Is sensatiezucht in het nieuws slecht?

Professionele critici en nieuwsconsumenten hebben al lang kritiek op de nieuwsmedia voor het uitvoeren van sensationele inhoud, maar is sensationalisme in de nieuwsmedia echt zo'n slechte zaak?

Een lange geschiedenis

Sensationalisme is niets nieuws. In zijn boek 'A History of News' schrijft NYU-journalist professor Mitchell Stephens dat sensatie al bestaat sinds de vroege mens verhalen begon te vertellen, die steevast gericht waren op seks en conflict. "Ik heb nooit een tijd gevonden waarin er geen vorm was voor de uitwisseling van nieuws die sensatiezucht omvatte - en dit gaat terug naar antropologische verslagen van preliterate samenlevingen, toen nieuws het strand op en neer racete dat een man in een regen was gevallen vat terwijl hij zijn geliefde probeerde te bezoeken, "zei Stephens in een e-mail.

Duik duizenden jaren vooruit en je hebt de 19e-eeuwse circulatieoorlogen tussen Joseph Pulitzer en William Randolph Hearst. Beide mannen, de media-titanen van hun tijd, werden ervan beschuldigd het nieuws sensationeel te maken om meer kranten te verkopen. Ongeacht de tijd of instelling, "sensatiezucht is onvermijdelijk in nieuws - omdat wij mensen, waarschijnlijk om redenen van natuurlijke selectie, alert zijn op sensaties, vooral die met seks en geweld," zei Stephens.

Sensationalisme dient ook een functie door de verspreiding van informatie naar minder geletterd publiek te bevorderen en het sociale weefsel te versterken, zei Stephens. "Hoewel er veel dwaasheid is in onze verschillende verhalen over moedwilligheid en misdaad, slagen ze erin om verschillende belangrijke maatschappelijke / culturele functies te dienen: bij het vaststellen of in vraag stellen van bijvoorbeeld normen en grenzen," zei Stephens. Kritiek op sensatiezucht kent ook een lange geschiedenis. De Romeinse filosoof Cicero greep dat de Acta Diurna-handgeschreven bladen die het equivalent waren van het dagelijkse krantenpapier uit het oude Rome, verwaarloosd echt nieuws ten gunste van de laatste roddels over gladiatoren, vond Stephens..

Een gouden eeuw van journalistiek

Tegenwoordig lijken media-critici zich in te beelden dat dingen beter waren vóór de opkomst van 24/7 kabelnieuws en internet. Ze wijzen op iconen als tv-nieuwspionier Edward R. Murrow als exemplaren van deze veronderstelde gouden eeuw van journalistiek. Maar zo'n tijdperk heeft nooit bestaan, schrijft Stephens in het Centre for Media Literacy: "De gouden eeuw van politieke berichtgeving die journalisten kritiseren over het tijdperk waarin journalisten zich concentreerden op de 'echte' kwesties, bleek even mythisch te zijn als de gouden eeuw van de politiek. " Ironisch genoeg deed zelfs Murrow, vereerd voor het uitdagen van senator Joseph McCarthy's anti-communistische heksenjacht, zijn deel aan interviews met beroemdheden in zijn langlopende "Person to Person" -serie, die critici wilden gebruiken als leeghoofdig geklets.

Hoe zit het met echt nieuws?

Noem het het schaarsteargument. Net als Cicero hebben critici van sensatiezucht altijd beweerd dat wanneer er een eindige hoeveelheid ruimte beschikbaar is voor nieuws, het inhoudelijke gedoe steevast opzij wordt geschoven wanneer er meer lugubere dingen op komst zijn. Dat argument had misschien wat geld terug toen het nieuwsuniversum beperkt was tot kranten, radio en de nieuwsuitzendingen van de Big Three-netwerk. Is het zinvol in een tijd waarin het mogelijk is om nieuws uit letterlijk elke hoek van de wereld op te roepen, van kranten, blogs en nieuwssites die te talrijk zijn om te tellen? Niet echt.

De Junk Food Factor

Er is nog een punt dat moet worden gemaakt over sensationele nieuwsverhalen: we zijn er dol op. Sensationele verhalen zijn het junkfood van ons nieuwsdieet, de ijscoupe die u gretig opslokt. Je weet dat het slecht voor je is, maar het is heerlijk en je kunt morgen altijd een salade eten.

Hetzelfde geldt voor nieuws. Soms is er niets beters dan de sobere pagina's van de New York Times door te nemen, maar op andere momenten is het een traktatie om de Daily News of de New York Post door te nemen. Ondanks wat kritische critici misschien zeggen, is daar niets mis mee. Een interesse in de sensatie lijkt inderdaad, als niets anders, een al te menselijke kwaliteit te zijn.