieve taal, maar dit is niet altijd het geval. De tegenwoordige progressieve tijd - een constructie die altijd een "wees" werkwoord omvat - moet niet worden verward met passieve stem.
De beste manier om een idee te krijgen van hoe het huidige progressief wordt gebruikt, is om voorbeelden te bekijken die in boeken, films en in gewone spraak voorkomen. Neem het volgende voorbeeld uit "Beautiful", een roman uit 2009 van Amy Reed:
"IK kijk naar mijn stuk pizza. ik ben aan het kijken pepperoni glinsteren. Het is mijn derde dag op de nieuwe school en ik zit aan een tafel naast de badkamers. ik ben aan het eten lunch met de blonde meisjes met de roze truien, de meisjes die onophoudelijk over Harvard praten, hoewel we pas in de zevende klas zitten. "