Een primaire is de methode die politieke partijen in de VS gebruiken om kandidaten voor te dragen voor een gekozen ambt. De winnaars van de voorverkiezingen in het tweepartijenstelsel worden de genomineerden van de partij, en ze staan tegenover elkaar in de verkiezing, die in even even jaren wordt gehouden in november.
Maar niet alle primaire kleuren zijn hetzelfde. Er zijn open voorverkiezingen en gesloten voorverkiezingen, en tussen de twee verschillende soorten voorverkiezingen. Misschien wel de meest besproken primaire in de moderne geschiedenis is de open primaire, die volgens pleitbezorgers de deelname van kiezers aanmoedigt. Meer dan een dozijn staten houden open voorverkiezingen.
Een open primair is een waaraan kiezers kunnen deelnemen aan de Democratische of Republikeinse nominaties, ongeacht hun partijrelatie, zolang ze geregistreerd zijn om te stemmen. Kiezers die zijn geregistreerd bij derden en onafhankelijken mogen ook deelnemen aan open voorverkiezingen.
Een open primary is het tegenovergestelde van een closed primary, waaraan alleen geregistreerde leden van die partij kunnen deelnemen. Met andere woorden, geregistreerde Republikeinen mogen alleen stemmen in de Republikeinse primaire en geregistreerde Democraten mogen alleen stemmen in de Democratische primaire.
Kiezers die zijn geregistreerd bij derden en onafhankelijke partijen mogen niet deelnemen aan gesloten voorverkiezingen.
Voorstanders van het open primaire systeem beweren dat het de participatie van kiezers aanmoedigt en leidt tot een grotere opkomst bij de peilingen.
Een groeiend segment van de Amerikaanse bevolking is niet gelieerd aan de Republikeinse of Democratische partijen en kan daarom niet deelnemen aan gesloten presidentsverkiezingen.
Voorstanders beweren ook dat het open houden van een primaire leidt tot de benoeming van meer centristische en minder ideologisch zuivere kandidaten met een brede aantrekkingskracht.
Toestaan dat kiezers van een partij deelnemen aan hetzij de Republikeinse of Democratische presidentiële primaire nodigt vaak onheil uit, meestal aangeduid als partij-crashen. Partijcrashing treedt op wanneer kiezers van de ene partij 'de meest polariserende kandidaat in de primaire partij van de andere partij ondersteunen om de kansen te vergroten dat deze iemand' niet-selecteerbaar 'zal voordragen voor algemene verkiezingsstemmers in november', aldus het niet-partijgebonden Centrum voor Stemmen en Democratie in Maryland.
In de Republikeinse voorverkiezingen van 2012 bijvoorbeeld, voerden democratische activisten een enigszins georganiseerde inspanning op om het GOP-nominatieproces te verlengen door te stemmen op Rick Santorum, een underdog, in staten die open voorverkiezingen hielden. Die inspanning, genaamd Operation Hilarity, werd georganiseerd door activist Markos Moulitsas Zuniga, de oprichter en uitgever van een populair blog onder liberalen en democraten. "Hoe langer deze primaire GOP sleept, hoe beter de cijfers voor Team Blue," schreef Moulitsas.
In 2008 stemden veel Republikeinen voor Hillary Clinton in de Democratische presidentiële primary van 2008 omdat ze vonden dat ze minder kans had om de veronderstelde Republikeinse kandidaat John McCain, een Amerikaanse senator uit Arizona, te verslaan..
Er zijn 15 staten die kiezers in staat stellen om privé te kiezen aan welke voorverkiezingen ze kunnen deelnemen. Een geregistreerde democraat kan er bijvoorbeeld voor kiezen om partijlijnen te overschrijden en op een Republikeinse kandidaat te stemmen. "Critici beweren dat de open primair het vermogen van de partijen om te nomineren verwatert. Voorstanders zeggen dat dit systeem kiezers maximale flexibiliteit geeft - waardoor ze partijgrenzen overschrijden - en hun privacy behoudt", aldus de Nationale Conferentie van Staatswetgeving.
Die 15 staten zijn: