Samenvatting van het plot van The Seagull door Anton Tsjechov

De Meeuw van Anton Tsjechov is een stukje levensdrama op het Russische platteland aan het einde van de 19e eeuw. De cast van personages is ontevreden over hun leven. Sommigen verlangen naar liefde. Sommigen verlangen succes. Sommigen verlangen naar artistiek genie. Niemand lijkt echter ooit geluk te bereiken.

Geleerden hebben vaak gezegd dat de stukken van Tsjechov niet plot-gestuurd zijn. In plaats daarvan zijn de stukken karakterstudies die zijn ontworpen om een ​​specifieke stemming te creëren. Sommige critici zijn van mening De Meeuw als een tragisch stuk over eeuwig ongelukkige mensen. Anderen zien het als een humoristische, zij het bittere satire, die de mensheid belachelijk maakt.

Synopsis van De Meeuw: Acteer een

De instelling: een landgoed omringd door het rustige platteland. Act One speelt zich buiten af, naast een prachtig meer.

Het landgoed is eigendom van Peter Nikolaevich Sorin, een gepensioneerde ambtenaar van het Russische leger. Het landgoed wordt beheerd door een koppige, ordinaire man genaamd Shamrayev.

Het stuk begint met Masha, de dochter van de landgoedbeheerder, slenterend met een verarmde schoolleraar genaamd Seymon Medvedenko.

De openingsregels zetten de toon voor het hele spel:

Medvedenko: Waarom draag je altijd zwart?

Masha: Ik rouw om mijn leven. ik ben niet blij.

Medvedenko houdt van haar. Masha kan zijn genegenheid echter niet teruggeven. Ze houdt van Sorin's neef, de broeierige toneelschrijver Konstantin Treplyov.

Konstantin is zich niet bewust van Masha omdat hij dol is op zijn mooie buurvrouw Nina. De jonge en levendige Nina arriveert, klaar om op te treden in het vreemde, nieuwe stuk van Konstantin. Ze praat over de prachtige omgeving. Ze zegt dat ze zich een meeuw voelt. Ze kussen, maar wanneer hij zijn liefde voor haar beweert, keert ze niet terug naar zijn aanbidding. (Heb je het thema onbeantwoorde liefde begrepen?)

Konstantin's moeder, Irina Arkadina, is een beroemde actrice. Zij is de primaire bron van de ellende van Konstantin. Hij leeft niet graag in de schaduw van zijn populaire en oppervlakkige moeder. Als toevoeging aan zijn minachting is hij jaloers op Irina's succesvolle vriendje, een beroemde romanschrijver genaamd Boris Trigorin.

Irina vertegenwoordigt een typische diva, populair gemaakt in het traditionele theater uit de 19e eeuw. Konstantin wil dramatische werken maken die breken met de traditie. Hij wil nieuwe vormen creëren. Hij veracht de ouderwetse vormen van Trigorin en Irina.

Irina, Trigorin en hun vrienden komen aan om het stuk te bekijken. Nina begint een zeer surrealistische monoloog uit te voeren:

Nina: De lichamen van alle levende wezens zijn verdwenen in stof, en eeuwige materie heeft ze veranderd in stenen, in water, in wolken, terwijl de zielen allemaal verenigd zijn in één. Die ene ziel van de wereld ben ik.

Irina onderbreekt grof meerdere keren totdat haar zoon de uitvoering helemaal stopt. Hij vertrekt in een verontwaardigde woede. Nina vermengt zich daarna met Irina en Trigorin. Ze is verliefd op hun bekendheid en haar vleierij maakt Trigorin snel verliefd. Nina vertrekt naar huis; haar ouders zijn het niet eens met haar omgang met kunstenaars en bohemiens. De rest gaat naar binnen, met uitzondering van Irina's vriendin, Dr. Dorn. Hij reflecteert op de positieve eigenschappen van het spel van haar zoon.

Konstantin keert terug en de arts prijst het drama en moedigt de jongeman aan om door te gaan met schrijven. Konstantin waardeert de complimenten, maar wil Nina graag weer zien. Hij rent de duisternis in.