Het is officieel Going Postal is epidemie

Geweld op de werkplek heeft epidemische proporties bereikt, volgens het Amerikaanse ministerie van Justitie, met een gemiddelde van drie of vier supervisors die elke maand worden gedood en twee miljoen werknemers die elk jaar slachtoffer worden van geweld in de Verenigde Staten.

De term "post gaan" kwam op 20 augustus 1986 in ons vocabulaire op een postkantoor in Edmond, Oklahoma, toen werknemer Patrick Henry Sherrill, bekend als "Crazy Pat" voor sommigen die hem kenden, twee van zijn supervisors neerschoot en vervolgens vervolgde zijn woedeaanval door in totaal 14 medewerkers te doden en zeven anderen te verwonden. Uiteindelijk richtte hij het pistool op zichzelf en pleegde hij zelfmoord. Na dit incident leek er een uitbarsting van werkgerelateerd geweld in postkantoren te zijn, vandaar de term 'post gaan'. Wat motiveerde Sherrill's actie? Hij geloofde dat hij op het punt stond zijn baan te verliezen, vonden onderzoekers.

Experts geloven dat de beschikbaarheid van vuurwapens (75 procent van deze incidenten met wapens) in combinatie met werkgerelateerde stress, minder personeel, dalende lonen en het verlies van werkzekerheid de belangrijkste oorzaken zijn van het geweld.

De meest voorkomende rode draad onder die werknemers, die gewelddadig worden, is een verandering van status in hun dienstverband. Situaties zoals een verandering in een ploegendienst, een ongunstige herziening, een vermindering van het aantal uren, een geannuleerd contract of permanente scheiding zijn voorbeelden van wat een onstabiele werknemer ertoe aanzet om te moorden.

Onderzoekers zeggen dat deze aanvallen niet altijd uit de lucht vallen. Vele malen hebben degenen die het geweld plegen, twijfelachtig gedrag getoond vóór hun aanvallen. Dreigend, agressief gedrag tegenover collega's en leidinggevenden, anderen in vertrouwen nemen over hun intentie om hun leidinggevende, familiegeweld en andere waarschuwingen vaak te doden, worden genegeerd of niet geconfronteerd uit angst of ongemak over hoe om te gaan met een dergelijke werknemer.

Fatalistische houding

Binnenlandse geschillen hebben ook een bijdrage geleverd. Een jaloerse of vervreemde echtgenoot of vriend is de meest voorkomende dader wanneer zij hun ex-partner aanvallen of wie volgens hen de oorzaak is van het falen van hun relatie.

Meer dan 30 procent van degenen die werkgerelateerde moorden hebben gepleegd, pleegt uiteindelijk zelfmoord na de aanslagen. Onderzoek toont een verband aan tussen hoeveel mensen zijn gedood en de kans dat de dader het pistool op zichzelf richt. Hoe meer mensen ze doden, hoe groter de kans dat ze zelfmoord plegen.

Vaak heeft de werknemer die extreme woede of fysieke aanvallen op het werk vertoont, "opgegeven" en heeft hij een fatalistische houding ten opzichte van het leven, inclusief de zijne. De woede en de behoefte om zelfs het verlangen om te leven te overweldigen. De beslissing om zelfmoord te plegen en degenen die volgens hen schuldig zijn te 'nemen' is niet ongewoon.

Moord is natuurlijk niet de enige vorm van geweld op de werkplek. Het kan ook de vorm aannemen van schreeuwen, godslastering, schelden en pesten. Geen van deze zijn acceptabel gedrag op de werkplek.

Hoog risico banen

Geweld op de werkplek is opgetreden in elk niveau van de werkplekomgeving, van fabrieken tot bedienden. Sommige werknemers lopen echter een verhoogd risico. Onder hen zijn werknemers die geld uitwisselen met het publiek; passagiers, goederen of diensten leveren; of werk alleen of in kleine groepen tijdens de late nacht of vroege ochtenduren in gebieden met veel criminaliteit of in gemeenschapssituaties en huizen waar ze uitgebreid contact hebben met het publiek. Deze groep omvat gezondheidswerkers en hulpverleners zoals bezoekende verpleegkundigen, psychiatrische beoordelaars en reclasseringsambtenaren; gemeenschapswerkers zoals werknemers van gas- en waterbedrijven, telefoon- en kabel-tv-installateurs en brievenbusmaatschappijen; detailhandelaren; en taxichauffeurs.

Wat werkgevers kunnen doen

Vanwege de dramatische toename van geweldsincidenten op de werkplek, zijn werkgevers begonnen met het gebruik van hulpmiddelen en training om te leren hoe ze onrustige werknemers herkennen en manieren leren om de woede die in hen opkomt, weg te nemen..

Volgens OSHA is de beste bescherming die werkgevers kunnen bieden, een nultolerantiebeleid ten aanzien van geweld op de werkplek tegen of door hun werknemers. De werkgever moet een preventieprogramma voor geweld op de werkplek opstellen of de informatie opnemen in een bestaand ongevallenpreventieprogramma, een werknemershandboek of een handleiding met standaardwerkprocedures. Het is van cruciaal belang om ervoor te zorgen dat alle werknemers het beleid kennen en begrijpen dat alle claims van geweld op de werkplek onmiddellijk worden onderzocht en verholpen.

Niets kan garanderen dat een werknemer geen slachtoffer wordt van geweld op de werkplek. Er zijn stappen die werkgevers werknemers kunnen leren die hun kansen kunnen helpen verminderen. Medewerkers leren hoe potentieel gewelddadige situaties te herkennen en te vermijden is een manier en hen instrueren om supervisors altijd te waarschuwen voor eventuele zorgen over veiligheid of beveiliging is een andere.