Muselmann in nazi-concentratiekampen

Tijdens de Holocaust was 'Muselmann', soms 'moslim' genoemd, een slangterm die verwijst naar een gevangene of kapo in een nazi-concentratiekamp die in slechte lichamelijke conditie verkeerde en de wil om te leven had opgegeven. Een Muselmann werd gezien als de "wandelende dood" of een "ronddolend lijk" waarvan de resterende tijd op aarde zeer kort was. 

Hoe een gevangene een Muselmann werd

Het was niet moeilijk voor gevangenen in concentratiekampen om in deze toestand te glijden. Het rantsoen in zelfs de zwaarste werkkampen was zeer beperkt en kleding beschermde gevangenen onvoldoende tegen de elementen.

Deze slechte omstandigheden plus lange uren dwangarbeid zorgden ervoor dat gevangenen essentiële calorieën verbrandden alleen om de lichaamstemperatuur te reguleren. Gewichtsverlies vond snel plaats en de metabole systemen van veel gevangenen waren niet sterk genoeg om een ​​lichaam te ondersteunen bij een dergelijke beperkte calorie-inname. 

Bovendien veranderden dagelijkse vernederingen en martelingen zelfs de meest banale taken in moeilijke taken. Scheren moest met een stuk glas gebeuren. Schoenveters gingen kapot en werden niet vervangen. Een gebrek aan wc-papier, geen winterkleding om in de sneeuw te dragen en geen water om zichzelf schoon te maken, waren slechts enkele van de dagelijkse hygiëneproblemen die kampbewoners ondervonden.

Net zo belangrijk als deze barre omstandigheden was het gebrek aan hoop. Gevangenen in concentratiekampen hadden geen idee hoe lang hun beproeving zou duren. Omdat elke dag voelde als een week, voelden de jaren aan als decennia. Voor velen vernietigde het gebrek aan hoop hun wil om te leven.

Het was toen een gevangene ziek was, uitgehongerd en zonder hoop dat ze in de Muselmann-staat zouden vallen. Deze toestand was zowel fysiek als psychisch, waardoor een Muselmann alle verlangen om te leven verliest. Overlevenden spreken van een sterk verlangen om niet in deze categorie te vallen, omdat overlevingskansen bijna nooit bestonden. 

Toen men eenmaal Muselmann werd, stierf men eenvoudig kort daarna. Soms stierven ze tijdens de dagelijkse routine of kon de gevangene in het kampziekenhuis worden geplaatst om stilletjes te vervallen.

Omdat een Muselmann lusteloos was en niet langer kon werken, vonden de nazi's hen onbruikbaar. Dus, vooral in sommige van de grotere kampen, zou een Muselmann worden gekozen tijdens een te vergassen Selektion, zelfs als vergassen geen deel uitmaakte van het primaire doel van het kamp.

Waar de term Muselmann vandaan kwam

De term "Muselmann" is een veel voorkomend woord in de getuigenis van de Holocaust, maar het is een oorsprong waarvan de oorsprong zeer onduidelijk is. De Duitse en Jiddische vertalingen van de term "Muselmann" komen overeen met de term "moslim". Verschillende stukken van overlevende literatuur, waaronder die van Primo Levi, geven ook deze vertaling door. 

Het woord wordt ook vaak verkeerd gespeld als Musselman, Musselmann of Muselman. Sommigen geloven dat de term is ontstaan ​​uit de gehurkte, bijna gebed-achtige houding die individuen in deze toestand aannamen; waardoor het beeld van een moslim in gebed naar voren komt. 

De term verspreidde zich door het hele nazi-kampsysteem en is te vinden in overlevingsreferenties van ervaringen in een groot aantal kampen in bezet Europa.

Hoewel het gebruik van de term wijdverbreid was, omvat het grootste aantal bekende herinneringen die de term gebruiken een stop in Auschwitz. Aangezien het Auschwitz-complex vaak fungeerde als een clearinghouse voor arbeiders naar andere kampen, is het niet ondenkbaar dat het de term daar is ontstaan. 

Een Muselmann-lied

Muselmänner (het meervoud van "Muselmann") waren gevangenen die zowel medelijden hadden als vermeden. In de donkere humor van de kampen parodiëren sommige gevangenen hen zelfs.

In Sachsenhausen bijvoorbeeld, inspireerde de term een ​​lied onder Poolse gevangenen, met eer voor de compositie voor een politieke gevangene genaamd Aleksander Kulisiewicz. 

Van Kulisiewicz wordt gezegd dat hij het lied (en een daaropvolgende dans) heeft gemaakt na zijn eigen ervaring met een Muselmann in zijn kazerne in juli 1940. In 1943, toen hij een nieuw publiek vond in nieuw aangekomen Italiaanse gevangenen, voegde hij extra teksten en gebaren toe.