Pakistaanse martelaar Iqbal Masih

De historische figuur van belang, Iqbal Masih was een jonge Pakistaanse jongen die op vierjarige leeftijd gedwongen werd te werken. Nadat hij op tienjarige leeftijd was vrijgelaten, werd Iqbal een activist tegen kinderarbeid. Hij werd een martelaar voor zijn zaak toen hij op 12-jarige leeftijd werd vermoord.

Overzicht van Iqbal Masih

Iqbal Masih werd geboren in Muridke, een klein, landelijk dorp buiten Lahore in Pakistan. Kort na de geboorte van Iqbal verliet zijn vader, Saif Masih, het gezin. De moeder van Iqbal, Inayat, werkte als huishoudster, maar vond het moeilijk om genoeg geld te verdienen om al haar kinderen van haar kleine inkomen te voeden.

Iqbal, te jong om de problemen van zijn familie te begrijpen, bracht zijn tijd door met spelen op het veld bij zijn tweekamerhuis. Terwijl zijn moeder op het werk was, zorgden zijn oudere zussen voor hem. Zijn leven veranderde drastisch toen hij pas vier jaar oud was.

In 1986 zou de oudere broer van Iqbal gaan trouwen en had het gezin geld nodig om een ​​feest te betalen. Voor een zeer arm gezin in Pakistan is de enige manier om geld te lenen, een lokale werkgever te vragen. Deze werkgevers zijn gespecialiseerd in dit soort ruilhandel, waarbij de werkgever gezinsgeld leent in ruil voor de arbeid in loondienst van een klein kind.

Om de bruiloft te betalen, leende de familie van Iqbal 600 roepies (ongeveer $ 12) van een man met een tapijtweverij. In ruil daarvoor moest Iqbal als tapijtwever werken totdat de schuld was afgelost. Zonder te worden gevraagd of geraadpleegd, werd Iqbal door zijn familie in slavernij verkocht.

Werknemers die vechten om te overleven

Dit systeem van peshgi (leningen) is inherent ongelijk; de werkgever heeft alle macht. Iqbal moest een heel jaar zonder loon werken om de vaardigheden van een tapijtwever te leren. Tijdens en na zijn leertijd werden de kosten van het voedsel dat hij at en de hulpmiddelen die hij gebruikte allemaal toegevoegd aan de oorspronkelijke lening. Wanneer en als hij fouten maakte, kreeg hij vaak een boete, wat ook bijdroeg aan de lening.

Naast deze kosten werd de lening steeds groter omdat de werkgever rente toevoegde. In de loop der jaren leende de familie van Iqbal nog meer geld van de werkgever, wat werd toegevoegd aan de hoeveelheid geld waar Iqbal voor moest werken. De werkgever hield het totale leenbedrag bij. Het was niet ongebruikelijk voor werkgevers om het totaal op te vullen en de kinderen voor het leven in slavernij te houden. Tegen de tijd dat Iqbal tien jaar oud was, was de lening gegroeid tot 13.000 roepies (ongeveer $ 260).

De omstandigheden waarin Iqbal werkte, waren verschrikkelijk. Iqbal en de andere gebonden kinderen moesten op een houten bank hurken en voorover buigen om miljoenen knopen in tapijt te binden. De kinderen moesten een specifiek patroon volgen, elke draad kiezen en elke knoop zorgvuldig knopen. De kinderen mochten niet met elkaar praten. Als de kinderen begonnen te dagdromen, zou een bewaker hen kunnen raken of ze kunnen hun eigen handen snijden met de scherpe gereedschappen die ze gebruikten om de draad af te knippen.

Iqbal werkte zes dagen per week, minstens 14 uur per dag. De kamer waarin hij werkte was verstikkend heet omdat de ramen niet konden worden geopend om de kwaliteit van de wol te beschermen. Slechts twee gloeilampen bungelden boven de jonge kinderen.

Als de kinderen terug praatten, wegliepen, heimwee hadden of lichamelijk ziek waren, werden ze gestraft. Straf omvatte zware mishandelingen, vastgeketend worden aan hun weefgetouw, lange periodes van isolatie in een donkere kast en ondersteboven opgehangen. Iqbal deed deze dingen vaak en ontving talloze straffen. Voor dit alles kreeg Iqbal 60 roepies (ongeveer 20 cent) per dag nadat zijn stage was beëindigd.

Het Bonded Labour Liberation Front 

Na zes jaar als tapijtwever te hebben gewerkt, hoorde Iqbal op een dag over een bijeenkomst van het Bonded Labour Liberation Front (BLLF) dat werkte om kinderen zoals Iqbal te helpen. Na het werk sloop Iqbal weg om de vergadering bij te wonen. Tijdens de vergadering hoorde Iqbal dat de Pakistaanse regering zich had verboden peshgi in 1992. Bovendien heeft de overheid alle uitstaande leningen aan deze werkgevers geannuleerd.

Geschokt wist Iqbal dat hij vrij wilde zijn. Hij sprak met Eshan Ullah Khan, president van de BLLF, die hem hielp het papierwerk te krijgen dat hij nodig had om zijn werkgever te laten zien dat hij vrij moest zijn. Iqbal werkte niet alleen om zelf vrij te zijn, maar werkte ook om zijn collega's vrij te krijgen.

Eenmaal vrij, werd Iqbal naar een BLLF-school in Lahore gestuurd. Iqbal studeerde erg hard en voltooide vier jaar werk in slechts twee. Op de school werden de natuurlijke leiderschapsvaardigheden van Iqbal steeds duidelijker en raakte hij betrokken bij demonstraties en bijeenkomsten die vochten tegen kinderarbeid. Hij deed zich ooit voor als een van de fabrieksarbeiders, zodat hij de kinderen naar hun werkomstandigheden kon ondervragen. Dit was een zeer gevaarlijke expeditie, maar de informatie die hij verzamelde, hielp de fabriek te sluiten en honderden kinderen te bevrijden.

Iqbal begon te spreken op BLLF-vergaderingen en vervolgens tot internationale activisten en journalisten. Hij sprak over zijn eigen ervaringen als gebonden kinderarbeider. Hij werd niet geïntimideerd door menigten en sprak met zoveel overtuiging dat velen hem opmerkten.

Iqbal's zes jaar als een gebonden kind had hem zowel lichamelijk als geestelijk getroffen. Het meest opvallende aan Iqbal was dat hij een extreem klein kind was, ongeveer de helft van de grootte die hij op zijn leeftijd had moeten zijn. Op tienjarige leeftijd was hij minder dan vier voet lang en woog hij slechts 60 pond. Zijn lichaam was gestopt met groeien, wat een arts omschreef als 'psychologische dwerggroei'. Iqbal leed ook aan nierproblemen, een gebogen wervelkolom, bronchiale infecties en artritis. Velen zeggen dat hij vanwege pijn pijn aan zijn voeten schuifelde.