Hypercorrectie in grammatica en uitspraak

hypercorrectie (uitgesprokenHI-per-ke-REK-shun) is een uitspraak, woordvorm of grammaticale constructie geproduceerd door een verkeerde analogie met standaardgebruik uit een verlangen om correct te zijn.

In sommige gevallen kan hypercorrectie een teken zijn van taalverandering. Bijvoorbeeld in Inzicht in taalgebruik in de klas (2014), Susan Behrens wijst erop dat een "hypercorrectiezoals Wie is het?? door iedereen zou worden afgewezen. Echter, Wie zag je? door velen als acceptabel, zelfs correct beoordeeld. "

Voorbeelden en observaties

• "[H] ypercorrection cruciaal is gemotiveerd door de relatie tussen verschillende dialecten of talen - of liever door de relatie tussen deze zoals waargenomen door hun sprekers.
  "In veel gevallen richten sprekers zich op verschillen in prestige. Sprekers van minder prestigieuze dialecten proberen een meer prestigieuze te imiteren door aanpassingen in hun uitspraak ...
  "Als gevolg van een verscheidenheid aan geluidsveranderingen en analoge ontwikkelingen, had het Engels in een bepaald stadium twee concurrerende vormen van de zogenaamde gerund, een vorm in -ing (als in gaand) en een formulier in -nl (als in Goen). In een later stadium heeft het standaard Engels het formulier geëgaliseerd in -ing ten koste van -nl. Veel niet-standaard dialecten gegeneraliseerd -nl, in plaats daarvan. Dit verschil is sindsdien een van de belangrijkste kenmerken geworden die standaard van niet-standaard Engels onderscheidt, en het gebruik van het formulier in -nl wordt vaak 'laten vallen' genoemd gs.' Als sprekers die hun laten vallen gs 'proberen het prestige dialect te spreken, ze vervangen hun -nl door -ing. En nogmaals, in veel gevallen gaan ze te ver en breiden ze hun vervanging uit tot woorden als ingenomen (als in Ik heb het genomen). "(Hans Henrich Hock en Brian D. Joseph, Taalgeschiedenis, taalverandering en taalrelatie. Walter de Gruyter, 1996)
• "Ik hoorde vorige week goede over de prediker. Je weet dat iemand een tijdje geleden zijn schuur is binnengekomen en elke gezegende heeft gestolen chicking hij moest zijn naam dragen. "(Fred Lewis Pattee, The House of the Black Ring: A Romance of the Seven Mountains, 1905)

whomever

• "[W] e zag een t-shirt verkondigend:" Ik ben voor wie Harvard verslaat. " Het gebruik 'wie het ook is' is niet standaard in deze zin, omdat het voornaamwoord het onderwerp is van het predikaat 'verslaat Harvard'. Dergelijk overmatig gebruik van zogenaamd correcte woorden, uitspraak of structuur wordt genoemd hypercorrectie. Als je niet helemaal weet hoe 'wie' moet worden gebruikt, maar denkt dat het prestigieuzer is dan 'wie', kun je het inderdaad te veel gebruiken. "(Susan J. Behrens en Rebecca L. Sperling," Taalvariatie: Studenten en docenten reflecteren op accenten en dialecten. " Taal in de echte wereld: een inleiding tot de taalkunde, ed. door Susan J. Behrens en Judith A. Parker. Routledge, 2010)
• "Mijn vriend, je bent gisteren. whomever trok deze kapper is morgen. "(Robert Vaughn als Ross Webster in Superman III, 1983)

