Meer informatie over de Mt. St. Helens uitbarsting die 57 mensen heeft gedood

Om 8:32 uur op 18 mei 1980 heette de vulkaan in het zuiden van Washington Mt. St. Helens barstte los. Ondanks de vele waarschuwingsborden werden velen verrast door de ontploffing. De Mt. St. Helens uitbarsting was de ergste vulkanische ramp in de geschiedenis van de VS, waardoor 57 mensen en ongeveer 7.000 grote dieren stierven.  

Een lange geschiedenis van uitbarstingen

Mt. St. Helens is een samengestelde vulkaan in de Cascade Range in wat nu zuidelijk Washington is, ongeveer 50 mijl ten noordwesten van Portland, Oregon. Hoewel Mt. St. Helens is ongeveer 40.000 jaar oud en wordt beschouwd als een relatief jonge, actieve vulkaan.

Mt. St. Helens heeft historisch vier lange periodes van vulkanische activiteit gehad (die elk honderden jaren duurden), afgewisseld met slapende perioden (vaak duizenden jaren). De vulkaan bevindt zich momenteel in een van zijn actieve periodes.

Inheemse Amerikanen die in het gebied wonen weten al lang dat dit geen gewone berg was, maar een die vurig potentieel had. Zelfs de naam 'Louwala-Clough', een Indiaanse naam voor de vulkaan, betekent 'rokende berg'.

Mt. St. Helens Ontdekt door Europeanen

De vulkaan werd voor het eerst ontdekt door Europeanen toen de Britse commandant George Vancouver van de H.M.S.Discovery gespot Mt. St. Helens vanaf het dek van zijn schip terwijl hij de noordelijke Pacifische kust verkende van 1792 tot 1794. Commandant Vancouver noemde de berg naar zijn landgenoot, Alleyne Fitzherbert, de baron St. Helens, die diende als de Britse ambassadeur in Spanje.

Ooggetuigenbeschrijvingen en geologisch bewijsmateriaal worden samengevoegd, er wordt aangenomen dat Mt. St. Helens barstte ergens tussen 1600 en 1700 uit, opnieuw in 1800, en vervolgens vrij vaak tijdens de periode van 26 jaar van 1831 tot 1857.

Na 1857 werd de vulkaan stil. De meeste mensen die in de 20e eeuw de 9,677 voet hoge berg bekeken, zagen een schilderachtig decor in plaats van een potentieel dodelijke vulkaan. Dus, niet bang voor een uitbarsting, bouwden veel mensen huizen rond de basis van de vulkaan.

Waarschuwingstekens

Op 20 maart 1980 vond een aardbeving met een kracht van 4,1 plaats onder Mt. St. Helens. Dit was het eerste waarschuwingssignaal dat de vulkaan opnieuw was ontwaakt. Wetenschappers stroomden naar het gebied. Op 27 maart blies een kleine explosie een gat van 250 voet in de berg en liet een pluim as vrij. Dit veroorzaakte angst voor verwondingen door rotsenglijbanen, dus het hele gebied werd geëvacueerd.

Soortgelijke uitbarstingen als die op 27 maart bleven de volgende maand. Hoewel enige druk werd opgeheven, waren er nog grote hoeveelheden aan het opbouwen.

In april werd een grote uitstulping opgemerkt aan de noordkant van de vulkaan. De bobbel groeide snel en duwde ongeveer vijf voet per dag naar buiten. Hoewel de bobbel eind april een lengte had bereikt, begonnen de overvloedige rookpluimen en seismische activiteit te verdwijnen.

Toen april ten einde liep, vonden ambtenaren het steeds moeilijker om de evacuatieopdrachten en wegafsluitingen te handhaven als gevolg van druk van huiseigenaren en de media, evenals van oplopende begrotingskwesties..

Mt. St. Helens barst los

Om 8:32 uur op 18 mei 1980 vond een aardbeving met een kracht van 5,1 magnitude plaats onder Mt. St. Helens. Binnen tien seconden viel de bobbel en de omgeving weg in een gigantische rotslawine. De lawine creëerde een gat in de berg, waardoor de opgehoopte druk vrijkwam die lateraal uitbrak in een enorme explosie van puim en as.

Het geluid van de ontploffing werd gehoord zo ver weg als Montana en Californië; die dicht bij Mt. St. Helens meldde niets te horen.

De lawine, enorm om mee te beginnen, groeide snel in omvang toen hij over de berg stortte, rond de 70 tot 150 mijl per uur reed en alles op zijn pad vernietigde. De explosie van puimsteen en as reisde noordwaarts met 300 mijl per uur en was een razende hete 660 ° F (350 ° C).

De ontploffing doodde alles in een gebied van 200 vierkante mijl. Binnen tien minuten was de aspluim 10 mijl hoog. De uitbarsting duurde negen uur.

Dood en schade

Voor de wetenschappers en anderen die in het gebied waren gevangen, was er geen manier om de lawine of de explosie te ontlopen. Zevenenvijftig mensen werden gedood. Naar schatting zijn ongeveer 7.000 grote dieren zoals herten, elanden en beren gedood en stierven duizenden, zo niet honderdduizenden kleine dieren aan de vulkaanuitbarsting.

Mt. St. Helens was vóór de explosie omringd door een weelderig bos met naaldbomen en talloze heldere meren. De uitbarsting velde hele bossen, waardoor alleen verbrande boomstammen achterbleven, allemaal platgedrukt in dezelfde richting. De hoeveelheid vernietigd hout was genoeg om ongeveer 300.000 huizen met twee slaapkamers te bouwen.

Een rivier van modder reisde de berg af, veroorzaakt door gesmolten sneeuw en vrijgekomen grondwater, verwoestte ongeveer 200 huizen, verstopte scheepvaartkanalen in de Columbia River en vervuilde de prachtige meren en kreken in het gebied.

Mt. St. Helens is nu slechts 8,363-voet lang, 1314-voet korter dan vóór de explosie. Hoewel deze explosie verwoestend was, zal het zeker niet de laatste uitbarsting van deze zeer actieve vulkaan zijn.