Intonatie-zinnen in fonetiek

In de fonetiek, een intonatie zin is een stuk (of stuk) van gesproken materiaal dat zijn eigen intonatiepatroon heeft (of afstemmen). Wordt ook een intonatiegroep, fonologische zin, tooneenheid, of toongroep.

De intonatie zin (IK P) is de basiseenheid van intonatie. In een fonetische analyse, het verticale balk symbool (|) wordt gebruikt om de grens tussen twee intonatiezinnen weer te geven.

Voorbeelden en observaties

"Wanneer sprekers woorden op een rij produceren, kunnen we meestal waarnemen dat ze gestructureerd zijn: individuele woorden worden gegroepeerd om een ​​intonatiezin te vormen ... Intonatiezinnen kunnen samenvallen met ademgroepen ... maar dat hoeft niet. Vaak bevat een ademgroep meer dan één intonatiezin. Zoals bij alle andere fonologische eenheden, wordt ervan uitgegaan dat sprekers een mentale representatie hebben van intonatiezinnen, dat wil zeggen dat ze weten hoe ze spraak in gestructureerde intonatiezinnen kunnen produceren en ze vertrouwen op deze kennis bij het luisteren naar de spraak van anderen.

"Binnen een intonatiezin is er meestal één woord dat het meest prominent is ... Sommige uitingen kunnen slechts één intonatiezin bevatten, anderen kunnen er meerdere bevatten. Bovendien kunnen sprekers uitingen samenbrengen om grotere stukken spraak of discours te vormen ...

"Intonationele frasering in het Engels kan een betekenis-onderscheidende functie hebben. Overweeg uitingen 11a en 11b:

(11a) Hij waste en voedde de hond.

(11 ter) Hij waste | en de hond gevoed.

Als de intonatiezin 'Hij waste en de hond voedde' wordt geproduceerd als één intonatiezin, betekent dit dat een persoon zowel een hond heeft gewassen als gevoed. Omgekeerd, als dezelfde uiting wordt geproduceerd als een reeks van twee intonatie-zinnen met een intonatie grens na gewassen (aangegeven door het symbool |) verandert de betekenis van de uiting in 'iemand die zichzelf wast en een hond voedt.' "

(Ulrike Gut, Inleiding tot Engelse fonetiek en fonologie. Peter Lang, 2009)

Intonatiecontouren

• "Intonatie dient vaak voor het overbrengen van informatie van een breed betekenisvolle aard ... Bijvoorbeeld de dalende toon die we horen aan het einde van een verklaring in het Engels, zoals Fred parkeerde de auto geeft aan dat de uiting compleet is. Om deze reden wordt dalende intonatie aan het einde van een uiting een genoemd eind (intonatie) contour. Omgekeerd, een stijgende of vlakke intonatie, genaamd a niet-terminale (intonatie) contour, duidt vaak op onvolledigheid. Niet-terminale contouren worden vaak gehoord in de niet-definitieve vormen die worden gevonden in lijsten en telefoonnummers. "(William O'Grady et al.., Hedendaagse taalkunde: een inleiding, 4e ed. Bedford / St. Martin's, 2001)

Tonaliteit (chunking)

"De spreker hoeft niet per se de regel van een IP voor elke clausule te volgen. Er zijn veel gevallen waarin verschillende soorten chunking mogelijk zijn. Bijvoorbeeld als een spreker wil zeggen We weten niet wie ze is, het is mogelijk om de hele uiting te zeggen als een enkel IP (= één intonatiepatroon):

We weten niet wie ze is.

Maar het is ook mogelijk om het materiaal op te splitsen, op zijn minst op de volgende mogelijke manieren:

We weten het niet | wie zij is.

Wij | weet niet wie ze is.