Het gebruik van ik voor Me en Wie voor Wie

• "Misschien wel het meest voorkomende voorbeeld van hypercorrectness is het gebruik van ik voor me in een samengesteld onderwerp: tussen jou en mij. Andere veel voorkomende hypercorrecte vormen omvatten wie voor wie, net zo voor Leuk vinden (Ze wilde, net als elke andere normale persoon, goed doordacht zijn), het einde -ly waar het niet hoort (Snijd dun), enkele werkwoordsvormen (liggen voor leggen, zal voor zullen), en vele uitspraken. "(W. R. Ebbit en D. R. Ebbitt, Handleiding voor de schrijver. Scott, 1978)
• Ze had heel weinig te zeggen tegen Cathy en ik.
• Wie nodigen we uit voor het feest?
• "De zin tussen jou en mij lijkt op een hypercorrectie (en wordt door sommigen vol vertrouwen als zodanig beschreven) om te beginnen met hedendaagse harpen door schoolleraren op veronderstelde fouten als Ik ben het. Maar tussen jou en mij is veel te oud en volhardend om zoiets te zijn. "(A. Sihler, Taalgeschiedenis: een inleiding. John Benjamins, 2000)

Valse meervoudsvormen

• "[T] hij probeerde 'juiste' Griekse en Latijnse meervoudsvormen op te wekken heeft pseudo-erudiete gruwelen zoals Axia (meerdere axioma), peni, rhinoceri, en [octopussen]. Het zou ... octopussen. De -ons in Octopus is niet het Latijnse zelfstandig naamwoord dat naar overschakelt -ik in het meervoud, maar het Grieks pous (voet). "(Steven Pinker, Woorden en regels. Basic, 1999)

De grammatica van angst

• "Wie [schoolkinderen] waarschuwingssignalen over het geheel moet geven Grammatica van angst, die voortkomt uit de chronische angst om als ongeschoold of banaal te worden beschouwd en munten zoals 'nog belangrijker', hij nodigde Mary en ik uit, 'toen ik voor het eerst werd geïntroduceerd' en 'het eindresultaat'? '(Alistair Cooke, De patiënt heeft het woord. Alfred A. Knopf, 1986)

Virus Theorie

• "Het sleutelconstruct van Virus Theory [een term bedacht door taalkundige Nicolas Sobin, 1997] is het grammaticale virus, dat wordt beschouwd als een oppervlakteregel die relatief laat wordt verworven (bijvoorbeeld tijdens scholing). Het effect van een virus is om (of 'licentie') een prestige gebruik waarvan normaal gesproken niet wordt verwacht dat kerngrammatica ...
  "In tegenstelling tot normale grammaticale regels verwijzen virussen meestal naar specifieke lexicale items. Denk bijvoorbeeld aan de Het was / is ik constructie die soms wordt gevonden in Engels prestige. De nominatieve casusvorm van het post-copulaire voornaamwoord in deze constructie wijkt duidelijk af van het ongemarkeerde patroon, volgens welke post-copulaire positie correleert met het beschuldigende geval ... We kunnen dus concluderen dat de regel die toelaat Het was / is ik in prestige variëteiten is een toevoeging aan het basisgebruik. "(Nigel Armstrong en Ian E. Mackenzie, Standaardisatie, ideologie en taalkunde. Palgrave Macmillan, 2013)

Labov-Hypercorrectie

• "Labov-hypercorrectie [is een] seculiere taalterm die geassocieerd wordt met het inbeddingsprobleem waarbij stijlstratificatie van marker zodanig is dat (meestal) de tweede hoogste statusgroep in een spraakgemeenschap vaker hogere statusvarianten in formele stijlen gebruikt dan de hoogste statusgroep. Dit taalgedrag kan worden geïnterpreteerd als het resultaat van taalonzekerheid. Labov-hypercorrectie moet worden onderscheiden van hypercorrectie, wat is een kenmerk van de spraak van individuen. Labov-hypercorrectie is een term die te wijten is aan de Britse taalkundige J.C. Wells, die suggereerde dat het noodzakelijk was om terminologisch onderscheid te maken tussen individuele hypercorrectie en groep hypercorrectie van het type dat voor het eerst werd beschreven door William Labov in zijn onderzoek in New York City. "(Peter Trudgill, Een verklarende woordenlijst van sociolinguïstiek. Oxford University Press, 2003)