homiletiek

Homiletics is de praktijk en studie van de kunst van het prediken; de retoriek van de preek.

De basis voor homiletiek lag in de epideictische verscheidenheid van klassieke retoriek. Vanaf de late middeleeuwen en tot op de dag van vandaag heeft homiletiek veel kritische aandacht getrokken.
Maar zoals James L. Kinneavy heeft opgemerkt, is homiletiek niet alleen een westers fenomeen: "Inderdaad, bij bijna alle grote wereldreligies zijn personen betrokken die zijn opgeleid om te prediken" (Encyclopedia of Rhetoric and Composition, 1996). Zie voorbeelden en opmerkingen hieronder.

Etymologie:
Uit het Grieks, "conversatie"

Voorbeelden en opmerkingen:

• "Het Griekse woord homilia betekent conversatie, wederzijds praten en zo vertrouwd vertoog. Het Latijnse woord Sermo (waaruit we halen preek) heeft hetzelfde gevoel, van gesprek, gesprek, discussie. Het is leerzaam om op te merken dat de vroege christenen de namen die aan de oraties van Demosthenes en Cicero waren gegeven, aanvankelijk niet op hun openbare leer toepasten, maar ze noemden gesprekken, bekende vertogen. Onder invloed van de retorische leer en de popularisering van de christelijke eredienst, werd het gesprek al snel een meer formeel en uitgebreid discours ...
  "homiletiek kan een tak van retoriek worden genoemd, of een verwante kunst. Die fundamentele principes die hun basis hebben in de menselijke natuur zijn natuurlijk in beide gevallen hetzelfde, en daarom lijkt het duidelijk dat we homiletiek moeten beschouwen als retoriek toegepast op dit specifieke soort van spreken. Toch is prediken echt heel anders dan seculier discours, wat betreft de primaire bron van haar materialen, wat betreft de directheid en eenvoud van stijl die de prediker worden, en de wereldvreemde motieven waardoor hij zou moeten worden beïnvloed. "
  (John A. Broadus, Over de voorbereiding en levering van preken, 1870)
• Middeleeuwse predikingshandleidingen
  "Thematische prediking was niet gericht op het bekeren van het publiek. De congregatie werd verondersteld in Christus te geloven, zoals de overgrote meerderheid van de mensen in middeleeuws Europa. De prediker instrueert hen over de betekenis van de Bijbel, met nadruk op morele actie. Net zoals dictamen combineerden kenmerken van retoriek, sociale status en wet om tegemoet te komen aan een waargenomen behoefte in het schrijven van brieven, dus gebruikten de predikingshandleidingen verschillende disciplines om hun nieuwe techniek te schetsen. Bijbelse exegese was er een; scholastische logica was een andere - thematische prediking, met zijn opeenvolging van definities, afdelingen en syllogisme kan worden beschouwd als een meer populaire vorm van scholastische geschillen; en een derde was retoriek zoals bekend van Cicero en Boethius, gezien in regels voor rangschikking en stijl. Er was ook enige invloed van grammatica en andere vrije kunsten in de versterking van de indelingen van het thema.
  "Handboeken over prediking waren heel gebruikelijk in de late middeleeuwen en de renaissance. Niemand ervan werd echter algemeen verspreid om het standaardwerk over dit onderwerp te worden."
  (George A. Kennedy, Klassieke retoriek en zijn christelijke en seculiere traditie. University of North Carolina Press, 1999)
• Homiletiek Van de 18e eeuw tot heden
  "homiletiek [in de 18e en 19e eeuw] werd steeds meer een soort retoriek, prediking werd preekstoel en predikingen werden morele verhandelingen. Minder gebonden aan klassieke retorische modellen, ijverige fundamentalisten en 20e-eeuwse homiletici pasten verschillende inductieve, op verhalen gebaseerde preekstrategieën aan, respectievelijk afgeleid van bijbelse modellen (jeremiad, parabel, Pauline aansporing, openbaring) en theorieën over massacommunicatie. "
  (Gregory Kneidel, "Homiletics." Encyclopedia of Rhetoric, ed. van T.O. Sloane. Oxford University Press, 2001)
• Afro-Amerikaanse prediking
  "Afro-Amerikaanse prediking, in tegenstelling tot sommige van de dwangbuis prediking van traditionele Eurocentrische homiletiek, is een orale en gebarenactiviteit. Dit betekent niet dat het geen intellectuele activiteit is, maar in de traditie van Afro-Amerikaanse prediking en de taal van de zwarte kerk draagt ​​'de activiteit van de ledematen' bij aan de betekenis van prediken door een dialoog met het zelf en de hoorder. Dit is een kritisch, zij het nevenelement van Afro-Amerikaanse prediking en helpt vaak om de inhoudelijkere theologische en hermeneutische ingrediënten smakelijker te maken omdat ze geïntegreerd worden in het hele predikingsproces. "
  (James H. Harris, The Word Made Plain: The Power and Promise of Preaching. Fort van Augsburg, 2004)
  • Actieve stem is levendiger dan passief.
  • Gebruik geen woord van 50 ¢ wanneer een woord van 5 ¢ volstaat.
  • Verwijder onnodige voorvallen van dat en welke.
  • Verwijder onnodige of veronderstelde informatie en kom ter zake.
  • Gebruik dialoog voor extra interesse en leven.
  • Verspil geen woorden.
  • Gebruik waar nodig weeën.
  • Werkwoorden zijn levendiger dan zelfstandige naamwoorden.
  • Het positieve benadrukken.
  • Vermijd het 'literaire' geluid.
  • Vermijd clichés.
  • Verwijder vormen van het werkwoord zijn wanneer mogelijk."
• Regels voor hedendaagse predikers
  "Hier ... zijn de 'regels' die we hebben bedacht om te schrijven voor de oor... Adopteer ze of pas ze aan zoals u wilt. En bid met elk preekmanuscript dat u schrijft, dat de Heer u duidelijk, beknopt en gericht op de behoeften van uw kudde zal maken (G. Robert Jacks, Zeg gewoon het woord !: Schrijven voor het oor. Wm. B. Eerdmans Publishing Company, 1996)

Uitspraak: hom-eh-LET-iks