Levenslessen die iedereen kan leren van 'Our Town'

Sinds zijn debuut in 1938 heeft Thornton Wilder's "Onze stad"is omarmd als een Amerikaanse klassieker op het podium. Het stuk is eenvoudig genoeg om te worden bestudeerd door middelbare scholieren, maar toch rijk genoeg in betekenis om voortdurende producties op Broadway en in gemeenschapstheaters in het hele land te rechtvaardigen.

Als je jezelf op de verhaallijn moet vernieuwen, is een plotoverzicht beschikbaar.

Wat is de reden voor "Onze stad's "Levensduur?

"Onze stad"vertegenwoordigt Americana; het leven in een kleine stad uit de vroege jaren 1900, het is een wereld die de meesten van ons nog nooit hebben meegemaakt. Het fictieve dorp Grover's Corners bevat schilderachtige activiteiten van weleer:

• Een arts die door de stad loopt en huisbezoek pleegt.
• Een melkboer, reizend naast zijn paard, gelukkig in zijn werk.
• Mensen praten met elkaar in plaats van televisie te kijken.
• Niemand doet 's nachts de deur op slot.

Tijdens het spelen legt de Stage Manager (de verteller van de show) uit dat hij een kopie van 'Onze stad"in een tijdcapsule. Maar natuurlijk is het drama van Thornton Wilder zijn eigen tijdcapsule, waardoor het publiek een glimp opvangt van New England van rond de eeuwwisseling.

Maar toch, zo nostalgisch als "Onze stad"verschijnt, levert het stuk ook vier krachtige levenslessen op, relevant voor elke generatie.

Les # 1: Alles verandert (geleidelijk)

Gedurende het hele spel worden we eraan herinnerd dat niets permanent is. Aan het begin van elke handeling onthult de toneelmanager de subtiele veranderingen die in de loop van de tijd plaatsvinden.

• De bevolking van Grover's Corner groeit.
• Auto's worden gemeengoed; paarden worden steeds minder gebruikt.
• De adolescente personages in Act One zijn tijdens Act Two getrouwd.

Tijdens Act Three, wanneer Emily Webb te rusten wordt gelegd, herinnert Thornton Wilder ons eraan dat ons leven vergankelijk is. De Stage Manager zegt dat er 'iets eeuwigs' is en dat er iets met mensen te maken heeft.

Maar zelfs in de dood veranderen de personages naarmate hun geest langzaam hun herinneringen en identiteiten loslaat. Kortom, de boodschap van Thornton Wilder is in lijn met de boeddhistische leer van vergankelijkheid.

Les 2: Probeer anderen te helpen (maar weet dat sommige dingen niet kunnen worden geholpen)

Tijdens Act One nodigt de Stage Manager vragen uit van het publiek (die daadwerkelijk deel uitmaken van de cast). Een nogal gefrustreerde man vraagt: "Is er niemand in de stad op de hoogte van sociaal onrecht en industriële ongelijkheid?" Mr. Webb, de hoofdredacteur van de stad, antwoordt:

Mr. Webb: Oh, ja, iedereen is - iets vreselijks. Het lijkt erop dat ze het grootste deel van hun tijd doorbrengen met praten over wie rijk is en wie arm.

Man: (Krachtig) Waarom doen ze er dan niets aan??

Mr. Webb: (Tolerant) Nou, ik weet het niet. Ik denk dat we allemaal net als iedereen jagen op een manier waarop ijverig en verstandig naar de top kunnen stijgen en de luie en ruzie naar de bodem zinken. Maar het is niet gemakkelijk om te vinden. Ondertussen doen we er alles aan om te zorgen voor degenen die zichzelf niet kunnen helpen.

Thornton Wilder laat hier zien hoe we ons bezig houden met het welzijn van onze medemens. Het heil van anderen ligt echter vaak niet bij ons.