Hoe Rosa Parks hielp bij het aansturen van de Montgomery-busboycot

Op 1 december 1955 weigerde Rosa Parks, een 42-jarige Afrikaans-Amerikaanse naaister, haar stoel op te geven aan een blanke man terwijl hij in een stadsbus in Montgomery, Alabama reed. Hiervoor werd Parks gearresteerd en beboet voor het overtreden van de wetten van segregatie. De weigering van Rosa Parks om haar stoel te verlaten leidde tot de Montgomery Bus Boycott en wordt beschouwd als het begin van de moderne Civil Rights Movement.

Gescheiden bussen

Rosa Parks is geboren en getogen in Alabama, een staat die bekend staat om zijn strenge scheidingswetten. Naast afzonderlijke drinkfonteinen, badkamers en scholen voor Afro-Amerikanen en blanken, waren er aparte regels voor zitplaatsen in stadsbussen.

In bussen in Montgomery, Alabama (de stad waar Parken woonde), waren de eerste rijen zitplaatsen alleen voor blanken gereserveerd; terwijl Afro-Amerikanen, die hetzelfde tarief van tien cent betaalden als de blanken, verplicht waren achterin zitplaatsen te vinden. Als alle stoelen waren bezet, maar een andere witte passagier aan boord van de bus, dan zou een rij Afro-Amerikaanse passagiers in het midden van de bus moeten zitten om hun stoelen op te geven, zelfs als dit betekende dat ze zouden moeten staan.

Afgezien van de gescheiden zitplaatsen in de stadsbussen van Montgomery, werden Afro-Amerikanen vaak gemaakt om hun buskaartje aan de voorkant van de bus te betalen en vervolgens uit de bus te stappen en via de achterdeur weer binnen te komen. Het was niet ongewoon voor buschauffeurs om weg te rijden voordat de Afro-Amerikaanse passagier weer in de bus kon stappen.

Hoewel Afro-Amerikanen in Montgomery dagelijks leefden met segregatie, waren dit oneerlijke beleid met betrekking tot stadsbussen vooral verontrustend. Niet alleen moesten Afro-Amerikanen deze behandeling twee keer per dag ondergaan, elke dag, terwijl ze van en naar het werk gingen, wisten ze dat zij, en niet de blanken, de meerderheid van de buspassagiers vormden. Het was tijd voor verandering.

Rosa Parks weigert haar busstoel te verlaten

Nadat Rosa Parks op donderdag 1 december 1955 in het warenhuis van de Montgomery Fair was gestopt met werken, stapte ze in de Cleveland Avenue-bus op Court Square om naar huis te gaan. In die tijd dacht ze aan een workshop die ze hielp organiseren en dus was ze een beetje afgeleid toen ze in de bus ging zitten, die in de rij achter het gedeelte bleek te zijn gereserveerd voor blanken.

Bij de volgende halte, het Empire Theatre, stapte een groep blanken in de bus. Er waren nog voldoende open zitplaatsen in de rijen gereserveerd voor blanken voor iedereen behalve één van de nieuwe witte passagiers. De buschauffeur, James Blake, die al bij Park bekend stond om zijn ruwheid en grofheid, zei: "Laat mij die voorstoelen hebben."

Rosa Parks en de andere drie Afro-Amerikanen die op haar rij zaten, bewogen niet. Dus Blake, de buschauffeur, zei: "Jullie kunnen beter het licht op jezelf maken en mij die stoelen geven."

De man naast Parks stond op en Parks liet hem haar passeren. De twee vrouwen op de bank tegenover haar stonden ook op. Parken bleven zitten.

Hoewel slechts één blanke passagier een stoel nodig had, moesten alle vier Afro-Amerikaanse passagiers opstaan ​​omdat een blanke die in het gescheiden Zuiden woont niet op dezelfde rij zou zitten als een Afro-Amerikaan.

Ondanks de vijandige blikken van de buschauffeur en de andere passagiers, weigerde Rosa Parks op te staan. De chauffeur zei tegen Parks: "Wel, ik ga je laten arresteren." En Parks antwoordde: "Dat mag jij doen."

Waarom stonden Rosa Parks niet op??

Destijds mochten buschauffeurs wapens dragen om de segregatiewetten te handhaven. Door te weigeren haar stoel op te geven, kan Rosa Parks zijn gegrepen of geslagen. In plaats daarvan stond Blake, de buschauffeur, op deze specifieke dag net buiten de bus en wachtte tot de politie arriveerde.

Terwijl ze wachtten tot de politie arriveerde, stapten veel andere passagiers uit de bus. Velen vroegen zich af waarom Parks niet zomaar opstond zoals de anderen hadden gedaan.

Parks was bereid te worden gearresteerd. Het was echter niet omdat ze betrokken wilde zijn bij een rechtszaak tegen het busbedrijf, ondanks het feit dat de NAACP op zoek was naar de juiste eiser om dit te doen. Parken was ook niet te oud om op te staan ​​of te moe van een lange dag op het werk. In plaats daarvan was Rosa Parks het zat om slecht behandeld te worden. Zoals ze in haar autobiografie beschrijft: "De enige moe die ik was, was moe van het toegeven."

Rosa Parks is gearresteerd

Na een tijdje in de bus te hebben gewacht, kwamen twee politieagenten haar arresteren. Parken vroeg aan een van hen: "Waarom duwen jullie ons allemaal rond?" Waarop de politieman antwoordde: "Ik weet het niet, maar de wet is de wet en je staat onder arrest."

Parken werd naar het stadhuis gebracht, waar ze een vingerafdruk kreeg en gefotografeerd en vervolgens in een cel met twee andere vrouwen werd geplaatst. Ze werd later die nacht op borgtocht vrijgelaten en was rond 9.30 of 22.00 uur weer thuis.

Terwijl Rosa Parks op weg was naar de gevangenis, verspreidde het nieuws over haar arrestatie zich door de stad. Die nacht, E.D. Nixon, een vriend van Parks en de president van het plaatselijke kapittel van de NAACP, vroeg Rosa Parks of zij de eiser zou worden in een rechtszaak tegen het busbedrijf. Ze zei ja.

Ook die nacht leidde nieuws over haar arrestatie tot plannen voor een eendaagse boycot van de bussen in Montgomery op maandag 5 december 1955 - dezelfde dag als het proces van Parks.

Het proces van Rosa Parks duurde niet langer dan een half uur en ze werd schuldig bevonden. Ze kreeg een boete van $ 10 en $ 4 extra voor gerechtskosten.

De eendaagse boycot van de bussen in Montgomery was zo succesvol dat het een 381-daagse boycot werd, nu de Montgomery Bus Boycott genoemd. De busboycot van Montgomery eindigde toen het Hooggerechtshof oordeelde dat de wetgeving inzake busscheiding in Alabama ongrondwettelijk was.

Bron

Parken, Rosa. "Rosa Parks: My Story." New York: Dial Books, 1992.