Geschiedenis van de eerste creditcard

Het in rekening brengen van producten en diensten is een manier van leven geworden. Mensen brengen niet langer contant geld mee als ze een trui of een groot apparaat kopen, ze brengen het in rekening. Sommige mensen doen het voor het gemak van het niet dragen van contant geld; anderen "zetten het op plastic" zodat ze een item kunnen kopen dat ze zich nog niet kunnen veroorloven. De creditcard waarmee ze dit kunnen doen, is een uitvinding van de twintigste eeuw.

Aan het begin van de twintigste eeuw moesten mensen contant betalen voor bijna alle producten en diensten. Hoewel het begin van de eeuw een toename zag in individuele winkelcreditrekeningen, werd een creditcard die bij meer dan één handelaar kon worden gebruikt pas in 1950 uitgevonden. Het begon allemaal toen Frank X. McNamara en twee van zijn vrienden naar buiten gingen avondmaal.

Het beroemde avondmaal

In 1949 ging Frank X McNamara, hoofd van de Hamilton Credit Corporation, uit eten met Alfred Bloomingdale, McNamara's oude vriend en kleinzoon van de oprichter van de winkel van Bloomingdale, en Ralph Sneider, de advocaat van McNamara. De drie mannen aten in Major's Cabin Grill, een beroemd New Yorks restaurant naast het Empire State Building, om een ​​probleemklant van de Hamilton Credit Corporation te bespreken..

Het probleem was dat een klant van McNamara wat geld had geleend maar het niet kon terugbetalen. Deze specifieke klant was in de problemen gekomen toen hij een aantal van zijn betaalkaarten (verkrijgbaar bij individuele warenhuizen en benzinestations) had geleend aan zijn arme buren die in noodgevallen items nodig hadden. Voor deze dienst eiste de man dat zijn buren hem de kosten van de oorspronkelijke aankoop plus wat extra geld terugbetaalden. Helaas voor de man waren veel van zijn buren niet in staat om hem binnen een korte periode terug te betalen, en hij werd vervolgens gedwongen om geld te lenen van de Hamilton Credit Corporation.

Aan het einde van de maaltijd met zijn twee vrienden, greep McNamara in zijn zak voor zijn portemonnee zodat hij de maaltijd (contant) kon betalen. Hij was geschokt toen hij ontdekte dat hij zijn portemonnee was vergeten. Tot zijn schaamte moest hij zijn vrouw bellen en haar wat geld brengen. McNamara beloofde dit nooit meer te laten gebeuren.

Samenvoeging van de twee concepten uit dat diner, het uitlenen van creditcards en het niet bij de hand hebben van contant geld voor de maaltijd, kwam McNamara met een nieuw idee - een creditcard die op meerdere locaties kon worden gebruikt. Het bijzondere aan dit concept was dat er een tussenpersoon zou zijn tussen bedrijven en hun klanten.

The Middleman

Hoewel het concept van krediet zelfs langer dan geld bestond, werden betaalrekeningen populair in het begin van de twintigste eeuw. Met de uitvinding en de groeiende populariteit van auto's en vliegtuigen hadden mensen nu de mogelijkheid om naar verschillende winkels te reizen voor hun winkelbehoeften. In een poging klantloyaliteit vast te leggen, begonnen verschillende warenhuizen en benzinestations kostenrekeningen voor hun klanten aan te bieden die toegankelijk waren met een kaart.

Helaas moesten mensen tientallen van deze kaarten meenemen als ze een dagje winkelen wilden doen. McNamara had het idee om slechts één creditcard nodig te hebben.

McNamara besprak het idee met Bloomingdale en Sneider, en de drie verzamelden wat geld en begonnen in 1950 een nieuw bedrijf dat ze de Diners Club noemden. De Diners Club zou een tussenpersoon worden. In plaats van individuele bedrijven krediet te bieden aan hun klanten (die ze later zouden factureren), ging de Diners Club krediet aanbieden aan particulieren voor veel bedrijven (factureer vervolgens de klanten en betaal de bedrijven).

Voorheen verdienden winkels geld met hun creditcards door klanten loyaal te houden aan hun specifieke winkel, waardoor een hoog verkoopniveau werd gehandhaafd. De Diners Club had echter een andere manier nodig om geld te verdienen, omdat ze niets verkochten. Om winst te maken zonder rente in rekening te brengen (rentedragende creditcards kwamen veel later), werd aan de bedrijven die de Diners Club-creditcard accepteerden 7 procent in rekening gebracht voor elke transactie, terwijl de abonnees van de creditcard een jaarlijkse vergoeding van $ 3 moesten betalen (begonnen in 1951).

McNamara's nieuwe kredietbedrijf richtte zich op verkopers. Omdat verkopers vaak moeten dineren (vandaar de naam van het nieuwe bedrijf) in meerdere restaurants om hun klanten te entertainen, had de Diners Club beide nodig om een ​​groot aantal restaurants te overtuigen om de nieuwe kaart te accepteren en om verkopers te laten inschrijven.

De eerste Diners Club-creditcards werden uitgegeven in 1950 tot 200 personen (de meeste waren vrienden en kennissen van McNamara) en aanvaard door 14 restaurants in New York. De kaarten waren niet van plastic; in plaats daarvan waren de eerste Diners Club-creditcards gemaakt van papier met de acceptabele locaties op de achterkant.

In het begin was de vooruitgang moeilijk. Handelaars wilden de kosten van de Diners Club niet betalen en wilden geen concurrentie voor hun winkelkaarten; terwijl klanten zich niet wilden aanmelden tenzij een groot aantal verkopers de kaart accepteerde.

Het concept van de kaart groeide echter en eind 1950 gebruikten 20.000 mensen de creditcard van Diners Club.

De toekomst

Hoewel de Diners Club bleef groeien en tegen het tweede jaar winst maakte ($ 60.000), vond McNamara dat het concept slechts een bevlieging was. In 1952 verkocht hij zijn aandelen in het bedrijf voor meer dan $ 200.000 aan zijn twee partners.